Mikroplastik w ludzkim mózgu❗ Czy nasz organizm staje się śmietniskiem? 🧠
Mikroplastik w ludzkim mózgu❗ Czy nasz organizm staje się śmietniskiem? 🧠
Mikroplastik w ludzkim mózgu❗ Czy nasz organizm staje się śmietniskiem? 🧠

Xanax - co to jest, ulotka, działanie, dawkowanie

Xanax to popularny lek stosowany w leczeniu psychiatrycznym. Charakteryzuje go działanie wyciszające. Sprzedawany jest wyłącznie za okazaniem recepty, a jego zażywanie powinno odbywać się pod kontrolą lekarza. Chcesz wiedzieć więcej o jego działaniu, skutkach ubocznych, czy interakcjach? Zapoznaj się z treścią ulotki, a w przypadku niejasności, skonsultuj z lekarzem lub farmaceutą.
Spis treści

Xanax - skład

1 tabl. zawiera 0,25 mg, 0,5 mg, 1 mg lub 2 mg alprazolamu; tabl. zawierają beznoesan sodu (E 211) oraz laktozę jednowodną. 1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 0,5 mg, 1 mg lub 2 mg alprazolamu; tabl. o przedł. uwalnianiu zawierają laktozę jednowodną.

Reklama

Xanax - działanie

Triazolowa pochodna benzodiazepiny. Wykazuje działanie anksjolityczne, uspokajające, nasenne, miorelaksacyjne i przeciwdrgawkowe. Lek zwiększa aktywność układu GABA-ergicznego, który działa hamująco na struktury OUN. Po podaniu doustnym tabl. o natychmiastowym uwalnianiu maksymalne stężenie leku w osoczu osiągane jest po 1-2 h; po podaniu tabl. o przedłużonym uwalnianiu maksymalne stężenie leku w osoczu występuje po 5-11 h. Biodostępność alprazolamu po podaniu tabl. o natychmiastowym uwalnianiu i tabl. o przedłużonym uwalnianiu jest identyczna, bardzo podobne są też okresy półtrwania i stężenia metabolitów, co wskazuje na podobny metabolizm i eliminację. Po podaniu tabl. o przedłużonym uwalnianiu co 12 h lub tej samej dawki leku w postaci tabl. o natychmiastowym uwalnianiu w 4 dawkach podzielonych dziennie, maksymalne i minimalne stężenie w stanie stacjonarnym dla obu rodzajów tabletek są takie same. T0,5 alprazolamu wynosi 12-15 h, a u osób w podeszłym wieku wynosi średnio 16 h. W warunkach in vitro alprazolam wiąże się z białkami surowicy w 80%. Lek jest metabolizowany głównie na drodze oksydacji do prawie nieaktywnego benzofenonu i α-hydroksyalprazolamu o aktywności o połowę mniejszej od alprazolamu. Eliminacja leku i jego metabolitów odbywa się głównie przez nerki.

Reklama

Xanax - wskazania

Krótkotrwałe leczenie objawowe: zaburzenia lękowego uogólnionego, zaburzenia lękowego z napadami lęku, zaburzenia lękowego w postaci fobii, zaburzenia depresyjnego i lękowego mieszanego. Lek jest wskazany tylko w sytuacjach, w których objawy są nasilone, zaburzają prawidłowe funkcjonowanie lub są bardzo uciążliwe dla pacjenta. Stany napięcia i niepokoju, związane z problemami dnia codziennego nie są wskazaniem do stosowania leku.

Reklama

Xanax - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na alprazolam i inne benzodiazepiny lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Nużliwości mięśni (myasthenia gravis). Ciężka niewydolność oddechowa. Zespół bezdechu śródsennego. Ciężka niewydolność wątroby. Dzieci i młodzież poniżej 18 lat.

Reklama

Xanax - ostrzeżenia

Jednoczesne stosowanie alprazolamu z opioidami może prowadzić do znacznego uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki oraz zgonu. Ze względu na te zagrożenia, jednoczesne przepisywanie leków o działaniu uspokajającym, takich jak benzodiazepiny, lub podobnych leków, takich jak alprazolam, z opioidami powinno ograniczać się tylko do pacjentów, u których nie jest możliwe leczenie alternatywne. Jeśli zostanie podjęta decyzja o przepisaniu leku jednocześnie z opioidami, należy stosować możliwie najmniejszą skuteczną dawkę przez możliwie najkrótszy czas. Może wystąpić tolerancja na lek lub konieczność zwiększania dawki. Zjawisko tolerancji wykazano dla działania uspokajającego alprazolamu, lecz nie przeciwlękowego. Po wielokrotnym stosowaniu leku przez kilka tygodni może wystąpić zmniejszenie skuteczności nasennego działania benzodiazepin. W trakcie stosowania benzodiazepin, w tym alprazolamu, może dojść do rozwoju uzależnienia psychicznego lub fizycznego. Ryzyko uzależnienia zwiększa się wraz z dawką i czasem trwania leczenia. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku przepisywania benzodiazepin pacjentom skłonnym do nadużywania leków (w tym narkotyków) i alkoholu, gdyż ci pacjenci są szczególnie predysponowani do rozwoju uzależnienia. Uzależnienie może wystąpić po dawkach terapeutycznych i (lub) u pacjentów bez indywidualnych czynników ryzyka. Ryzyko uzależnienia zwiększa się w trakcie jednoczesnego stosowania kilku benzodiazepin, niezależnie od wskazań przeciwlękowych czy nasennych. Znanym ryzykiem dotyczącym alprazolamu i innych benzodiazepin jest ich nadużywanie, dlatego pacjentów leczonych alprazolamem należy odpowiednio monitorować. Występuje ryzyko, że alprazolam zostanie przekazany osobie, której nie został przepisany. Zgłaszano przypadki zgonów związanych z przedawkowaniem, gdy alprazolam był nadużywany z innymi lekami działającymi depresyjnie na OUN, w tym z opioidami, innymi benzodiazepinami i alkoholem. Ryzyko to należy wziąć pod uwagę podczas przepisywania lub wydawania alprazolamu. Aby zmniejszyć te zagrożenia, pacjentom należy przepisywać jak najmniejszą ilość leku. Pacjentów należy także poinformować o właściwym przechowywaniu oraz pozbywaniu się niewykorzystanego leku. W przypadku pacjentów z depresją z tendencjami samobójczymi należy zastosować odpowiednie środki ostrożności, a lek zapisywać w odpowiedniej wyliczonej ilości. Stwierdzono związek pomiędzy zespołem lęku napadowego oraz podobnymi zaburzeniami a dużą pierwotną lub wtórną depresją, oraz zwiększoną liczbą samobójstw u pacjentów nieleczonych. W związku z tym w przypadku stosowania leku u pacjentów z depresją lub pacjentów, których podejrzewa się o skryte wyobrażenia lub plany samobójcze, konieczne jest podjęcie tych samych środków ostrożności, jakie obowiązują podczas stosowania innych leków psychotropowych. Bezpieczeństwo oraz skuteczność alprazolamu nie zostały potwierdzone u dzieci i młodzieży poniżej 18 rż. - nie zaleca się stosowania alprazolamu w tej grupie pacjentów. Podczas leczenia alprazolamem pacjentów z depresją zgłaszano przypadki manii i hipomanii. Czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy i nie powinien przekraczać 8-12 tyg., włączając w to okres zmniejszania dawki. Wydłużenie tego okresu wymaga powtórnej oceny stanu pacjenta. W momencie rozpoczęcia leczenia należy poinformować pacjenta o konieczności ograniczenia czasu trwania terapii i stopniowego zmniejszania dawki podczas odstawiania. Ponadto ważne, aby pacjent był świadomy możliwości wystąpienia objawów odstawienia, to pozwoli zmniejszyć jego lęk, gdy ewentualnie wystąpią w trakcie odstawiania leku. Istnieją oznaki wskazujące, że w przypadku benzodiazepin o krótkim czasie działania reakcje z odstawienia mogą wystąpić w przerwie między dawkami, szczególnie, jeśli pacjent otrzymuje duże dawki leku. W razie stosowania benzodiazepin o długim czasie działania, ważne aby przed zmianą na benzodiazepiny o krótkim czasie działania, uprzedzić pacjenta o możliwości rozwinięcia się objawów odstawienia. Zwykle benzodiazepiny podaje się doraźnie lub krótkotrwale. Działanie na organizm jest zatem krótkie. W innych przypadkach stan zdrowia pacjenta wymaga przedłużenia okresu leczenia. W przypadku długotrwałego stosowania benzodiazepin konieczność kontynuowania leczenia powinna być okresowo weryfikowana przez lekarza prowadzącego. Długotrwałe stosowanie leku może prowadzić do rozwoju uzależnienia psychicznego. Alprazolam może wywoływać amnezję następczą, której objawy występują najczęściej kilka godzin po przyjęciu leku. W takim przypadku należy zapewnić pacjentowi 7-8 h nieprzerwanego snu. W wypadku pojawienia się objawów reakcji paradoksalnej (niepokój ruchowy, pobudzenie psychoruchowe, drażliwość, agresja, urojenia, gniew, koszmary senne, omamy, psychozy, niewłaściwe zachowanie bądź inne zaburzenia zachowania) stosowanie leku należy przerwać. Prawdopodobieństwo wystąpienia powyższych działań niepożądanych jest większe u dzieci i pacjentów w podeszłym wieku. W przypadku stosowania leku u pacjentów z ostrą jaskrą z zamkniętym kątem przesączania należy zastosować odpowiednie środki ostrożności. U pacjentów w podeszłym wieku lub osłabionych zaleca się stosowanie najmniejszej skutecznej dawki, aby zapobiec wystąpieniu ataksji lub nadmiernej sedacji. Benzodiazepiny i podobnie działające substancje powinny być stosowane ostrożnie u osób w podeszłym wieku, ze względu na ryzyko sedacji i osłabienia układu mięśniowo-szkieletowego, które mogą prowadzić do upadków, często z poważnymi skutkami w tej grupie pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek albo z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby zaleca się  zachowanie ostrożności. Benzodiazepiny nie są wskazane w podstawowym leczeniu psychoz. U pacjentów z ciężką depresją lub z zaburzeniem depresyjnym i lękowym mieszanym, nie należy stosować benzodiazepin ani pochodnych benzodiazepin w monoterapii depresji, ponieważ może to zwiększać ryzyko prób samobójczych. Podawanie leku pacjentom z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi depresji lub pacjentom ze skłonnościami samobójczymi wymaga szczególnej ostrożności i przepisywania odpowiedniej ilości leku. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku stosowania benzodiazepin u pacjentów uzależnionych od alkoholu lub leków w wywiadzie. Mniejsza dawka leku jest także zalecana u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową ze względu na ryzyko wystąpienia depresji oddechowej. W przypadku jednoczesnego stosowania alprazolamu z innymi lekami nasennymi lub uspokajającymi bądź spożywania alkoholu, należy pamiętać o możliwości addytywnego działania tych substancji. Preparat Xanax i Xanax SR zawiera laktozę (1 tabl. o mocy 0,25 mg, 0,5 mg i 1 mg zawiera 96 mg laktozy jednowodnej, 1 tabl. o mocy 2 mg zawiera 192 mg laktozy jednowodnej; 1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu o mocy 0,5 mg, 1 mg lub 2 mg zawiera 221,7 mg laktozy jednowodnej) - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Xanax zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na tabl., to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu" oraz benzoesan sodu (1 tabl. o mocy 0,25 mg, 0,5 mg i 1 mg zawiera 0,11 mg benzoesanu sodu; 1 tabl. o mocy 2 mg zawiera 0,23 mg benzoesanu sodu).

Reklama

Xanax - ciąża

Alprazolam nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży lub w okresie, kiedy pacjentka planuje ciążę. Jeśli alprazolam jest stosowany w trakcie ciąży lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas stosowania alprazolamu, należy oszacować zagrożenie dla płodu. Jeśli w czasie ostatniego okresu ciąży konieczne jest leczenie alprazolamem, należy unikać dużych dawek i uważnie obserwować noworodka w kierunku wystąpienia objawów odstawienia i (lub) zespołu wiotkiego dziecka. Liczne dane z badań kohortowych wskazują, że ekspozycja na benzodiazepiny w I trymestrze nie wiąże się ze wzrostem częstości istotnych wad rozwojowych. Niektóre wczesne kliniczno-kontrolne badania epidemiologiczne wykazały jednak 2-krotny wzrost ryzyka rozszczepów wargi i podniebienia. Leczenie benzodiazepinami w dużych dawkach w II i (lub) III trymestrze ciąży powodowało ograniczenie aktywnych ruchów płodu oraz zmienny rytm serca płodu. Jeśli z ważnych przyczyn medycznych alprazolam jest stosowany w III trymestrze ciąży lub w okresie porodu, u noworodka może wystąpić zespół wiotkiego dziecka, z objawami takimi jak hipotonia osiowa i zaburzenia ssania prowadzące do niskich przyrostów masy ciała. Objawy te są przemijające i mogą trwać 1-3 tyg., w zależności od okresu półtrwania leku. W przypadku stosowania dużych dawek, u noworodków może pojawić się depresja oddechowa lub bezdech i hipotermia. Co więcej, przez kilka dni po urodzeniu można obserwować objawy odstawienia u  noworodków, takie jak nadpobudliwość, pobudzenie i drżenie, nawet jeśli nie obserwuje się zespołu wiotkiego dziecka. Pojawienie się objawów odstawienia po urodzeniu zależy od okresu półtrwania leku. Alprazolam przenika do mleka ludzkiego w małych stężeniach. Nie należy jednak stosować alprazolamu w okresie karmienia piersią.

Reklama

Xanax - efekty uboczne

Bardzo często: depresja, uspokojenie, senność, ataksja, zaburzenia pamięci, zaburzenia mowy, ból lub zawroty głowy, zaparcia, suchość jamy ustnej, zmęczenie drażliwość. Często: zmniejszenie apetytu, splątanie, dezorientacja, zmniejszenie libido, lęk, bezsenność, nerwowość, zwiększenie libido, zaburzenia równowagi, nieprawidłowa koordynacja, zaburzenia koncentracji uwagi, nadmierna potrzeba snu, letarg, drżenie, nieostre widzenie, nudności, zapalenie skóry, zaburzenia czynności płciowych, zmniejszenie lub zwiększenie masy ciała. Niezbyt często: mania, halucynacje, gniew, pobudzenie, uzależnienie, niepamięć, osłabienie siły mięśniowej, nietrzymanie moczu, nieregularne miesiączki, zespół odstawienia leku. Częstość nieznana: hiperprolaktynemia, hipomania, agresywne zachowanie, wrogie zachowanie, zaburzenia myślenia, zwiększona aktywność psychoruchowa, nadużywanie leku, zaburzenia układu nerwowego autonomicznego, dystonia, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, zapalenie wątroby, czynnościowe zaburzenia wątroby, żółtaczka, obrzęk naczynioruchowy, reakcje nadwrażliwości na światło, zatrzymanie moczu, obrzęki obwodowe, zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego. W wielu przypadkach związanych z powyższymi objawami, pacjenci przyjmowali też inne leki działające na OUN i (lub) występowały u nich zaburzenia psychiczne. W jednym przypadku wysunięto hipotezę, że ryzyko wystąpienia powyższych działań niepożądanych może być większe u pacjentów z zaburzeniami osobowości typu "borderline", z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie, nadużywających alkoholu lub leków oraz u pacjentów cierpiących na zespół stresu pourazowego. Działanie niepożądane benzodiazepin obserwowane rzadko lub bardzo rzadko: zaburzenia motoryki, padaczka, objawy paranoi, depersonalizacja, agranulocytoza, reakcje alergiczne lub anafilaksja. Inne działania niepożądane związane ze stosowaniem benzodiazepin: zależność psychiczna i fizyczna, objawy odstawienne. Po wytworzeniu się zależności fizycznej nagłe przerwanie leczenia może prowadzić do pojawienia się objawów odstawiennych - od bólu głowy, mięśni, bardzo nasilonego lęku, uczucia napięcia, pobudzenia psychoruchowego, dezorientacji, drażliwości do derealizacji, depersonalizacji, upośledzenia słuchu, sztywności i mrowienia kończyn, nadwrażliwości na światło, hałas i dotyk, omamów czy napadów padaczkowych. Po przerwaniu leczenia mogą pojawić się objawy "z odbicia", takie jak bezsenność czy lęk; ponadto mogą wystąpić zmiany nastroju, lęk, zaburzenia snu i pobudzenie psychoruchowe. Opisywano przypadki nadużywania benzodiazepin. Nasilone objawy odstawienne obserwuje się szczególnie często u pacjentów długotrwale leczonych dużymi dawkami. Objawy odstawienne stwierdzano również wtedy, gdy leczenie wycofywano szybko lub przerywano nagle. Podczas leczenia dużymi dawkami leku takimi, jakie zaleca się w zaburzeniach lękowych z napadami lęku i podobnych schorzeniach - częściej niż w grupie placebo stwierdzano następujące działania niepożądane: nadmierne uspokojenie, senność, zmęczenie, ataksję, upośledzoną koordynację, zaburzenia mowy; rzadziej stwierdzano: zmiany nastroju, objawy ze strony układu pokarmowego, zapalenie skóry, zaburzenia pamięci, zaburzenia czynności płciowych, zaburzenia poznawcze i dezorientację.

Xanax - interakcje

Benzodiazepiny charakteryzują się addytywnym działaniem depresyjnym OUN, włączając depresję oddechową, kiedy stosowane są jednocześnie z opioidami, alkoholem lub innymi lekami działającymi depresyjnie na OUN. Nie wolno spożywać alkoholu w czasie stosowania leku. Należy zachować ostrożność podczas stosowania alprazolamu z lekami działającymi depresyjnie na układ oddechowy, np. opioidami (leki przeciwbólowe, przeciwkaszlowe, stosowane w leczeniu uzależnień), szczególnie w podeszłym wieku. W przypadku jednoczesnego stosowania alprazolamu z lekami działającymi depresyjnie na OUN, należy zachować ostrożność. W przypadku jednoczesnego stosowania alprazolamu z lekami przeciwpsychotycznymi (neuroleptykami), lekami nasennymi, lekami przeciwlękowymi i uspokajającymi, lekami przeciwdepresyjnymi, narkotycznymi lekami przeciwbólowymi, lekami przeciwdrgawkowym, środkami znieczulającymi i lekami przeciwhistaminowymi wykazującymi działanie sedacyjne może dochodzić do nasilenia depresyjnego wpływu na OUN. Ponadto, w przypadku narkotycznych leków przeciwbólowych może dochodzić do nasilenia euforii, co może prowadzić do zwiększenia zależności psychicznej. Leki hamujące niektóre enzymy wątrobowe (w szczególności CYP3A4) mogą zwiększać stężenie alprazolamu i nasilać jego działanie. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania alprazolamu z ketokonazolem, itrakonazolem, pozakonazolem, worykonazolem ani innymi lekami przeciwgrzybiczymi z grupy azoli. Jednoczesne podawanie z nefazodonem lub fluwoksaminą ok. 2-krotnie zwiększa AUC dla alprazolamu. W razie jednoczesnego stosowania alprazolamu z nefazodonem, fluwoksaminą lub cymetydyną zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności i ewentualnie zmniejszenie dawki. W przypadku jednoczesnego stosowania alprazolamu z fluoksetyną, propoksyfenem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, sertraliną, diltiazemem lub antybiotykami makrolidowymi, takimi jak erytromycyna, klarytromycyna czy troleandomycyna, zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności. Induktory CYP3A4 mogą nasilać metabolizm alprazolamu. Interakcje pomiędzy inhibitorami proteazy HIV (np. rytonawirem) a alprazolamem są złożone i zależą od czasu trwania leczenia. Krótkotrwałe podawanie małych dawek rytonawiru prowadziło do znacznego zmniejszenia klirensu alprazolamu, wydłużenia T0,5 i nasilenia jego działania klinicznego. Jednak w przypadku długotrwałego stosowania rytonawiru efekt hamujący jest znoszony wskutek indukcji CYP3A. Ten rodzaj interakcji wymaga modyfikacji dawki bądź przerwania leczenia alprazolamem. Istnieją doniesienia o zwiększeniu stężenia digoksyny w osoczu podczas jednoczesnego stosowania z alprazolamem, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku (>65 lat). Dlatego należy uważnie sprawdzać, czy u pacjentów otrzymujących jednocześnie alprazolam i digoksynę nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe zatrucia digoksyną. W przypadku jednoczesnego stosowania alprazolamu w dobowych dawkach dochodzących do 4 mg z imipraminą i dezypraminą odnotowywano w stanie stacjonarnym średnie zwiększenie stężenia w osoczu imipraminy (o 31%) i dezypraminy (o 20%). Nie ustalono jeszcze znaczenia klinicznego tych zmian. Nie dokonywano oceny interakcji alprazolamu z izoniazydem ani ryfampicyną. Nie stwierdzono żadnych zmian w zakresie kinetyki alprazolamu podczas jednoczesnego stosowania tego leku z propranololem czy disulfiramem. Alprazolam nie wpływa na stężenie fenytoiny w osoczu, natomiast wpływu fenytoiny na stężenie alprazolamu w osoczu nie badano. Choć po jednoczesnym stosowaniu benzodiazepin z kwasem walproinowym istnieje ryzyko rozwoju psychozy, w przypadku alprazolamu tego rodzaju powikłań dotychczas nie opisywano. Działanie benzodiazepin antagonizuje teofilina. Nie stwierdzono wpływu alprazolamu na czas protrombinowy ani na stężenie warfaryny w osoczu. Jednoczesne stosowanie alprazolamu z opioidami może prowadzić do znacznego uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki oraz zgonu. Ze względu na te zagrożenia, jednoczesne przepisywanie leków o działaniu uspokajającym, takich jak benzodiazepiny, lub podobnych leków, takich jak alprazolam, z opioidami powinno ograniczać się tylko do pacjentów, u których nie jest możliwe leczenie alternatywne. Jeśli zostanie podjęta decyzja o przepisaniu leku jednocześnie z opioidami, należy stosować możliwie najmniejszą skuteczną dawkę przez możliwie najkrótszy czas.

Xanax - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Leczenie powinno trwać jak najkrócej. Należy regularnie oceniać stan pacjenta i potrzebę przedłużania leczenia, szczególnie jeśli nasilenie objawów występujących u pacjenta zmniejsza się i może nie wymagać leczenia farmakologicznego. Ogólnie leczenie nie powinno trwać dłużej niż 8-12 tyg., włączając w to okres zmniejszania dawki. Należy ocenić stan psychiczny pacjenta nie później niż 4 tyg. od rozpoczęcia terapii w celu ustalenia konieczności kontynuowania leczenia. Ryzyko uzależnienia może wzrosnąć wraz z dawką i czasem trwania leczenia, dlatego należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę przez możliwie najkrótszy czas i regularnie oceniać potrzebę kontynuowania leczenia. W niektórych przypadkach może być konieczne przedłużenie okresu stosowania leku - konieczna jest wcześniejsza ocena stanu pacjenta przez specjalistę. W przypadku stosowania przewlekłego istnieje ryzyko rozwinięcia zależności lekowej (niekorzystny stosunek korzyści do zagrożeń). Optymalne dawkowanie powinno być ustalane indywidualnie na podstawie nasilenia objawów i indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. W razie wystąpienia nasilonych działań niepożądanych po podaniu dawki początkowej konieczne jest zmniejszenie dawki. W przypadku nielicznych pacjentów, którzy wymagać będą podawania większych dawek niż zalecane, dawkowanie należy zwiększać stopniowo, większą dawkę podając wieczorem, by uniknąć działań niepożądanych. Pacjenci, którzy wcześniej nie przyjmowali leków psychotropowych, wymagają podawania mniejszych dawek niż pacjenci uprzednio przyjmujący leki uspokajające, przeciwdepresyjne lub nasenne oraz osoby uzależnione od alkoholu. Aby nie dopuścić do ataksji lub nadmiernego uspokojenia, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Jest to szczególnie istotne w przypadku osób w podeszłym wieku i (lub) osłabionych. Xanax. Leczenie objawowe zaburzenia lękowego uogólnionego oraz zaburzenia depresyjnego i lękowego mieszanego: zalecana dawka początkowa wynosi 0,25 mg lub 0,5 mg 3 razy na dobę. Dawkę można zwiększać zależnie od potrzeb pacjenta do maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 4 mg podzielonej na dawki mniejsze, przyjmowane w ciągu całego dnia. Leczenie objawowe zaburzenia lękowego z napadami lęku i zaburzenia lękowego w postaci fobii: zalecana dawka początkowa wynosi 0,5 mg lub 1 mg przed snem. Dawkę można zwiększać zależnie od potrzeb pacjenta. Zwiększanie dawki o 1 mg nie powinno odbywać się w odstępach krótszych niż co 3-4 dni. Można podawać dawki dodatkowe, tak aby łączna liczba dawek podzielonych nie przekraczała 3 lub 4 dawek na dobę. W badaniach klinicznych dawka wynosiła 4-8 mg; wyjątkowo, w kilku przypadkach konieczne było zastosowanie dawki maksymalnej wynoszącej 10 mg. U pacjentów w podeszłym wieku lub osłabionych zalecana dawka początkowa wynosi 0,25 mg 2 lub 3 razy na dobę. W razie konieczności dawkę można stopniowo zwiększać zależnie od tolerancji na lek; w razie wystąpienia działań niepożądanych dawkę początkowa należy zmniejszyć. Lek w dawce 2 mg można podzielić na połówki lub ćwiartki. Tabl. o natychmiastowym uwalnianiu są podzielne. Xanax SR. Leczenie objawowe zaburzenia lękowego uogólnionego oraz zaburzenia depresyjnego i lękowego mieszanego: zalecana dawka początkowa wynosi 1 mg na dobę, podawana jednorazowo lub w 2 dawkach podzielonych. Dawkę można zwiększać zależnie od potrzeb pacjenta do maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 4 mg podawanej jednorazowo lub w 2 dawkach podzielonych. Leczenie objawowe zaburzenia lękowego z napadami lęku i zaburzenia lękowego w postaci fobii: zalecana dawka początkowa wynosi 0,5 mg do 1 mg przed snem. Dawkę można zwiększać zależnie od potrzeb pacjenta. Dawkę dobową należy podać jednorazowo lub w 2 dawkach podzielonych. Zwiększanie dawki nie powinno przekraczać 1 mg co 3-4 dni. W badaniach klinicznych dawka wynosiła 4-8 mg; wyjątkowo, w kilku przypadkach konieczne było zastosowanie dawki maksymalnej wynoszącej 10 mg. U pacjentów w podeszłym wieku lub osłabionych zalecana dawka początkowa wynosi 0,5 mg do 1 mg na dobę, podawana jednorazowo lub w 2 dawkach podzielonych. W razie konieczności dawkę można stopniowo zwiększać zależnie od tolerancji na lek; w razie wystąpienia działań niepożądanych dawkę początkową należy zmniejszyć. Stosowanie leku w obu postaciach u pacjentów z niewydolnością wątroby jest przeciwwskazane. Przerwanie leczenia. Dawkę leku należy zmniejszać stopniowo, zalecane zmniejszanie dawki dobowej leku nie powinno przekraczać 0,5 mg co 3 dni. U niektórych pacjentów może być konieczne wolniejsze zmniejszanie dawki leku.

Xanax - uwagi

Lek ma duży wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Sedacja, amnezja, upośledzona koncentracja i upośledzona czynność mięśni mogą mieć niekorzystny wpływ na zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W przypadku niedostatecznej ilości snu, prawdopodobieństwo zaburzenia czujności może być zwiększone. Należy ostrzec pacjentów, aby nie prowadzili pojazdów ani nie obsługiwali żadnych maszyn. Należy ostrzec pacjentów, aby podczas leczenia nie spożywali alkoholu i nie przyjmowali żadnych leków wpływających na OUN.


Podobne leki
Afobam - dawkowanie, skutki uboczne. Jak szybko działa?
Alprox - ulotka, działanie, dawkowanie, skutki uboczne
Cloranxen – skład i dawkowanie. Jak szybko działa?
Diazepam Desitin

Reklama

Jak często robić regenerację włosów?
Sprawdź!