Reklama
Simdax - skład
1 ml koncentratu zawiera 2,5 mg lewozymendanu. Preparat zawiera etanol.
Reklama
Simdax - działanie
Lewozymendan zwiększa wrażliwość białek kurczliwych na wapń, wiążąc się z troponiną C serca w sposób zależny od wapnia. Zwiększa siłę skurczu, lecz nie upośledza relaksacji komór serca. Otwiera ATP-zależne kanały potasowe w mięśniach gładkich naczyń krwionośnych i w ten sposób wywołuje rozszerzenie tętniczych naczyń oporowych (w tym wieńcowych) oraz żylnych naczyń objętościowych. W warunkach in vitro lewozymendan jest selektywnym inhibitorem fosfodiesterazy. U pacjentów z niewydolnością serca dodatnie działanie inotropowe i rozszerzające naczynia krwionośne lewozymendanu skutkuje zwiększeniem siły skurczu oraz zmniejszeniem obciążenia wstępnego i następczego, nie wpływając negatywnie na rozkurczanie. Pobudza ogłuszony mięsień sercowy u pacjentów po przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyce wieńcowej lub leczeniu trombolitycznym. W porównaniu do placebo lewozymendan zwiększył pojemność minutową serca i objętość wyrzutową, frakcję wyrzutową oraz częstość czynności serca, a także obniżył skurczowe i rozkurczowe ciśnienie krwi, ciśnienie zaklinowania płucnych naczyń włosowatych, ciśnienie w prawym przedsionku i obwodowy opór naczyniowy. Zwiększa przepływ wieńcowy krwi u pacjentów po operacji naczyń wieńcowych i poprawia perfuzję mięśnia sercowego u pacjentów z niewydolnością serca. Korzyści te osiąga się bez znacznego zwiększenia zużycia tlenu przez serce. Obniża stężenie krążącej endoteliny-1 u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, nie powoduje zwiększenia stężenia katecholamin w osoczu. Lek macierzysty osiąga stężenie we krwi w ciągu ok. 1h od rozpoczęcia infuzji dożylnej. Stan stacjonarny osiągany jest w ciągu 5h ciągłej infuzji. Lewozymendan w ok. 98% wiąże się z białkami osocza, głównie albuminą. Dla OR-1855 i OR-1896 (czynnych metabolitów) wskaźnik wiązania się z białkami wynosi odpowiednio 39% i 42%. U pacjentów z niewydolnością serca farmakokinetyka jest liniowa w zakresie dawek terapeutycznych 0,05-0,2 µg/kg/min. Lewozymendan jest całkowicie metabolizowany, małe ilości leku w niezmienionej postaci są wydalane z moczem i kałem. Klirens lewozymendanu wynosi ok. 3,0 ml/min/kg, a T0,5 wynosi ok. 1h. 54% dawki wydalane jest z moczem, a 44% z kałem prawie całkowicie w formie nieaktywnych koniugatów. Ponad 95% dawki wydalane jest w ciągu 1 tygodnia.
Reklama
Simdax - wskazania
Krótkotrwałe leczenie ostrych stanów niewyrównania ciężkiej, przewlekłej niewydolności serca (ADHF) u dorosłych, w sytuacjach gdy konwencjonalna terapia nie wystarcza oraz w przypadkach, gdy za odpowiednie uważa się zastosowanie leków o działaniu inotropowo dodatnim.
Reklama
Simdax - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Ciężkie niedociśnienie tętnicze i tachykardia. Znacząca niedrożność mechaniczna wpływająca na napełnianie i/lub opróżnianie komór serca. Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Ciężka niewydolność wątroby. Arytmia typu torsades de pointes w wywiadzie.
Reklama
Simdax - ostrzeżenia
Ostrożnie stosować u pacjentów z niskim początkowym skurczowym lub rozkurczowym ciśnieniem krwi lub u pacjentów z ryzykiem wystąpienia epizodu niedociśnienia, gdyż początkowym efektem stosowania lewozymendanu może być spadek ciśnienia tętniczego krwi. Ciężką hipowolemię należy skorygować przed infuzją. W przypadku wystąpienia nadmiernych zmian ciśnienia krwi lub częstości akcji serca należy zmniejszyć szybkość infuzji lub przerwać infuzję. Ostrożnie stosować u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Infuzja dożylna lewozymendanu może powodować zmniejszenie potasu w surowicy krwi. Dlatego też należy wyrównać niskie stężenie potasu przed podaniem leku, oraz monitorować stężenie potasu podczas leczenia. Ostrożnie stosować u pacjentów cierpiących na chorobę niedokrwienną serca i współistniejącą anemię (ryzyko zmniejszenia stężenia hemoglobiny i obniżenia hematokrytu). Ostrożnie stosować u pacjentów z tachykardią, migotaniem przedsionków z szybką akcją komór lub arytmiami potencjalnie zagrażającymi życiu. Preparat stosować ostrożnie pod ścisłą kontrolą EKG u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, długim odstępem QTc, niezależnie od etiologii, lub gdy podawany jest jednocześnie produkt leczniczy wydłużający odstęp QTc. Nie badano zastosowania lewozymendanu u pacjentów we wstrząsie kardiogennym. Brak danych dotyczących stosowania w kardiomiopatii restrykcyjnej oraz przerostowej, ciężkiej niedomykalności zastawki mitralnej, pęknięciu mięśnia sercowego, tamponadzie mięśnia sercowego oraz w zawale prawej komory serca. Doświadczenie w stosowaniu u pacjentów z pooperacyjną niewydolnością serca i u pacjentów z ciężką niewydolnością serca oczekujących na przeszczep serca jest niewielkie. Doświadczenie w stosowaniu u dzieci i młodzieży < 18 lat jest niewielkie – nie należy podawać. Lek zawiera 98% obj. etanolu, co należy brać pod uwagę u osób z chorobą alkoholową, u kobiet ciężarnych lub karmiących piersią i pacjentów z grup wysokiego ryzyka jak osoby z chorobami wątroby lub padaczką.
Reklama
Simdax - ciąża
Brak doświadczeń dotyczących stosowania u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Z tego względu lek należy stosować w okresie ciąży tylko w przypadku, gdy oczekiwane korzyści dla matki przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Nie wiadomo, czy lek przenika do mleka ludzkiego, dlatego nie należy go stosować u kobiet karmiących piersią. Płodność: badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję.
Reklama
Simdax - efekty uboczne
Bardzo często: ból głowy, tachykardia komorowa, niedociśnienie. Często: hipokaliemia, bezsenność, zawroty głowy, migotanie przedsionków, tachykardia, dodatkowe skurcze komorowe, niewydolność serca, choroba niedokrwienna serca, dodatkowe skurcze, nudności, zaparcia, wymioty, biegunka, zmniejszenie stężenia hemoglobiny. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano występowanie migotania komór.
Simdax - interakcje
Lewozymendan należy podawać ostrożnie z innymi dożylnymi lekami działającymi na naczynia ze względu na zwiększone ryzyko niedociśnienia. Jednoczesne stosowanie monoazotanu izosorbidu u zdrowych osób skutkowało znacznym nasileniem hipotonii ortostatycznej. Nie obserwowano żadnych interakcji farmakokinetycznych przy jednoczesnym podaniu digoksyny. Można stosować infuzję lewozymendanu u pacjentów otrzymujących leki β–adrenolityczne bez utraty skuteczności. Alkohol zawarty w leku może wpływać na działanie innych leków.
Simdax - dawkowanie
Dorośli. Dożylnie. Dawkę oraz czas trwania leczenia należy dostosować indywidualnie do stanu pacjenta i odpowiedzi na leczenie. Należy rozpocząć od infuzji dawki nasycającej 6-12 µg/kg przez 10 min., a następnie zastosować infuzję ciągłą 0,1 µg/kg/min. Mniejsza dawka nasycająca 6 µg/kg zalecana jest u pacjentów przyjmujących równocześnie dożylne leki rozszerzające naczynia i/lub leki o działaniu inotropowym na początku infuzji. Większa dawka nasycająca w tym przedziale wywoła silniejsza odpowiedź hemodynamiczną, lecz może wiązać się z przejściową zwiększoną częstością występowania działań niepożądanych. Odpowiedź pacjenta należy ocenić, stosując dawkę nasycającą lub w ciągu 30-60 min. dostosowywania dawki oraz zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Jeśli odpowiedź uznana zostanie za nadmierną (niedociśnienie tętnicze, tachykardia), szybkość infuzji można zmniejszyć do 0,05 µg/kg/min. lub przerwać infuzję. Jeśli dawka początkowa jest tolerowana i większe działanie hemodynamiczne jest pożądane, można zmniejszyć szybkość infuzji do 0,2 µg/kg/min. Zalecany czas trwania infuzji wynosi 24h. Działanie hemodynamiczne utrzymuje się przynajmniej przez 24h i może być widoczne do 9 dni po przerwaniu 24-godzinnej infuzji. Doświadczenie w stosowaniu wielokrotnych dawek lewozymendanu jest niewielkie. Doświadczenie w jednoczesnym stosowaniu leków działających na naczynia, w tym leków o działaniu inotropowym (z wyjątkiem digoksyny) jest ograniczone. Podczas leczenia należy monitorować EKG, ciśnienie krwi oraz tętno, a także mierzyć ilość wydalanego moczu w jednostce czasu. Pomiar tych parametrów zalecany jest przez przynajmniej 3 dni po zakończeniu infuzji lub do momentu stabilizacji stanu pacjenta. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek lub wątroby zaleca się kontrolę przez przynajmniej 5 dni. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności modyfikowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Ostrożnie stosować u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek oraz z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami wątroby. Nie stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CC < 30 ml/min), lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Roztwór jest przeznaczony wyłącznie do infuzji dożylnych i może być podawany obwodowo lub centralnie. Przed podaniem należy go rozcieńczyć. Aby przygotować roztwór do infuzji w stężeniu 0,025 mg/ml, należy wymieszać 5 ml koncentratu Sidmax 2,5 mg/ml z 500 ml roztworu glukozy 5%. Szczegółowa szybkość infuzji dla dawek nasycających i podtrzymujących - patrz CHPL.
Simdax - uwagi
