Reklama
Opacorden - skład
1 tabl. powl. zawiera 200 mg amiodaronu. Tabletki zawierają czerwień koszenilową, lak (E124).
Reklama
Opacorden - działanie
Lek przeciwarytmiczny klasy III. Mechanizm działania amiodaronu jest związany z blokowaniem kanałów potasowych, chociaż wykazuje również właściwości charakterystyczne dla leków przeciwarytmicznych klasy I (blokuje nieaktywne kanały sodowe). Przedłuża czas trwania potencjału błonowego wszystkich komórek mięśnia sercowego, przedłuża okres refrakcji i niekompetycyjnie blokuje receptory α- i ß-adrenergiczne. Amiodaron hamuje przewodzenie w przedsionkach i węźle przedsionkowo-komorowym. W wyniku jego działania zmniejsza się częstotliwość akcji serca, wydłuża się odcinek PR i QT, następuje spłaszczenie fali T, pojawia się odcinek U, zmieniać może się kształt załamka T. Rozszerza naczynia wieńcowe i zmniejsza opory naczyń obwodowych. Powoli i tylko częściowo wchłania się z przewodu pokarmowego (biodostępność 35-55%). W 97% wiąże się z białkami osocza. Kumuluje się w tkance tłuszczowej i mięśniowej. Jest metabolizowany w wątrobie do aktywnego metabolitu - desetyloamiodaronu (DEA), który ulega kumulacji w tkankach w jeszcze większym stopniu. Jest wydalany głównie z żółcią. Usuwanie amiodaronu z organizmu przebiega dwufazowo. W pierwszym etapie następuje eliminacja z tkanek o dużym przepływie krwi - stężenie we krwi zmniejsza się o połowę wciągu 2,5 do 10 dni. Dalsza eliminacja przebiega znacznie wolniej (26-107 dni), co jest związane z uwalnianiem amiodaronu ze słabo ukrwionych tkanek, takich jak tkanka tłuszczowa. T0,5 amiodaronu po podaniu doustnym wynosi 14 -30 dni, metabolitu - około 61 dni.
Reklama
Opacorden - wskazania
Zaburzenia rytmu w przebiegu zespołu Wolff`a-Parkinsona-White’a (WPW). Migotanie i trzepotanie przedsionków, napadowe tachyarytmie nadkomorowe: częstoskurcz nadkomorowy i węzłowy, gdy inne leki nie mogą być zastosowane. Leczenie groźnych dla życia komorowych zaburzeń rytmu (częstoskurcz komorowy, migotanie komór), gdy inne leki antyarytmiczne są nieskuteczne.
Reklama
Opacorden - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na amiodaron lub którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Nadwrażliwość na jod (1 tabl. zawiera 75 mg jodu). Bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy, zespół chorego węzła zatokowego, z wyjątkiem pacjentów z wszczepionym stymulatorem (ryzyko zahamowania czynności węzła). Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst., z wyjątkiem pacjentów z wszczepionym stymulatorem. Stosowanie amiodaronu jednocześnie z lekami, które mogą wywołać zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes. Zaburzenia czynności tarczycy; badania czynności tarczycy powinny być wykonywane u wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia. Ciąża i okres karmienia piersią.
Reklama
Opacorden - ostrzeżenia
Przed rozpoczęciem leczenia amiodaronem zaleca się wykonanie badań EKG, stężenia hormonu TSH oraz stężenia potasu w surowicy. W trakcie leczenia zaleca się monitorowanie aktywności transaminaz wątrobowych i wykonywanie badań EKG. Z powodu wielu ciężkich działań niepożądanych amiodaron powinien być stosowany w nawracających, zagrażających życiu arytmiach komorowych tylko w przypadku, gdy inne stosowane leki okażą się nieskuteczne lub gdy pacjent nie toleruje innych leków. Leczenie tym preparatem powinien prowadzić doświadczony lekarz, który posiada dostęp do odpowiedniej aparatury umożliwiającej monitorowanie działania leku. Ponadto lekarz powinien być przygotowany do przeciwdziałania zagrażającym życiu arytmiom, które mogą wystąpić po amiodaronie. Wystąpienie działań niepożądanych ze strony oczu, serca, płuc, wątroby, gruczołu tarczowego, skóry i obwodowego układu nerwowego może być opóźnione, należy uważnie obserwować pacjentów leczonych długoterminowo. Działania niepożądane są zwykle związane z dawką, pacjentom należy podawać najmniejszą skuteczną dawkę podtrzymującą. Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa, że pacjent przyjmuje amiodaron. Zaobserwowano przypadki ciężkiej bradykardii i bloku serca podczas jednoczesnego stosowania amiodaronu z sofosbuwirem, która występowała zwykle w ciągu kilku godzin lub dni, ale obserwowano także przypadki, w których ten czas był dłuższy, najczęściej do 2 tyg. od rozpoczęcia leczenia HCV. Amiodaron należy podawać pacjentom przyjmującym sofosbuwir wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych alternatywnych leków przeciwarytmicznych jest przeciwwskazane lub nie są one tolerowane. Jeśli jednoczesne stosowanie amiodaronu jest konieczne, zaleca się monitorowanie czynności serca pacjentów w warunkach szpitalnych przez pierwsze 48 h od rozpoczęcia jednoczesnego podawania. Po tym czasie częstość pracy serca powinna być monitorowana w warunkach ambulatoryjnych lub samodzielnie przez pacjenta, codziennie przez co najmniej pierwsze 2 tyg. leczenia. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, należy również monitorować czynność serca w sposób opisany powyżej u pacjentów, którzy przerwali stosowanie amiodaronu w ciągu ostatnich kilku miesięcy i mają rozpocząć przyjmowanie sofosbuwiru. Należy również poinformować pacjentów przyjmujących amiodaron jednocześnie z sofosbuwirem o ryzyku wystąpienia objawów bradykardii i bloku serca oraz o konieczności pilnego zwrócenia się o pomoc lekarską w przypadku ich wystąpienia. Zbyt duże dawki amiodaronu mogą powodować ciężką bradykardię i zaburzenia przewodzenia z pojawiającym się rytmem pochodzącym wyłącznie z komór, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku lub leczonych glikozydami nasercowymi. W takich przypadkach leczenie amiodaronem należy przerwać. Jeśli zachodzi taka potrzeba można podać leki β-adrenergiczne lub glukagon. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, w przypadku ciężkiej i objawowej bradykardii należy rozważyć wszczepienie stymulatora. Amiodaron stosowany doustnie nie jest przeciwwskazany u pacjentów z utajoną lub objawową niewydolnością serca. Należy jednak zachować ostrożność szczególnie wtedy, gdy istniejąca niewydolność serca mogłaby się nasilić. W takich przypadkach amiodaron może być stosowany z innymi lekami. Działanie farmakologiczne amiodaronu powoduje zmiany w badaniu EKG: wydłużenie odstępu QT (związane z wydłużeniem okresu repolaryzacji) z możliwym powstaniem fali U i zaburzeniem fali T. Zmiany nie powodują działania toksycznego. U pacjentów w podeszłym wieku, częstość akcji serca może się znacznie zmniejszyć. W przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego 2st. lub 3st., bloku zatokowo-przedsionkowego lub bloku dwupęczkowego, leczenie należy przerwać. Amiodaron wykazuje słabe działanie proarytmiczne. Donoszono o występowaniu nowego typu zaburzeń rytmu serca lub pogorszeniu leczonych zaburzeń rytmu serca, czasami kończących się zgonem. Jest to ważne, ale trudne do rozróżnienia, czy wynika to z braku skuteczności leku, który wykazuje działanie proarytmiczne, czy jest związane z nasileniem zaburzeń rytmu serca. Działanie proarytmiczne amiodaronu jest zwłaszcza rezultatem interakcji z innymi lekami i zaburzeń elektrolitowych. Niezależnie od wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazuje niską aktywność powodowania zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes. Amiodaron może podnosić próg defibrylacji i (lub) próg stymulacji u pacjentów z wszczepionym kardiowerter-defibrylatorem lub stymulatorem serca, i tym samym zaburzać skuteczność tych urządzeń. Zaleca się regularne kontrolowanie prawidłowego działania urządzenia po rozpoczęciu leczenia lub przy zmianie dawkowania. Zgłaszano ciężką bradykardię i blok serca u pacjentów przyjmujących amiodaron i sofosbuwir z ledipaswirem, lub amiodaron i sofosbuwir w połączeniu z daklataswirem. Większość tych przypadków miała miejsce w ciągu 24 h od rozpoczęcia przyjmowania leku na zapalenie wątroby typu C, ale niektóre działania wystąpiły w ciągu 12 dni. U dwóch pacjentów konieczne było wprowadzenie rozruszników serca, jeden pacjent zmarł. Amiodaron powinien być podawany pacjentom leczonym sofosbuwirem z ledipaswirem, lub sofosbuwirem plus daklataswirem, jedynie wtedy gdy inne leki przeciwarytmiczne są przeciwwskazane, lub nie są tolerowane przez pacjenta. Jeśli nie da się uniknąć równoczesnego stosowania amiodaronu, należy ściśle obserwować pacjentów, w szczególności przez pierwszy tydzień leczenia. Pacjenci najbardziej narażeni na wystąpienie bradykardii powinni być monitorowani w odpowiednich warunkach klinicznych przez 48 h od momentu równoczesnego podawania leków. Pacjenci, którzy zakończyli przyjmowanie amiodaronu w ciągu ostatnich kilku miesięcy, ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, powinni także być obserwowani po rozpoczęciu leczenia zakażenia wątroby typu C wymienionymi lekami. Należy ostrzec pacjentów przyjmujących wymienione leki na zakażenie wątroby typu C razem z amiodaronem, z lub bez innych leków spowalniających pracę serca, o objawach bradykardii oraz bloku serca, oraz należy im zalecić szybkie znalezienie pomocy medycznej w przypadku ich wystąpienia. Amiodaron może powodować niedoczynność lub nadczynność tarczycy, zwłaszcza u pacjentów z występowaniem w przeszłości zaburzeń tarczycy. Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów należy przeprowadzić monitoring kliniczny i biologiczny (w tym usTSH). Monitorowanie powinno być wykonywane podczas leczenia co 6 miesięcy i przez kilka miesięcy po zakończeniu leczenia. Jest to szczególnie ważne u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z wywiadem wskazującym na podwyższone ryzyko wystąpienia zaburzeń tarczycy, zalecane jest regularne kontrolowanie czynności tego narządu. W przypadku podejrzenia zaburzeń czynności tarczycy należy zbadać aktywność usTSH w surowicy. Amiodaron zawiera jod i może w ten sposób wpływać na wychwyt jodu radioaktywnego. Natomiast wyniki testów czynności tarczycy (wolna T3, wolna T4 i usTSH) pozostają wiarygodne. Amiodaron hamuje przekształcanie lewotyroksyny (T4) do trójjodotyroniny (T3) na obwodzie i może niekiedy powodować zmiany biochemiczne u pacjentów z prawidłową czynnością tarczycy (wzrost aktywności wolnej T4 w surowicy; aktywność wolnej T3 jest nieznacznie obniżona, a nawet na prawidłowym poziomie). W takich przypadkach nie ma powodu do przerywania leczenia, jeśli nie występują kliniczne lub biologiczne (usTSH) objawy choroby tarczycy. W przypadku wystąpienia niedoczynności tarczycy, prawidłową czynność tarczycy osiąga się zwykle w ciągu 3 miesięcy po zakończeniu leczenia. Diagnoza niedoczynności tarczycy jest oparta na zwiększeniu aktywności usTSH w surowicy i nasilonej odpowiedzi TSH na TRH. Aktywności T3 i T4 mogą być zmniejszone. W sytuacjach zagrażających życiu, leczenie amiodaronem można kontynuować, w połączeniu z lewotyroksyną. Dawkę lewotyroksyny dostosowuje się do aktywności TSH. Podczas leczenia lub do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia amiodaronem może wystąpić nadczynność tarczycy. Diagnoza jest oparta na zmniejszeniu aktywności w surowicy usTSH, zwiększeniu aktywności T3 i zmniejszeniu odpowiedzi TSH na TRH. Może wystąpić także zwiększenie aktywności rT3. W przypadku wystąpienia nadczynności tarczycy, amiodaron należy odstawić. Ustąpienie objawów występuje zwykle po kilku miesiącach od zakończenia leczenia amiodaronem, chociaż zgłaszano występowanie ciężkich przypadków nadczynności tarczycy, czasami zakończonych zgonem. Kliniczną poprawę poprzedzają prawidłowe wyniki badań laboratoryjnych czynności tarczycy. Do leczenia ciężkiej nadczynności tarczycy stosuje się leki przeciwtarczycowe; na początku leczenia może być konieczne podanie dużych dawek tych leków. Nie zawsze są one skuteczne, dlatego przez kilka tygodni może być konieczne podawanie kortykosteroidów (np. 1 mg/kg mc. prednizolonu). W przypadku wystąpienia niewyraźnego widzenia lub obniżenia ostrości wzroku należy niezwłocznie przeprowadzić kompletne badanie okulistyczne, w tym badanie oftalmoskopem. Wystąpienie neuropatii nerwu wzrokowego i (lub) zapalenia nerwu wzrokowego wymaga zakończenia leczenia amiodaronem z powodu możliwości rozwoju ślepoty. Zaleca się również wykonywanie raz w roku badania okulistycznego, jeśli niewyraźne widzenie lub obniżenie ostrości wzroku nie wystąpiły. Amiodaron jest związany z występowaniem różnych zaburzeń wątroby, w tym marskości, zapalenia wątroby, żółtaczki i niewydolności wątroby. Istnieją doniesienia o występowaniu zgonów, szczególnie w wyniku długotrwałego leczenia; jednak rzadko występowały one wkrótce po rozpoczęciu podawania amiodaronu dożylnie. Zaleca się monitorowanie czynności wątroby, szczególnie transaminaz, przed leczeniem i następnie co 6 miesięcy. Na początku leczenia, może niekiedy wystąpić zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (1,5-3 razy ponad zakres wartości prawidłowych). Te nieprawidłowości mogą ustąpić po zmniejszeniu dawki amiodaronu lub niekiedy spontanicznie. Odnotowano przypadki ciężkich zaburzeń wątroby z podwyższoną aktywnością transaminaz i (lub) żółtaczką. W takich przypadkach należy przerwać leczenie. Odnotowano przypadki przewlekłych zaburzeń czynności wątroby. Zmiana wyników badań laboratoryjnych (aktywność aminotransferaz przekraczająca 1,5-5-krotnie zakres wartości prawidłowych) i objawy kliniczne (hepatomegalia) wynikająca z doustnego podawania amiodaronu przez okres dłuższy niż 6 miesięcy sugerują taką diagnozę. Zaleca się regularne, ścisłe monitorowanie czynności wątroby. Nieprawidłowe wyniki badań klinicznych i laboratoryjnych zwykle ustępują po odstawieniu leczenia amiodaronem; donoszono jednak o przypadkach zakończonych zgonem. Badania histologiczne mogą przypominać pseudoalkoholowe zapalenie wątroby, mogą być zmienne i obejmować marskość. Pomimo, że w literaturze nie ma doniesień o nasileniu działań niepożądanych po alkoholu, należy poinformować pacjentów o ograniczaniu picia alkoholu podczas leczenia amiodaronem. Amiodaron może powodować czuciowo-ruchową obwodową neuropatię i (lub) miopatię. Oba te zaburzenia mogą być ciężkie. Ich ustąpienie występuje zwykle w ciągu kilku miesięcy po odstawieniu preparatu, jednak czasami może być niecałkowite. Wystąpienie duszności i nieproduktywnego kaszlu może być związane z toksycznym działaniem amiodaronu na płuca. Objawy mogą obejmować duszność (która może być ciężka i niezwiązana z chorobą serca), nieproduktywny kaszel i pogorszenie ogólnego stanu pacjenta (zmęczenie, utrata masy ciała i gorączka). Początek jest zazwyczaj powolny, jednak postęp choroby może być szybki. Podczas gdy większość przypadków występowała podczas długotrwałego leczenia, kilka z nich zanotowano wkrótce po rozpoczęciu leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia pacjentów należy dokładnie zbadać i poddać badaniu radiologicznemu klatki piersiowej. Jeśli podczas leczenia podejrzewa się toksyczne działanie na płuca, badania te należy powtórzyć wraz z dodatkowymi testami oceniającymi czynność płuc, a jeśli możliwe ocenić „transfer factor”. Pierwotne zmiany radiologiczne mogą być trudne do rozróżnienia od zatoru żył płucnych. Toksyczne działanie na płuca może być odwracalne (z zastosowaniem leczenia kortykosteroidami lub bez), jeżeli leczenie amiodaronem zostanie szybko zakończone. Objawy kliniczne często ustępują w ciągu kilku tygodni, natomiast poprawa zmian radiologicznych i czynności płuc postępuje wolniej. U niektórych pacjentów stan może ulec pogorszeniu, pomimo odstawienia amiodaronu. Należy unikać ekspozycji na światło słoneczne podczas leczenia i stosować środki chroniące przed światłem słonecznym. Amiodaron powoduje nadwrażliwość na światło, która może utrzymywać się do kilku miesięcy od zaprzestania leczenia. Najczęściej występującymi objawami są: mrowienie, oparzenia i rumień, mogą wystąpić również reakcje fototoksyczne z pęcherzami. Należy natychmiast przerwać leczenie jeśli podczas jego stosowania pojawią się reakcje skórne mogące wskazywać na wystąpienie zespołu Stevensa-Johnsona, toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka, pęcherzowego zapalenia skóry i reakcji polekowej z eozynofilią i objawami uogólnionymi (ryzyko zagrożenia życia). Jednoczesne stosowanie amiodaronu z lekami β-adrenolitycznymi, antagonistami kanału wapniowego zmniejszającymi czynność serca (werapamil, diltiazem), lekami przeczyszczającymi, które mogą powodować hipokaliemię nie jest zalecane. Tabletki zawierają lak czerwieni koszenilowej (E124), który może powodować reakcje alergiczne. Preparat zawiera glikol propylenowy, który może powodować objawy jak po spożyciu alkoholu.
Reklama
Opacorden - ciąża
Preparat jest przeciwwskazany w ciąży i w okresie karmienia piersią. Amiodaron wpływa na tarczycę płodu. Jeśli ze względu na długi okres półtrwania rozważa się zakończenie leczenia amiodaronem przed planowaną ciążą, należy ocenić realne zagrożenie nawrotem arytmii zagrażającej życiu w odniesieniu do nieznanych, możliwych zagrożeń dla płodu. Amiodaron przenika do mleka kobiecego w znaczących ilościach.
Reklama
Opacorden - efekty uboczne
Bardzo często: mikrozłogi w rogówce tuż pod źrenicą (może im towarzyszyć: widzenie kolorowej otoczki przedmiotów podczas patrzenia w ostrym świetle lub niewyraźne widzenie), łagodne zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, zaburzenia smaku) zwykle występujące podczas stosowania dawki nasycającej i ustępujące po zmniejszeniu dawki, izolowane zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy, które jest zwykle umiarkowanie nasilone (1,5-3 razy powyżej zakresu wartości prawidłowych) na początku leczenia, nadwrażliwość na światło. Często: drżenia pochodzenia pozapiramidowego (przemijające po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu amiodaronu), koszmary senne, zaburzenia snu, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy (czasem zakończona zgonem), bradykardia (zazwyczaj umiarkowana i zależna od dawki leku), toksyczne uszkodzenie tkanki płucnej (alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, pęcherzykowe/śródmiąższowe zapalenie płuc lub zwłóknienie płuc, zapalenie opłucnej, zarostowe zapalenie oskrzelików płucnych z zapaleniem płuc) czasami zakończone zgonem, zaparcie, ostre zaburzenia czynności wątroby z towarzyszącą dużą aktywnością aminotransferaz w surowicy i (lub) żółtaczką, w tym niewydolność wątroby, które mogą być czasami zakończone zgonem, wyprysk, ciemnoszare lub niebieskawe zabarwienie skóry podczas długotrwałego stosowania dużych dawek (ustępuje powoli po zakończeniu leczenia). Niezbyt często: czuciowo-ruchowa obwodowa neuropatia i (lub) miopatia (zwykle przemijające po zakończeniu leczenia), wystąpienie lub nasilenie zaburzeń rytmu serca (czasami z zatrzymaniem czynności serca), zaburzenia przewodzenia w mięśniu sercowym (blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy różnego stopnia), suchość w ustach. Bardzo rzadko: trombocytopenia, niedokrwistość hemolityczna i aplastyczna, zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), ataksja móżdżkowa, nieznaczne zwiększenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego (rzekomy guz mózgu), bóle głowy, zawroty głowy, neuropatia i (lub) zapalenie nerwu wzrokowego, które może powodować ślepotę, znaczna bradykardia lub zatrzymanie czynności węzła zatokowego u pacjentów z zaburzeniem czynności węzła zatokowego i (lub) u pacjentów w podeszłym wieku, zapalenie naczyń, skurcz oskrzeli u pacjentów z ciężką niewydolnością oddechową i zwłaszcza u pacjentów z astmą oskrzelową, zespołem ostrej niewydolności oddechowej (czasami zakończonych zgonem, zwłaszcza bezpośrednio po zabiegu operacyjnym - możliwa interakcja z tlenem w dużym stężeniu), przewlekłe choroby wątroby (pseudoalkoholowe zapalenie wątroby, marskość wątroby) czasami śmiertelne, rumień podczas zabiegu radioterapii, wysypki skórne (zwykle niespecyficzne), złuszczające zapalenie skóry, łysienie, zapalenie najądrza, impotencja, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Częstość nieznana: neutropenia, agranulocytoza, obrzęk naczynioruchowy, reakcja anafilaktyczna, wstrząs anafilaktyczny, zmniejszenie łaknienia, majaczenie (w tym splątanie), parkinsonizm, zaburzenia węchu, zaburzenia rytmu typu torsades de pointes, krwotok płucny, ostre zapalenie trzustki, pokrzywka, ciężkie reakcje skórne (toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, pęcherzowe zapalenie skóry, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami uogólnionymi), zmniejszenie libido, ziarniniak, zahamowanie czynności szpiku.
Opacorden - interakcje
Przeciwwskazane jest stosowanie amiodaronu z lekami mogącymi wywoływać torsade de pointes, takimi jak: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, prokainamid, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (sotalol, bretylium, beprydyl), erytromycyna i.v., kotrimoksazol, pentamidyna (we wstrzyknięciach), leki przeciwpsychotyczne (chlorpromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, pimozyd, haloperydol, amisulpiryd, sertindol), preparaty litu, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (doksepina, maprotylina, amitryptylina), niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna), leki przeciwmalaryczne (chinina, meflochina, chlorochina, halofantryna), winkamina, cyzapryd, moksyfloksacyna. Jednoczesne podawanie amiodaronu z lekami o znanym działaniu wydłużającym odstęp QT (np. klarytyromycyna) musi być oparte na ostrożnej ocenie ryzyka i korzyści dla każdego pacjenta, ponieważ może wzrosnąć ryzyko zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. Pacjenta należy monitorować pod kątem wydłużenia odstępu QT. Należy unikać stosowania fluorochinolonów w przypadku pacjentów przyjmujących amiodaron (jednoczesne stosowanie z moksyfloksacyną jest przeciwwskazane). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z lekami zwalniającymi rytm pracy serca lub wywołującymi zaburzenia automatyzmu lub przewodzenia serca. Leki β-adrenolityczne oraz niektórzy antagoniści wapnia (werapamil, diltiazem) mogą spowodować zaburzenia automatyzmu węzła (znaczna bradykardia) i zaburzać przewodzenie. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z drażniącymi lekami przeczyszczającymi wywołującymi hipokaliemię, gdyż jednoczesne stosowanie zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes; inne leki przeczyszczające mogą być stosowane. Należy zachować ostrożność podczas stosowania amiodaronu z następującymi lekami mogącymi wywołać hipokaliemię i (lub) hipomagnezemię: lekami moczopędnymi, kortykosteroidami stosowanymi ogólnoustrojowo, tetrakozaktydem, amfoterycyną B i.v. Nie należy dopuszczać do rozwoju hipokaliemii oraz wyrównać istniejącą hipokaliemię. Należy monitorować odstęp QT. W przypadku wystąpienia zaburzeń rytmu typu torsades de pointes nie należy stosować leków przeciwarytmicznych; należy założyć stymulator oraz można podać dożylnie magnez. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu oraz pacjentów otrzymujących duże dawki tlenu. U pacjentów leczonych amiodaronem, u których planowana jest narkoza, istnieje potencjalne ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, takich jak oporna na atropinę bradykardia, niedociśnienie, zaburzenia przewodzenia i zmniejszenie pojemności minutowej serca. Obserwowano kilka bardzo rzadkich przypadków ciężkich zaburzeń oddechowych (zespół ostrej niewydolności oddechowej u dorosłych), czasami kończących się zgonem, występujących zwykle tuż po zakończeniu zabiegu operacyjnego. Może być to związane z interakcją z tlenem podawanym w dużym stężeniu. Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa o stosowaniu amiodaron. Amiodaron i (lub) jego metabolit, desetylamiodaron, hamują CYP1A1, CYP1A2, CYP3A4, CYP2C9, CYP2D6 oraz glikoproteinę P i mogą zwiększać ekspozycję na ich substraty. Z powodu długiego okresu półtrwania amiodaronu, interakcje mogą występować nawet po kilku miesiącach od zakończenia leczenia amiodaronem. Amiodaron jest inhibitorem glikoproteiny P. Jednoczesne stosowanie amiodaronu z substratami glikoproteiny P (glikozydy naparstnicy, dabigatran) zwiększa ekspozycję organizmu pacjenta na ich działanie. Podczas jednoczesnego stosowania z glikozydami naprastnicy mogą pojawić się zaburzenia czynności węzła zatokowego, automatyzmu (nadmierna bradykardia) oraz przewodzenia przedsionkowo-komorowego (działanie synergistyczne); dodatkowo możliwe jest zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu ze względu na spadek klirensu digoksyny. Należy monitorować EKG oraz stężenie digoksyny w osoczu. Pacjenta należy obserwować pod kątem klinicznych objawów toksyczności glikozydów naparstnicy. Może być konieczne dostosowanie dawki glikozydów naparstnicy. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amiodaronu z dabigatranem ze względu na ryzyko krwawienia. Może być konieczne dostosowanie dawki dabigatranu. Amiodaron zwiększa stężenie w osoczu substratów CYP2C9, takich jak warfaryna lub fenytoina przez hamowanie cytochromu CYP2C9. Połączenie warfaryny i amiodaronu może nasilać działanie doustnego leku przeciwzakrzepowego, stąd ryzyko krwawienia. Konieczne jest regularne monitorowanie czasu protrombinowego, aby dostosować dawki doustnych leków przeciwzakrzepowych, zarówno podczas, jak i po zakończeniu leczenia amiodaronem. Połączenie fenytoiny i amiodaronu może prowadzić do przedawkowania fenytoiny wywołującego objawy neurologiczne. Należy prowadzić ścisłą obserwację pacjenta i natychmiast po wystąpieniu objawów neurologicznych zmniejszyć dawkę fenytoiny i oznaczyć jej stężenie w osoczu. Jednoczesne stosowanie leków metabolizowanych przez cytochrom CYP3A4 (cyklosporyna, statyny, lidokaina, takrolimus, syldenafil, fentanyl, midazolam, triazolam, dihydroergotamina, ergotamina, kolchicyna) i amiodaronu, inhibitora CYP 3A4, może powodować zwiększenie stężenia tych leków w surowicy i zwiększenia ich toksycznego działania. Jednoczesne stosowanie cyklosporyny z amiodaronem może powodować dwukrotne zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu. Należy dostosować dawkę cyklosporyny. Łączne stosowanie ze statynami większa ryzyko wystąpienia działania toksycznego na układ mięśniowy. Zaleca się podawanie z amiodaronem statyn niemetabolizowanych przez CYP3A4. Jednoczesne stosowanie amiodaronu i flekainidu może powodować zwiększenie stężenia flekainidu w osoczu na skutek hamowania cytochromu CYP2D6, dlatego należy dostosować dawkowanie flekainidu. Inhibitory CYP3A4 oraz CYP2C8 mogą potencjalnie hamować metabolizm amiodaronu i zwiększać ekspozycję na niego. Zaleca się unikania inhibitorów CYP3A4 podczas leczenia amiodaronem. Sok grejpfrutowy hamuje cytochrom P450 3A4 i może zwiększać stężenie amiodaronu w osoczu. Należy unikać spożywania soku grejpfrutowego podczas doustnego stosowania amiodaronu. Jednoczesne stosowanie amiodaronu z sofosbuwirem może prowadzić do ciężkiej objawowej bradykardii; jeśli nie można uniknąć jednoczesnego podawania, zaleca się monitorowanie czynności serca.
Opacorden - dawkowanie
Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczęte w szpitalu, a następnie kontynuowane pod opieką specjalisty. Dorośli. Dawka nasycająca: 200 mg 3 razy na dobę przez tydzień. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę - lek można stosować co drugi dzień w dawce 200 mg na dobę lub codziennie w dawce 100 ma na dobę, można stosować również przerwy w przyjmowaniu leku (2 dni w tyg.); należy stosować minimalną skuteczną dawkę. Dawkowanie należy dopasować do indywidualnych potrzeb pacjenta i terapeutycznej odpowiedzi na leczenie. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Nie ma dowodów na to, że pacjenci w podeszłym wieku mogą wymagać dostosowania dawkowania, jednak mogą być bardziej podatni na wystąpienie bradykardii i zaburzeń przewodzenia w przypadku stosowania za dużych dawek. U tych pacjentów należy zwrócić szczególną uwagę na czynność gruczołu tarczowego. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży - nie zaleca się stosowania.
Opacorden - uwagi
Preparat może wywoływać zaburzenia widzenia, w związku z czym, może wywierać wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
