Viramune

Data aktualizacji: 16 lutego 2022

Opis pochodzi z: Pharmindex.pl

Spis treści

Reklama

Viramune - skład

1 tabl. o przedł. uwalnianiu zawiera 400 mg newirapiny; tabl. zawierają laktozę. 1 ml zawiesiny zawiera 10 mg newirapiny; zawiesina zawiera sacharozę, sorbitol, p-hydroksybenzoesan metylu i p-hydroksybenzoesan propylu.

Reklama

Viramune - działanie

Lek przeciwretrowirusowy - nienukleozydowy inhibitor odwrotnej transkryptazy (NNRTI). Newirapina jest niekompetyncyjnym inhibitorem odwrotnej transkryptazy HIV-1, jednak nie wykazuje biologicznie znaczącej aktywności hamowania odwrotnej transkryptazy HIV-2 lub eukariotycznych polimeraz DNA α, β, γ, δ. Newirapina ulega szybkiemu wchłanianiu po podaniu doustnym (>90%); całkowita biodostępność po podaniu pojedynczej dawki wynosi 91±8% dla zawiesiny doustnej. Po podaniu pojedynczej dawki 200 mg newirapiny C_max w osoczu osiągane jest po 4 h. Biodostępność względna po podaniu w postaci 1 tabl. 400 mg o przedł. uwalnianiu, w porównaniu do 2 tabl. 200 mg o natychmiastowym uwalnianiu, wynosi ok. 75%. Newirapina w ok. 60% wiąże się z białkami osocza krwi przy stężeniach w osoczu w zakresie 1-10 μg/ml. Stężenia newirapiny w płynie mózgowo-rdzeniowym człowieka wynosiły 45% (±5%) stężeń w osoczu. Newirapina jest intensywnie metabolizowana przy udziale cytochromu P450 (utlenianie). W oksydacyjnym metabolizmie biorą głównie udział izoenzymy z grupy CYP3A, choć i inne izoenzymy mogą odgrywać drugorzędną rolę. Główną drogą eliminacji jest wydalanie z moczem glukuronidów, jedynie <3% dawki całkowitej wydalane jest w postaci niezmienionej. Newirapina jest induktorem wątrobowych enzymów metabolizujących cytochromu P450. Farmakokinetyka autoindukcji charakteryzuje się w przybliżeniu 1,5-2-krotnym zwiększeniem klirensu newirapiny w czasie terapii prowadzonej od pojedynczej dawki do dawki 200-400 mg/dobę podawanej przez 2-4 tyg. Autoindukcja wyraża się także równoczesnym skróceniem T_0,5 w fazie eliminacji newirapiny w osoczu z ok. 45 h (pojedyncza dawka) do ok. 25-30 h po wielokrotnym podaniu 200-400 mg/dobę.

Reklama

Viramune - wskazania

Lek jest wskazany do stosowania w leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwretrowirusowymi w leczeniu zakażonych wirusem HIV-1 dorosłych, młodzieży i dzieci bez względu na wiek - zawiesina doustna; dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku 3 lat i starszych będących w stanie połykać tabletki - tabl. o przedł. uwalnianiu 400 mg. W większości przypadków lek stosowano w skojarzeniu z nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI). Wybór kolejnej terapii po stosowaniu newirapiny powinien być oparty na doświadczeniu klinicznym i wynikach badań oporności. Tabletek o przedłużonym uwalnianiu nie należy podawać podczas 14-dniowej fazy wstępnej u pacjentów rozpoczynających leczenie newirapiną. Należy podawać newirapinę w innych postaciach (np. w tabletkach o natychmiastowym uwalnianiu lub w zawiesinie doustnej).

Reklama

Viramune - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ponowne rozpoczęcie podawania leku pacjentom, u których na stałe przerwano podawanie leku z powodu wysypki o dużym nasileniu, wysypki z towarzyszącymi objawami ogólnymi, reakcji nadwrażliwości lub klinicznych objawów zapalenia wątroby w wyniku działania newirapiny. Pacjenci z ciężką niewydolnością wątroby (klasa C wg klasyfikacji Childa-Pugha ) lub u pacjentów, u których wartość AspAT lub AlAT przewyższa 5-krotnie GGN, dopóki wartość AspAT lub AlAT nie ustabilizuje się na poziomie mniejszym niż 5-krotna wartość GGN. Ponowne rozpoczęcie podawania leku pacjentom, u których wartość AspAT lub AlAT podczas leczenia newirapiną przekraczała 5–krotnie GGN i u których wystąpił nawrót zaburzeń czynności wątroby po ponownym podaniu newirapiny. Podawanie jednocześnie z ziołowymi preparatami zawierającymi ziele dziurawca zwyczajnego ze względu na ryzyko zmniejszenia stężenia newirapiny w osoczu i osłabienia jej działania klinicznego.

Reklama

Viramune - ostrzeżenia

Newirapinę należy stosować z przynajmniej dwoma innymi lekami przeciwretrowirusowymi. Ponieważ wykazano, że monoterapia lekiem przeciwretrowirusowym prowadzi do powstawania oporności wirusa, leku nie należy stosować jako jedynego leku przeciwretrowirusowego. Pierwsze 18 tyg. leczenia newirapiną stanowi okres krytyczny, podczas którego pacjenci wymagają ścisłego nadzoru w celu wykluczenia możliwości wystąpienia ciężkich i mogących stanowić zagrożenie dla życia reakcji skórnych (w tym SJS i TEN) i ciężkiego zapalenia lub niewydolności wątroby. Największe ryzyko reakcji wątrobowych i skórnych występuje w czasie pierwszych 6 tyg. leczenia. Jednakże ryzyko jakichkolwiek zdarzeń ze strony wątroby utrzymuje się również po tym okresie i powinna być utrzymana kontrola w regularnych odstępach. Płeć żeńska i większa liczba limfocytów CD4 (>250/mm³ u dorosłych kobiet i >400/mm³ u dorosłych mężczyzn) na początku leczenia newirapiną wiąże się z większym ryzykiem działań niepożądanych dotyczących wątroby, jeśli na początku leczenia newirapiną u pacjenta stwierdza się w osoczu RNA wirusa HIV-1 w stężeniu ≥50 kopii/ml. Ponieważ w badaniach zaobserwowano występowanie poważnej i zagrażającej życiu hepatotoksyczności, głównie u pacjentów z mianem wirusa HIV-1 w osoczu wynoszącym 50 kopii/ml lub więcej, nie należy rozpoczynać leczenia newirapiną u dorosłych kobiet z liczbą limfocytów CD4 większą niż 250 komórek/mm³ i dorosłych mężczyzn z liczbą limfocytów CD4 większą niż 400 komórek/mm³, u których w osoczu stwierdza się RNA wirusa HIV-1, chyba że korzyści przeważają nad zagrożeniami. W niektórych przypadkach, uszkodzenie wątroby postępuje mimo przerwania leczenia. Pacjenci, u których rozwijają się objawy przedmiotowe i podmiotowe zapalenia wątroby, ciężkich reakcji skórnych lub reakcji nadwrażliwości muszą przerwać leczenie newirapiną i niezwłocznie poddać się ocenie lekarskiej. Newirapiny nie wolno ponownie stosować, jeśli po zastosowaniu tego preparatu wystąpiły u nich ciężkie reakcje dotyczące wątroby, skóry lub reakcje nadwrażliwości. Dawka leku musi ściśle przestrzegana, zwłaszcza w trakcie 14-dniowej fazy wstępnej. Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji skórnych pacjentów należy uważnie obserwować w przypadku wystąpienia pojedynczych przypadków wysypki; należy na stałe przerwać podawanie newirapiny u każdego pacjenta, u którego pojawi się ciężka wysypka lub wysypka, której towarzyszą objawy ogólne (takie jak gorączka, pęcherze, zmiany w jamie ustnej, zapalenie spojówek, obrzęki twarzy, bóle mięśni lub stawów lub ogólne złe samopoczucie), w tym zespół Stevensa-Johnsona lub martwica toksyczno-rozpływna naskórka. Należy na stałe przerwać podawanie newirapiny u każdego pacjenta, u którego wystąpi reakcja nadwrażliwości (charakteryzująca się wysypką z objawami ogólnymi, oraz wpływem na narządy wewnętrzne, co powoduje zaburzenia, takie jak zapalenie wątroby, eozynofilia, granulocytopenia i zaburzenia czynności nerek). Podawanie newirapiny w dawkach większych niż zalecane może zwiększać częstość występowania i nasilenie reakcji skórnych (w tym SJS i TEN). Rozpad mięśni prążkowanych był obserwowany u pacjentów, u których wcześniej wystąpiły związane ze stosowaniem newirapiny reakcje skórne i (lub) reakcje dotyczące wątroby. Równoczesne podawanie prednizonu (40 mg na dobę w czasie pierwszych 14 dni podawania newirapiny) nie powodowało zmniejszenia częstości występowania wysypki spowodowanej newirapiną i może być związane ze zwiększeniem częstości występowania i nasilenia wysypki podczas pierwszych 6 tyg. leczenia newirapiną. Niektóre czynniki ryzyka sprzyjające występowaniu ciężkich reakcji skórnych zostały zidentyfikowane, są to m.in.: nieprzestrzeganie początkowego dawkowania 200 mg na dobę w fazie wstępnej oraz długi okres pomiędzy wystąpieniem pierwszych objawów i konsultacją lekarza. Wydaje się, że kobiety są bardziej niż mężczyźni narażone na występowanie wysypki podczas stosowania schematu leczenia zawierającego newirapinę bądź bez newirapiny. Pacjenci powinni być poinformowani, że głównym objawem toksyczności newirapiny jest wysypka. Należy im zalecić, by w przypadku pojawienia się jakiejkolwiek wysypki natychmiast poinformowali o tym lekarza prowadzącego. Większość zmian skórnych związanych z podawaniem newirapiną pojawia się w pierwszych 6 tyg. leczenia - w tym okresie pacjenci muszą być uważnie monitorowani, czy nie występuje u nich wysypka. Należy poinstruować pacjentów, by do momentu ustąpienia zmian skórnych nie zwiększali dawki, jeżeli w pierwszych 2 tyg. fazy wstępnej pojawiła się wysypka. Schematu dawkowania leku w dawce 200 mg raz na dobę nie należy stosować dłużej niż przez 28 dni. Po tym okresie należy podać alternatywny lek, w związku z możliwym ryzykiem niewystarczającej ekspozycji i oporności. Zaleca się szczególnie uważne monitorowanie dzieci, głównie w czasie pierwszych 18 tyg. leczenia, gdyż ci pacjenci mogą nie zauważyć i nie zgłosić wystąpienia reakcji skórnych tak, jak dorośli pacjenci. Należy pouczyć pacjentów, aby nie rozpoczynali przyjmowania leku w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu do czasu ustąpienia wysypki, która wystąpiła podczas 14-dniowego okresu wstępnego leczenia newirapiną o natychmiastowym uwalnianiu. Wszyscy pacjenci, u których wystąpi ciężka wysypka lub wysypka, której towarzyszą objawy ogólne, powinni przerwać stosowanie leku i niezwłocznie poddać się ocenie lekarskiej. U tych pacjentów nie wolno wznawiać leczenia newirapiną. U pacjentów, u których wystąpi wysypka związana ze stosowaniem newirapiny, należy wykonać badania czynności wątroby. U pacjentów, u których parametry czynności wątroby są umiarkowanie lub znacznie zwiększone (AspAT lub AlAT przekracza GGN więcej niż 5-krotnie), należy przerwać leczenie newirapiną. Zwiększone wartości AspAT lub AlAT więcej niż 2,5-krotnie w stosunku do GGN i (lub) przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B i (lub) C w wywiadzie przed zastosowaniem schematu leczniczego przeciwretrowirusowego zawierającego newirapinę, są związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia objawów niepożądanych ze strony wątroby. Płeć żeńska i większa liczba limfocytów CD4 na początku leczenia newirapiną u pacjentów uprzednio nieleczonych wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych dotyczących wątroby. Kobiety były narażone na 3-krotnie większe od mężczyzn ryzyko wystąpienia objawowych działań niepożądanych dotyczących wątroby, często z towarzyszącą wysypką, natomiast uprzednio nieleczeni pacjenci obu płci z wykrywalnym RNA wirusa HIV-1 w osoczu i wyższą liczbą limfocytów CD4 na początku leczenia newirapiną byli narażeni na wyższe ryzyko objawowych zdarzeń niepożądanych dotyczących wątroby w przypadku zastosowania newirapiny. W przeważającej mierze pacjenci z wiremią HIV-1 rzędu 50 kopii/ml i wyższą, kobiety z liczbą limfocytów CD4 przekraczającą 250 komórek/mm³ narażone były na 12-krotnie większe ryzyko wystąpienia objawowych zdarzeń niepożądanych dotyczących wątroby aniżeli kobiety z liczbą limfocytów CD4 poniżej 250 komórek/mm³. Zwiększone ryzyko (ok. 5-krotnie) stwierdzono też u mężczyzn z wykrywalnym RNA wirusa HIV-1 w osoczu i liczbą limfocytów CD4 przekraczającą 400 komórek/mm³ w porównaniu do mężczyzn z liczbą limfocytów CD4 poniżej 400 komórek/mm³. Wspomnianego zwiększonego ryzyka działań toksycznych zależnego od liczby limfocytów CD4 nie stwierdzono u pacjentów z niewykrywalną wiremią (czyli z wiremią poniżej 50 kopii/ml). Pacjentów należy poinformować, że reakcje ze strony wątroby są głównym objawem toksycznego działania newirapiny, wymagającym ścisłej kontroli lekarskiej w ciągu pierwszych 18 tyg. leczenia. Należy ich także poinformować, że w przypadku wystąpienia objawów mogących sugerować zapalenie wątroby, powinni przerwać przyjmowanie newirapiny i bezzwłocznie poddać się ocenie lekarskiej, w tym wykonać testy czynności wątroby. Kliniczne testy chemiczne, w tym testy czynności wątroby, należy wykonać przed rozpoczęciem stosowania newirapiny oraz w odpowiednich odstępach czasu podczas leczenia. Bezobjawowe zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych jest często opisywane i nie zawsze stanowi przeciwwskazanie do stosowania newirapiny. Bezobjawowe zwiększenie aktywności GGTP nie jest przeciwwskazaniem do kontynuowania leczenia. Kontrola czynności wątroby powinna być przeprowadzana co 2 tyg. w ciągu pierwszych 2 mies. leczenia, po 3. miesiącu, a następnie w regularnych odstępach czasu. Należy przeprowadzać kontrolne badania czynności wątroby, gdy u pacjenta wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe mogące wskazywać na zapalenie wątroby i (lub) reakcje nadwrażliwości. U pacjentów przyjmujących dotychczas lek o natychmiastowym uwalnianiu 2 razy na dobę, u których zmieniono leczenie na lek o przedłużonym uwalnianiu raz na dobę nie ma konieczności zmiany schematu monitorowania. Jeżeli przed rozpoczęciem leczenia lub w trakcie leczenia aktywność AspAT lub AlAT jest większa niż 2,5–krotna wartość GGN, należy częściej przeprowadzać badania kontrolne podczas regularnych wizyt. Newirapiny nie wolno podawać pacjentom, u których przed leczeniem aktywność AspAT lub AlAT była większa niż 5-krotna wartość GGN, dopóki wartości tych parametrów nie ustabilizują się poniżej 5-krotnej wartości GGN. Jeżeli aktywność AspAT lub AlAT jest większa niż 5-krotna wartość GGN, należy niezwłocznie zaprzestać stosowania newirapiny. Jeśli wartości AspAT lub AlAT wrócą do poziomu początkowego i jeśli u pacjenta nie wystąpią objawy zapalenia wątroby, wysypka, lub inne objawy świadczące o zaburzeniu czynności narządów, ponowne zastosowanie newirapiny jest w indywidualnych przypadkach możliwe, rozpoczynając dawkowanie leku w dawce 200 mg o natychmiastowym uwalnianiu raz na dobę przez 14 dni, a następnie leku w dawce 400 mg w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu raz na dobę. W takich przypadkach należy częściej kontrolować czynność wątroby. Jeżeli nieprawidłowości w czynności wątroby nawrócą, należy na stałe zrezygnować z podawania newirapiny. W przypadku stwierdzanego klinicznie zapalenia wątroby charakteryzującego się objawami, takimi jak brak łaknienia, nudności, wymioty, żółtaczka wraz z nieprawidłowymi wynikami badań laboratoryjnych (jak umiarkowane lub znaczne odchylenia w wynikach badań czynności wątroby (z wyjątkiem GGTP)), należy na stałe odstawić newirapinę. Nie wolno ponawiać prób podawania leku u pacjentów, u których przerwano leczenie z powodu zapalenia wątroby wywołanego newirapiną. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u pacjentów ze znaczącymi zaburzeniami czynności wątroby. Konieczne jest zachowanie ostrożności podczas podawania newirapiny pacjentom z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stopień B wg skali Childa-Pugha). Pacjenci z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C poddawani skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej są narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich i potencjalnie zagrażających życiu działań niepożądanych ze strony wątroby. W przypadku jednocześnie prowadzonego leczenia przeciwwirusowego w zapaleniu wątroby typu B lub C, należy zapoznać się również z odpowiednimi informacjami dotyczącymi zastosowanych leków. U pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby w wywiadzie, w tym z przewlekłym czynnym zapaleniem wątroby, częściej występują nieprawidłowości w czynności wątroby w czasie skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego i powinni oni być monitorowani zgodnie ze standardową procedurą. Jeśli występuje pogorszenie choroby wątroby u tych pacjentów, należy rozważyć przerwanie lub zaprzestanie leczenia. U osób nie zakażonych wirusem HIV, lecz przyjmujących wielokrotne dawki leku w profilaktyce po ekspozycji (użycie poza zarejestrowanym wskazaniem) zanotowano ciężkie uszkodzenia wątroby, w tym niewydolność wątroby wymagającą przeszczepu. Nie prowadzono specjalnych badań dotyczących używania leku w profilaktyce po ekspozycji, w szczególności w aspekcie stosowania leku. W związku z tym, w takich przypadkach stosowanie leku nie jest zalecane. Leczenie skojarzone z newirapiną nie leczy zakażenia HIV-1; pacjenci mogą nadal odczuwać dolegliwości chorobowe związane z zaawansowanym zakażeniem HIV-1, w tym mogą u nich występować zakażenia wywołane drobnoustrojami oportunistycznymi. Chociaż wykazano, że skuteczna supresja wirusa za pomocą terapii przeciwretrowirusowej znacznie zmniejsza ryzyko przeniesienia zakażenia drogą płciową, nie można wykluczyć resztkowego ryzyka. Należy przestrzegać środków ostrożności w celu uniknięcia zakażenia, zgodnie z wytycznymi krajowymi. Hormonalne metody kontroli urodzeń inne niż octan medroksyprogesteron depot (DMPA) nie powinny być stosowane jako wyłączna metoda antykoncepcji u kobiet przyjmujących newirapinę, gdyż lek może zmniejszać stężenie tych leków w osoczu. Z tego powodu, oraz w celu zmniejszenia ryzyka przenoszenia zakażenia wirusem HIV, zaleca się stosowanie mechanicznych środków antykoncepcyjnych (np. prezerwatyw). Dodatkowo, w sytuacji, gdy doustne środki antykoncepcyjne są stosowane w celu terapii hormonalnej, w trakcie przyjmowania newirapiny należy monitorować ich działanie terapeutyczne. Podczas leczenia przeciwretrowirusowego może wystąpić zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów i glukozy we krwi. Takie zmiany mogą być częściowo związane z opanowaniem choroby i stylem życia. W monitorowaniu stężenia lipidów i glukozy we krwi należy kierować się ustalonymi wytycznymi dotyczącymi leczenia zakażenia HIV. Zaburzenia gospodarki tłuszczowej należy leczyć w klinicznie właściwy sposób. Podawanie leku związane jest ze zwiększeniem stężenia HDL-cholesterolu oraz ogólną poprawą współczynnika cholesterolu całkowitego i HDL-cholesterolu; znaczenie kliniczne tych zmian nie jest znane. Ponadto nie wykazano, aby lek powodował zaburzenia przemiany glukozy. Ze względu na ryzyko wystąpienia martwicy kości, należy poradzić pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu się. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania złożonej terapii przeciwretrowirusowej (CART) wystąpić może reakcja zapalna na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii. Wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Zgłaszano zaburzenia autoimmunologiczne (takie jak choroba Gravesa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby) w warunkach reaktywacji immunologicznej; zgłaszany czas do ich wystąpienia jest jednak bardziej zmienny i zdarzenia te mogą wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Jednoczesne stosowanie ryfampicyny i newirapiny nie jest zalecane. Nie zaleca się też podawania newirapiny z następującymi lekami: efawirenz, ketokonazol, delawirdyna, etrawiryna, rilpiwiryna, elwitegrawir (w skojarzeniu z kobicystatem), atazanawir (w skojarzeniu z rytonawirem), boceprewir; fosamprenawir (jeśli nie jest podawany jednocześnie z małą dawką rytonawiru). Ze względu na ryzyko granulocytopenii u pacjentów przyjmujących jednocześnie newirapinę i zydowudynę, szczególnie u dzieci i młodzieży, pacjentów przyjmujących większe dawki zydowudyny lub pacjentów z niską rezerwą szpikową, a zwłaszcza u osób w zaawansowanym stadium zakażenia HIV należy ściśle monitorować parametry hematologiczne. Zawiesina doustna zawiara sacharozę (150 mg/ml) - nie powinna być stosowana u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancja fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy. Zawiesina doustna zawiara sorbitol - nie może być stosowana u pacjentów z dziedziczną nietolerancją fruktozy. Zawiesina doustna zawiara parahydroksybenzoesany metylu i propylu, które mogą powodować reakcje alergiczne (możliwe reakcje typu późnego). Tabletki o przedłużonym uwalnaniu zawierają laktozę - nie powinny być stosowane u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jednostkę dawkowania, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

Reklama

Viramune - ciąża

Dostępne obecnie dane dotyczące kobiet ciężarnych nie wskazują na istnienie toksyczności powodującej wady rozwojowe lub działania toksycznego na płód i (lub) noworodka. Do chwili obecnej nie ma innych istotnych danych epidemiologicznych. W badaniach wpływu na reprodukcję przeprowadzonych na ciężarnych szczurach i królikach nie stwierdzono działania teratogennego. Brak odpowiednich i kontrolowanych badań u kobiet ciężarnych. Należy zachować ostrożność przepisując newirapinę kobietom w ciąży. Ryzyko hepatotoksyczności jest większe u kobiet z liczbą komórek CD4 powyżej 250/mm³, z wykrywalnym stężeniem HIV-1 RNA w osoczu (50 lub więcej kopii/ml), należy więc wziąć ten czynnik pod uwagę przy podejmowaniu decyzji na temat leczenia. Brak wystarczających dowodów potwierdzających, że brak zwiększonego ryzyka toksyczności obserwowany u leczonych wcześniej kobiet rozpoczynających leczenie newirapiną z niewykrywalnym mianem wirusa (poniżej 50 kopii/ml HIV-1 w osoczu) oraz liczbą komórek CD4 powyżej 250 komórek/mm³ dotyczy również ciężarnych kobiet. We wszystkich randomizowanych badaniach badających tę kwestię wykluczano kobiety w ciąży, a liczba kobiet ciężarnych była zaniżona zarówno w badaniach kohortowych, jak i metaanalizach. Hormonalne metody kontroli urodzeń inne niż octan medroksyprogesteron depot (DMPA) nie powinny być stosowane jako wyłączna metoda antykoncepcji u kobiet przyjmujących newirapinę, gdyż lek może zmniejszać stężenie tych leków w osoczu. W celu zmniejszenia ryzyka przenoszenia zakażenia wirusem HIV, zaleca się stosowanie mechanicznych środków antykoncepcyjnych (np. prezerwatyw). Newirapina łatwo przenika przez barierę łożyskową i jest wykrywana w mleku matki. Aby uniknąć ryzyka przekazania HIV po urodzeniu zaleca się, by matki zakażone HIV nie karmiły piersią niemowląt oraz by przerywały karmienie piersią, jeżeli przyjmują newirapinę. W badaniach toksyczności reprodukcyjnej obserwowano dowody na zmniejszenie płodności u szczurów.

Reklama

Viramune - efekty uboczne

Zawiesina doustna. Bardzo często: wysypka (12,5%). Często: granulocytopenia, nadwrażliwość (w tym reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka), bóle głowy, nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka, zapalenie wątroby (w tym ciężka i zagrażająca życiu hepatotoksyczność) (1,9%), bóle mięśni, bóle stawów, gorączka, zmęczenie, nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby (zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, GGT, enzymów wątrobowych; hipertransaminazemia). Niezbyt często: niedokrwistość, reakcje anafilaktyczne, żółtaczka, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka (mogące prowadzić do zgonu) (0,2%), obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, zmniejszenie stężenia fosforu we krwi, podwyższone ciśnienie krwi. Rzadko: reakcja polekowa z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi, piorunujące zapalenie wątroby (mogące prowadzić do zgonu). Tabl. o przedł. uwalnianiu 400 mg. Faza wstępna leczenia preparatem o natychmiastowym uwalnianiu. Często: ból głowy, ból brzucha, nudności, biegunka, wysypka (6,7%), zmęczenie, gorączka. Niezbyt często: granulocytopenia, nadwrażliwość (w tym reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka), reakcja polekowa z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi, reakcje anafilaktyczne, wymioty, żółtaczka, piorunujące zapalenie wątroby (które może zakończyć się zgonem), zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka (również ze skutkiem śmiertelnym), obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, ból stawów, ból mięśni, nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby (zwiększona aktywność AlAT, zwiększona aktywność AspAT, zwiększona aktywność GGT, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, hipertransaminazemia), zmniejszone stężenie fosforu we krwi, podwyższone ciśnienie krwi. Rzadko: niedokrwistość, zapalenie wątroby (w tym ciężka i zagrażająca życiu hepatotoksyczność). Faza leczenia podtrzymującego preparatem o przedłużonym uwalnianiu. Często: ból głowy, ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka, zapalenie wątroby (w tym ciężka i zagrażająca życiu hepatotoksyczność) (1,6%), wysypka (5,7%), zmęczenie, nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby (zwiększona aktywność AlAT, zwiększona aktywność AspAT, zwiększona aktywność GGT, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, hipertransaminazemia), zmniejszone stężenie fosforu we krwi, podwyższone ciśnienie krwi. Niezbyt często: niedokrwistość, granulocytopenia, nadwrażliwość (w tym reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka), reakcja polekowa z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi, reakcje anafilaktyczne, żółtaczka, piorunujące zapalenie wątroby (również ze skutkiem śmiertelnym), zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka (również ze skutkiem śmiertelnym), obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, ból stawów, ból mięśni, gorączka. Opis wybranych działań niepożądanych. Do najcięższych objawów niepożądanych należą zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, ciężkie zapalenie wątroby, niewydolność wątroby oraz reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi, charakteryzujące się wysypką z objawami ogólnymi, takimi jak gorączka, bóle stawów, bóle mięśni, powiększenie węzłów chłonnych oraz wpływ na narządy wewnętrzne, co powoduje zapalenie wątroby, eozynofilię, granulocytopenię i zaburzenia czynności nerek. Pierwsze 18 tyg. leczenia stanowi okres krytyczny wymagający ścisłej kontroli. Podczas leczenia przeciwretrowirusowego może zwiększyć się masa ciała oraz stężenie lipidów i glukozy we krwi. W przypadku zastosowania newirapiny w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi zanotowano również następujące objawy: zapalenie trzustki, neuropatię obwodową, małopłytkowość. Te działania niepożądane są najczęściej związane z zastosowaniem innych preparatów przeciwretrowirusowych i mogą występować, gdy newirapina jest stosowany razem z innymi lekami; jest jednak mało prawdopodobne, aby mogły być wywoływane przez newirapinę. Rzadko opisywano zespoły niewydolności wątroby i nerek. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności na początku stosowania złożonej terapii przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych lub mogą wystąpić nie wywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne. Zgłaszano zaburzenia autoimmunologiczne (takie jak choroba Gravesa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby); zgłaszany czas do ich wystąpienia jest jednak bardziej zmienny i zdarzenia te mogą wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Przypadki martwicy kości odnotowano głównie u pacjentów z ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu (CART). Częstość występowania tych przypadków jest nieznana. Dzieci i młodzież. Na podstawie badania klinicznego z udziałem 361 dzieci, z których większość otrzymywała leczenie skojarzone z ZDV i (lub) ddI, można stwierdzić, że najczęściej występujące działania niepożądane związane z przyjmowaniem newirapiny są podobne do występujących u pacjentów dorosłych. Granulocytopenia u dzieci występuje częściej. Zanotowano pojedyncze przypadki SJS lub SJS z TEN.

Viramune - interakcje

Newirapina jest induktorem CYP3A i potencjalnie CYP2B6, przy czym maksymalna indukcja występuje w ciągu 2-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia wielodawkowego. Związki wykorzystujące ten szlak metaboliczny mogą wykazywać zmniejszone stężenia w osoczu w przypadku ich równoczesnego stosowania z newirapiną. Zaleca się staranne monitorowanie skuteczności terapeutycznej leków metabolizowanych przez P450 podczas ich stosowania w skojarzeniu z newirapiną. Pokarm, leki zobojętniające sok żołądkowy i leki zawierające zasadowy związek buforowy nie wpływają na wchłanianie newirapiny. Nukleozydowe i nukleotydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy - NRTI. Następujące leki można stosować z newirapiną bez korekty dawkowania: dydanozyna, emtrycytabinę, abakawir, lamiwudyna, stawudyna, tenofowir, zydowudyna. Leczeniu zydowudyną często towarzyszy granulocytopenia. Z tego względu u pacjentów przyjmujących jednocześnie newirapinę i zydowudynę, szczególnie u dzieci i młodzieży, pacjentów przyjmujących większe dawki zydowudyny lub pacjentów z niską rezerwą szpikową, a zwłaszcza u osób w zaawansowanym stadium zakażenia HIV, występuje zwiększone ryzyko wystąpienia granulocytopenii. U tych pacjentów należy ściśle monitorować parametry hematologiczne. Nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy - NNRTI. Nie zaleca się jednoczesnego podawania newirapiny i NNRTI (np.: efawirenz, delawirdyna, etrawiryna, rylpiwiryna). Jednoczesne podawanie newirapiny i efawirenzu zwiększa toksyczność i nie prowadzi do poprawy skuteczności w porównaniu do stosowania każdego z tych NNRTI w monoterapii. Inhibitory proteazy - PI. Nie zaleca się jednoczesnego podawania atazanawiru z rytonawirem i newirapiny. Następujące leki można stosować z newirapiną bez korekty dawkowania: darunawir, fosamprenawir/rytonawir, rytonawir, sakwinawir/rytonawir, typranawir. Nie zaleca się jednoczesnego podawania fosamprenawiru i newirapiny, jeśli fosamprenawir nie jest jednocześnie podawany z rytonawirem. Zalecane jest zwiększenie dawki lopinawiru/rytonawiru do 533/133 mg (4 kaps.) lub 500/125 mg (5 tabl. z 100/25 mg każda) 2 razy na dobę podczas posiłków w przypadku ich stosowania w skojarzeniu z newirapiną. Nie jest konieczna korekta dawkowania newirapiny jeśli jest podawana równocześnie z lopinawirem. U dzieci należy rozważyć zwiększenie dawki lopinawiru/rytonawiru do 300/75mg/m² pc. 2 razy na dobę podczas posiłków w przypadku ich stosowania w skojarzeniu z newirapiną, zwłaszcza u pacjentów z podejrzeniem zmniejszenia wrażliwości na lopinawir/rytonawir. Inhibitory wejścia. Enfuwirtyd i marawirok można stosować jednocześnie z newirapiną bez korekty dawkowania. Inhibitory integrazy. Nie zaleca się stosowania newirapiny z elwitegrawirem jednocześnie z kobicystatem (ze względu na ryzyko zmian stężeń kobicystatu i newirapiny). Raltegrawir i newirapinę można stosować jednocześnie bez korekty dawkowania. Antybiotyki. Przy jednoczesnym stosowaniu newirapiny i klarytromycyny (500 mg 2 razy/dobę) doszło do istotnego zmniejszenia ekspozycji klarytromycyny i do zwiększenia ekspozycji metabolitu 14-OH. Ponieważ czynny metabolit klarytromycyny wykazuje zmniejszoną aktywność wobec Mycobacterium avium-intracellulare complex, może występować zmieniona ogólna aktywność przeciwko temu drobnoustrojowi chorobotwórczemu. Należy rozważyć zastosowanie leków alternatywnych w stosunku do klarytromycyny, takich jak azytromycyna. Zaleca się ścisłą obserwację pacjenta w celu kontroli zaburzeń czynności wątroby. Przy jednoczesnym stosowaniu newirapiny i ryfabutyny (150 mg lub 300 mg/dobę) nie obserwuje się istotnego wpływu na parametry farmakokinetyczne ryfabutyny i newirapiny. Ryfabutynę i newirapinę można stosować jednocześnie bez korekty dawkowania. Ze względu na znaczną zmienność międzyosobniczą, u niektórych pacjentów może dochodzić do znacznego zwiększenia całkowitego wpływu ryfabutyny na organizm i mogą oni być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia objawów toksyczności ryfabutyny. Dlatego należy zachować ostrożność podczas ich jednoczesnego stosowania. Nie jest zalecane jednoczesne podawanie ryfampicyny i newirapiny. Lekarze zamierzający leczyć pacjentów z występującym jednocześnie zakażeniem gruźlicą, którzy stosują schemat obejmujący podawanie newirapiny, mogą rozważyć zastosowanie zamiast niego ryfampicyny. Leki przeciwgrzybicze. Przy jednoczesnym stosowaniu newirapiny i flukonazolu ze względu na ryzyko zwiększonej ekspozycji na newirapinę należy zachować ostrożność i konieczna jest ścisła obserwacja pacjentów. Przy jednoczesnym stosowaniu newirapiny i itrakonazolu należy rozważyć zwiększenie dawki itrakonazolu. Nie zaleca się jednoczesnego podawania ketokonazolu i newirapiny. Leki przeciwwirusowe stosowane w przewlekłym zapaleniu wątroby typu B i C. Nie zaleca się jednoczesnego podawania boceprewiru i newirapiny (ryzyko zmniejszenia stężenia boceprewiru). Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnegostosowania telaprewiru i newirapiny. Jeśli telaprewir jest podawany jednocześnie z newirapiną, należy rozważyć dostosowanie dawki telaprewiru. Następujące leki można stosować jednocześnie z newirapiną bez modyfikacji dawkowania: adefowir, entekawir, interferony, rybawiryna, telbiwudyna. Leki zobojętniające kwas żołądkowy. Cymetydynę i newirapinę można stosować jednocześnie bez korekty dawkowania. Leki przeciwzakrzepowe. Interakcja pomiędzy newirapiną a lekiem przeciwzakrzepowym warfaryną jest złożona, przy czym podczas równoczesnego stosowania tych leków może dochodzić zarówno do wydłużenia, jak i do skrócenia czasu krzepnięcia - konieczna jest ścisła obserwacja siły działania przeciwzakrzepowego. Leki antykoncepcyjne. Równoczesne stosowanie newirapiny nie powodowało zmian działania octanu medroksyprogesteronu u w postaci depo - DMPA (150 mg co 3 mies.) hamującego jajeczkowanie. DMPA i newirapinę można stosować jednocześnie bez korekty dawkowania. Hormonalne metody kontroli urodzeń inne niż DMPA nie powinny być stosowane jako wyłączna metoda antykoncepcji u kobiet przyjmujących newirapinę, gdyż lek może zmniejszać stężenie tych leków w osoczu. Nie ustalono właściwych pod względem bezpieczeństwa i skuteczności dawek hormonalnych leków antykoncepcyjnych (w postaciach doustnych lub w innych postaciach dawkowania) innych niż DMPA w skojarzeniu z newirapiną. Z tego powodu, oraz w celu zmniejszenia ryzyka przenoszenia zakażenia wirusem HIV, zaleca się stosowanie mechanicznych środków antykoncepcyjnych (np. prezerwatyw). Dodatkowo, w sytuacji, gdy doustne środki antykoncepcyjne są stosowane w celu terapii hormonalnej, w trakcie przyjmowania newirapiny należy monitorować ich działanie terapeutyczne. Leki przeciwbólowe, opioidy. Pacjentów stosujących leczenie podtrzymujące metadonem, u których rozpoczyna się leczenie newirapiną, należy obserwować w celu wykrycia objawów odstawiennych i należy u nich skorygować odpowiednio dawkę metadonu. Preparaty ziołowe. Nie wolno jednocześnie stosować ziołowych preparatów zawierających dziurawiec i newirapiny. Jeśli pacjent stosuje już preparaty dziurawca, należy skontrolować wartości stężenia newirapiny oraz, o ile jest to możliwe, poziom wirusa we krwi i odstawić preparat dziurawca. Po odstawieniu preparatu dziurawca może dojść do zwiększenia stężenia newirapiny. Może być konieczne dostosowanie dawki newirapiny. Działanie indukujące może się utrzymywać przez co najmniej 2 tyg. od zakończenia leczenia preparatami dziurawca.

Viramune - dawkowanie

Doustnie. Lek powinien być podawany przez lekarzy z doświadczeniem w leczeniu zakażeń wirusem HIV. Zawiesina doustna. Pacjenci w wieku 16 lat i starsi. Zaleca się podawanie 20 ml (200 mg) raz na dobę przez pierwsze 14 dni (należy zastosować fazę wstępną leczenia, ponieważ stwierdzono, że zmniejsza to częstość występowania wysypki), następnie należy podać 20 ml (200 mg) zawiesiny doustnej 2 razy na dobę, w skojarzeniu z przynajmniej dwoma lekami działającymi przeciw retrowirusom. W przypadku, gdy od pominięcia dawki upłynęło nie więcej niż 8 h, należy niezwłocznie przyjąć pominiętą dawkę. Jeśli upłynęło więcej niż 8 h, pacjent nie powinien przyjmować pominiętej dawki i przyjąć następną o zwykłej porze. U pacjentów, u których w okresie 14-dniowej fazy wstępnej leczenia dawką 200 mg/dobę (4 mg/kg mc./dobę lub 150 mg/m² pc./dobę u dzieci) stwierdzono wysypkę, nie należy zwiększać dawki do momentu ustąpienia wysypki. Pojedyncze przypadki wysypki należy uważnie obserwować. Schematu dawkowania leku w dawce 200 mg raz na dobę nie należy stosować dłużej niż przez 28 dni. Po tym okresie należy podać alternatywny lek, w związku z możliwym ryzykiem niewystarczającej ekspozycji i oporności. Pacjenci, którzy przerwali stosowanie newirapiny na okres dłuższy niż 7 dni, powracając do leczenia muszą rozpocząć je od zalecanej 2-tyg. fazy wstępnej. Mogą wystąpić objawy toksyczności wymagające przerwania stosowania leku. Dzieci i młodzież. Całkowita dawka dobowa dla każdego pacjenta nie powinna być większa niż 400 mg. Lek może być dawkowany u dzieci i młodzieży na podstawie wskaźnika powierzchni ciała (BSA) lub masy ciała. Na podstawie wskaźnika BSA z zastosowaniem wzoru Mostellera zalecana dawka doustna dla dzieci w każdym wieku wynosi 150 mg/m² pc. raz na dobę przez 2 tyg., a następnie 150 mg/m² pc. 2 razy na dobę. Przeliczenie objętości preparatu w postaci zawiesiny doustnej (50 mg/5 ml) wymaganej dla dzieci, biorąc pod uwagę wskaźnik powierzchni ciała 150 mg/m² pc.: wskaźnik BSA 0,08-0,25 m² pc. - 2,5 ml; BSA 0,25-0,42 m² pc. - 5 ml; BSA 0,42-0,58 m² pc. - 7,5 ml; BSA 0,58-0,75 m² pc. - 10 ml; BSA 0,75-0,92 m² pc. - 12,5 ml; BSA 0,92-1,08 m² pc. - 15 ml; BSA 1,08-1,25 m² pc. - 17,5 ml; BSA powyżej 1,25 m² pc. - 20 ml. Na podstawie masy ciała zalecaną doustną dawką dla dzieci w wieku do 8 lat jest 4 mg/kg mc. raz na dobę przez 2 tyg., a następnie 7 mg/kg mc. 2 razy na dobę. Dla pacjentów w wieku 8 lat i starszych zalecana dawka to 4 mg/kg mc. raz na dobę przez 2 tyg., a następnie 4 mg/kg mc. 2 razy na dobę. Wyliczanie objętości leku w postaci zawiesiny doustnej (50 mg/5 ml) wymaganej dla dzieci stosujących lek po 2-tyg. fazie wstępnej. Pacjenci w wieku poniżej 8 lat otrzymujący dawkę 7 mg/kg mc.: zakres mc. 1,79-5,36 kg - 2,5 ml; zakres mc. 5,36-8,93 kg - 5 ml; zakres mc. 8,93-12,5 kg - 7,5 ml; zakres mc. 12,5-16,07 kg - 10 ml; zakres mc. 16,07-19,64 kg - 12,5 ml; zakres mc. 19,64-23,21 kg - 15 ml; zakres mc. 23,21-26,79 kg - 17,5 ml; zakres mc. powyżej 26,79 kg - 20 ml. Pacjenci w wieku 8 lat lub starsi otrzymujący dawkę 4 mg/kg mc.: zakres mc. 3,13-9,38 kg - 2,5 ml; zakres mc. 9,38-15,63 kg - 5 ml; zakres mc. 15,63-21,98 kg - 7,5 ml; zakres mc. 21,88-28,12 kg - 10 ml; zakres mc. 28,12-34,37 kg - 12,5 ml; zakres mc. 34,37-40,62 kg - 15 ml; zakres mc. 40,62-46,88 kg - 17,5 ml; mc. powyżej 46,88 kg - 20 ml. U wszystkich pacjentów w wieku poniżej 16 lat otrzymujących zawiesiną doustną należy regularnie kontrolować masę ciała lub powierzchnię ciała (BSA) w celu oceny, czy konieczne jest dostosowanie dawki. Sposób podania. Istotne jest, aby pacjent przyjął całą odmierzoną dawkę zawiesiny doustnej. Może to być dokonane za pomocą dołączonej strzykawki dozującej. Jeżeli pacjent korzysta z innego sposobu odmierzania leku (np. naczynie dozujące lub łyżeczka do herbaty dla większych dawek), konieczne jest przepłukanie użytego naczynia dozującego w celu całkowitego usunięcia pozostałości zawiesiny. Lek może być przyjmowany z jedzeniem lub bez jedzenia. Tabl. o przedł. uwalnianiu 400 mg. Dorośli. Zalecaną dawką dla pacjentów rozpoczynających leczenie newirapiną jest podanie 1 tabl. 200 mg o natychmiastowym uwalnianianiu raz na dobę przez pierwsze 14 dni (należy zastosować fazę wstępną leczenia, ponieważ stwierdzono, że zmniejsza to częstość występowania wysypki), następnie należy podać 1 tabl. 400 mg o przedł. uwalnianiu raz na dobę, w skojarzeniu z przynajmniej dwoma lekami przeciwretrowirusowymi. Pacjenci przyjmujący aktualnie lek o natychmiastowym uwalnianiu 2 razy na dobę w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi mogą zmienić leczenie na lek w postaci tabletek o przedł. uwalnianiu 400 mg raz na dobę w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi bez fazy wstępnej leczenia preparatem o natychmiastowym uwalnianiu. Lek należy podawać w skojarzeniu z co najmniej dwoma innymi lekami przeciwretrowirusowymi. W przypadku leków stosowanych w skojarzeniu należy przestrzegać zaleceń producentów odnośnie dawkowania. Jeśli od wyznaczonej godziny przyjęcia pominiętej dawki leku upłynęło mniej niż 12 h, należy jak najszybciej przyjąć dawkę leku. Jeśli od wyznaczonej godziny przyjęcia pominiętej dawki upłynęło ponad 12 h, pacjent powinien przyjąć kolejną dawkę o zaplanowanej porze. Całkowita dawka dobowa w dowolnym momencie leczenia u wszystkich pacjentów nie powinna być większa niż 400 mg. U pacjentów, u których w okresie 14-dniowej fazy wstępnej stwierdzono wysypkę, nie należy rozpoczynać leczenia newirapiną do momentu ustąpienia wysypki. Pojedyncze przypadki wysypki należy uważnie obserwować. Schematu dawkowania leku o natychmiastowym uwalnianiu w okresie wstępnym raz na dobę nie należy stosować dłużej niż przez 28 dni. Po tym okresie należy podać alternatywny lek, w związku z możliwym ryzykiem niewystarczającej ekspozycji i oporności. Pacjenci, którzy przerwali stosowanie newirapiny na okres dłuższy niż 7 dni, powracając do leczenia muszą rozpocząć je od zalecanej dwutygodniowej fazy wstępnej preparatem o natychmiastowym uwalnianiu. Mogą wystąpić objawy toksyczności wymagające przerwania stosowania leku. Dzieci i młodzież. Dzieci w wieku 3 lat i starsze oraz młodzież: lek w postaci tabletek o przedł. uwalnianiu 400 mg może być przyjmowany wg schematu dawkowania dla pacjentów dorosłych również przez dzieci: w wieku ≥8 lat i mc. ≥43,8 kg, lub w wieku <8 lat i mc. ≥25 kg lub których pc. obliczana wg wzoru Mostellera wynosi ≥1,17 m². Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania leku w postaci tabletek o przedł. uwalnianiu u dzieci w wieku poniżej 3 lat. Dla pacjentów w wieku poniżej 3 lat i dla wszystkich pozostałych grup wiekowych dostępny jest lek w postaci o natychmiastowym uwalnianiu tj. w postaci zawiesiny doustnej. Sposób podania. Tabletki należy popijać płynem; tabletek nie należy kruszyć ani przeżuwać. Lek można przyjmować z jedzeniem lub bez jedzenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie przeprowadzono badań newirapiny z udziałem pacjentów w podeszłym wieku w wieku powyżej 65 lat. U pacjentów dorosłych z zaburzeniami czynności nerek wymagających dializy, zaleca się podawanie dodatkowej dawki 200 mg newirapiny o natychmiastowym uwalnianiu po każdej dializie. Pacjenci z CCr ≥20 ml/min nie wymagają dostosowania dawki. U dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek poddawanych dializom zaleca się, aby po każdej dializie przyjmowali dodatkową dawkę newirapiny w postaci zawiesiny doustnej lub tabletek o natychmiastowym uwalnianiu odpowiadającą 50% zalecanej dawki dobowej newirapiny w postaci zawiesiny doustnej lub tabletek o natychmiastowym uwalnianiu, co umożliwi wyrównanie działania dializy na klirens newirapiny. Nie badano stosowania leku w postaci tabletek o przedł. działaniu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek - należy stosować lek o natychmiastowym uwalnianiu. Newirapiny nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg skali Childa-Pugha). U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby dostosowanie dawki nie jest konieczne. Nie badano stosowania leku w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i należy stosować preparat natychmiastowym uwalnianiu.

Viramune - uwagi

Niektórzy pacjenci zgłaszali występowanie w kale pozostałości mogących przypominać nienaruszone tabletki. Na podstawie dotychczasowych danych nie wykazano wpływu takiego zdarzenia na odpowiedź terapeutyczną. Nie prowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy pouczyć pacjentów, że podczas leczenia newirapiną mogą występować działania niepożądane, takie jak zmęczenie. W związku z tym zaleca się zachowanie ostrożności podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. W przypadku wystąpienia zmęczenia pacjenci powinni unikać wykonywania potencjalnie niebezpiecznych czynności, takich jak prowadzenie pojazdów lub obsługiwanie maszyn.