Neocitec

Reklama

Neocitec - skład

1 ml koncentratu zawiera 10 mg winorelbiny w postaci winianu.

Reklama

Neocitec - działanie

Winorelbina jest lekiem cytostatycznym z rodziny alkaloidów barwinka różowatego. Hamuje polimeryzację tubuliny i wiąże się głównie z mikrotubulami mitotycznymi. Wpływ na mikrotubule aksonalne zaznacza się tylko przy dużych stężeniach. Indukcja spiralizacji tubuliny jest mniejsza niż po zastosowaniu winkrystyny. Winorelbina hamuje podziały mitotyczne w fazie G2-M, powodując śmierć komórki w interfazie lub podczas następnej mitozy. Po podaniu dożylnym profil zależności stężenia we krwi od czasu ma postać trójfazowej krzywej wykładniczej eliminacji. Końcowy T_0,5 wynosił średnio około 40 h. Wiązanie z białkami osocza jest słabe (13,5%), ale silne z krwinkami, zwłaszcza z płytkami krwi (78%). Winorelbina jest metabolizowana głównie przez enzym CYP3A4, a głównym metabolitem jest 4-O-deacetylowinorelbina. Wydalanie nerkowe jest małe (<20% dawki) i dotyczy głównie postaci macierzystej leku. Wydalanie z żółcią jest najważniejszą drogą eliminacji zarówno metabolitów, jak i niezmienionej winorelbiny. Wykazano dużą zależność między stężeniem winorelbiny we krwi a zmniejszeniem liczby leukocytów lub leukocytów wielojądrzastych.

Reklama

Neocitec - wskazania

Leczenie niedrobnokomórkowego raka płuc (stadium 3 lub 4). W monoterapii u pacjentów z przerzutowym rakiem piersi (stadium 4), gdy chemioterapia oparta na schematach zawierających antracykliny lub taksany okazała się nieskuteczna lub nie może być zastosowana.

Reklama

Neocitec - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub inne alkaloidy barwinka. Liczba granulocytów obojętnochłonnych <1500/mm³ lub ciężkie zakażenie, występujące obecnie lub przebyte niedawno (w ciągu ostatnich 2 tyg.). Liczba płytek krwi poniżej 100 000/mm³. W czasie leczenia winorelbiną należy przerwać karmienie piersią. Nie stosować w połączeniu ze szczepionką przeciwko żółtej gorączce (żółtej febrze).

Reklama

Neocitec - ostrzeżenia

Lek należy podawać pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w stosowaniu chemioterapii. Wyłącznie podanie dożylne. Podanie dooponowe preparatu może prowadzić do zgonu pacjenta. W trakcie leczenia należy ściśle monitorować parametry hematologiczne (stężenie hemoglobiny oraz liczbę leukocytów, neutrofilów i płytek krwi przed każdą kolejną infuzją), gdyż głównym zagrożeniem podczas leczenia winorelbiną jest zahamowanie czynności układu krwiotwórczego. Neutropenia, która nie nasila się i osiąga najniższą wartość (nadir) między 7. a 14. dniem po podaniu preparatu oraz szybko ustępuje (w ciągu 5-7 dni), jest główną reakcją niepożądaną ograniczającą możliwość zwiększania dawki. Jeśli liczba granulocytów obojętnochłonnych jest mniejsza niż 1500/mm³ i (lub) liczba płytek krwi jest mniejsza niż 100 000/mm³, leczenie należy przerwać do czasu normalizacji tych wartości. Jeśli u pacjenta występują przedmiotowe lub podmiotowe objawy sugerujące zakażenie, należy niezwłocznie przeprowadzić badania. Przypadki śródmiąższowej choroby płuc notowano częściej u pacjentów populacji japońskiej. Należy u nich zachować szczególną ostrożność. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca w wywiadzie zalecana jest szczególna ostrożność. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby farmakokinetyka preparatu nie zmienia się. Nie należy podawać łącznie z radioterapią, jeśli zakres leczenia napromienianiem obejmuje obszar wątroby. Nie wolno dopuścić, aby preparat dostał się do oka; istnieje ryzyko ciężkiego podrażnienia, a nawet owrzodzenia rogówki w przypadku kontaktu z lekiem rozproszonym pod ciśnieniem. W takiej sytuacji należy natychmiast przemyć oko roztworem soli fizjologicznej. Silne inhibitory lub induktory CYP3A4 mogą wpływać na stężenie winorelbiny, dlatego należy zachować ostrożność. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z fenytoiną (tak jak innych leków cytotoksycznych) i z itrakonazolem (tak jak innych alkaloidów barwinka). Preparat jest szczególnie przeciwwskazany do stosowania razem ze szczepionką przeciw żółtej febrze i zasadniczo nie jest zalecany w połączeniu ze szczepionkami zawierającymi żywe, atenuowane drobnoustroje.

Reklama

Neocitec - ciąża

Preparatu nie należy stosować w czasie ciąży, chyba że indywidualnie oceniana korzyść z leczenia wyraźnie przeważa nad ryzykiem. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas leczenia, powinna zostać poinformowana o zagrożeniach dla płodu oraz być uważnie monitorowana. Należy rozważyć możliwość poradnictwa genetycznego. Ponieważ nie można wykluczyć ryzyka dla karmionego piersią niemowlęcia, karmienie piersią należy przerwać przed rozpoczęciem leczenia preparatem. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia i do 3 mies. po jego zakończeniu. Zaleca się, aby mężczyźni leczeni winorelbiną nie płodzili dzieci podczas leczenia i przez minimum 3 mies. po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia należy zasięgnąć porady dotyczącej przechowania nasienia ze względu na możliwość nieodwracalnej niepłodności spowodowanej leczeniem winorelbiną.

Reklama

Neocitec - efekty uboczne

Działania opisano stosując klasyfikację WHO (stopień 1=G1; stopień 2=G2; stopień 3=G3; stopień 4=G4; stopień 1-4=G1-4; stopień 1-2=G1-2; stopień 3-4=G3-4). Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku kostnego, powodujące głównie neutropenię (G3:24,3%; G4:27,8%), ustępującą w ciągu 5 do 7 dni i nienasilającą się w czasie trwania; niedokrwistość (G3-4:7,4%); zaburzenia neurologiczne (G3-4:2,7%), w tym osłabienie głębokich odruchów ścięgnistych; po długotrwałej chemioterapii notowano osłabienie kończyn dolnych (zwykle przemijające); zapalenie jamy ustnej (G1-4: 15%) podczas stosowania preparatu w monoterapii); nudności i wymioty (G 1-2:30,4% i G 3-4:2,2%). Leczenie przeciwwymiotne może zmniejszyć ich częstość; zaparcie jest głównym objawem (G3-4:2,7%); rzadko postępuje do niedrożności porażennej jelit po zastosowaniu preparatu w monoterapii i w skojarzeni u z innymi lekami stosowanymi w chemioterapii (G3-4:4,1%); przemijające zwiększenie wartości wyników badań czynności wątroby (G1-2) bez objawów klinicznych (AlAT w 27,6% przypadków, AspAT w 29,3% przypadków; łysienie, zwykle lekkie (G3-4: 4,1%), po zastosowaniu preparatu w monoterapii; reakcje w miejscu wstrzyknięcia, w tym rumień, piekący ból, przebarwienie i miejscowe zapalenie żyły (G 3-4:3,7% po zastosowaniu preparatu w monoterapii). Często: zakażenie bakteryjne, wirusowe lub grzybicze o różnej lokalizacji (w układzie oddechowym, moczowym, pokarmowym) o nasileniu lekkim do umiarkowanego, zwykle przemijające w wyniku właściwego leczenia; małopłytkowość (G3-4:2,5%), rzadko ciężka; biegunka (zwykle lekka do umiarkowanej); ból stawów (w tym ból szczęki), ból mięśni; osłabienie, uczucie zmęczenia, bóle o różnej lokalizacji, w tym ból w klatce piersiowej i ból w okolicy guza. Niezbyt często: ciężka posocznica z niewydolnością narządów wewnętrznych; posocznica; ciężkie parestezje z objawami czuciowymi i ruchowymi (zwykle przemijające); niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, uderzenia gorąca i ziębnięcie kończyn; duszność i skurcz oskrzeli podczas leczenia preparatem i innymi alkaloidami barwinka. Rzadko: ciężka hiponatremia; choroba niedokrwienna serca (dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego, czasami zakończony zgonem); ciężkie niedociśnienie tętnicze, zapaść; śródmiąższowa choroba płuc, czasami zakończona zgonem; niedrożność porażenna jelit, leczenie można podjąć ponownie po uzyskaniu prawidłowej czynności przewodu pokarmowego, zapalenie trzustki; uogólnione reakcje skórne; martwica w miejscu wstrzyknięcia. Reakcję tę można ograniczyć przez właściwe umieszczenie igły lub cewnika dożylnego oraz podanie preparatu w krótkim wstrzyknięciu, a następnie obfite przepłukanie żyły. Bardzo rzadko: powikłana posocznica, niekiedy zakończona zgonem; Tachykardia, kołatanie serca i zaburzenia rytmu serca. Częstość nieznana: posocznica neutropeniczna; gorączka neutropeniczna, pancytopenia; ogólnoustrojowe reakcje alergiczne (takie jak: anafilaksja, wstrząs anafilaktyczny lub reakcja rzekomoanafilaktyczna); zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH); jadłowstręt; rumień i zaburzenia czucia dłoni i podeszew stóp.

Neocitec - interakcje

Interakcje specyficzne dla winorelbiny. Połączenie winorelbiny z innymi lekami o znanym działaniu toksycznym na szpik kostny prawdopodobnie nasila działania niepożądane związane z mielosupresją. CYP3A4 jest głównym enzymem biorącym udział w metabolizmie winorelbiny, a jednoczesne stosowanie z lekiem, który indukuje jego aktywność (takim jak fenytoina, fenobarbital, ryfampicyna, karbamazepina, dziele dziurawca) lub ją hamuje (takim jak itrakonazol, ketokonazol, inhibitor proteazy HIV, erytromycyna, klarytromycyna, telitromycyna, nefazodon) może wpływać na stężenie winorelbiny. Nie wykazano interakcji farmakokinetycznej podczas jednoczesnego stosowania winorelbiny i cisplatyny w kilku cyklach leczenia. Jednak u pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone winorelbiną z cisplatyną częściej notowano występowanie granulocytopenii niż u pacjentów otrzymujących samą winorelbinę. Dane z jednego badania klinicznego I fazy z jednoczesnym zastosowaniem dożylnej winorelbiny i lapatynibu wskazują na zwiększoną częstość neutropenii stopnia 3/4. W badaniu tym stosowano lapatynib w dawce dobowej 1000 mg i winorelbinę w postaci dożylnej w zalecanej dawce 22,5 mg m² pc., podawanej w dniu 1. i 8. co 3 tyg. Ten rodzaj leczenia skojarzonego należy stosować ostrożnie. Interakcje specyficzne dla alkaloidów barwinka. Jednoczesne stosowanie itrakonazolu z winorelbiną nie jest zalecane ze względu na możliwość zwiększonej neurotoksyczności w wyniku nasilenia metabolizmu alkaloidów barwinka w wątrobie. Jednoczesne podawanie alkaloidów barwinka i mitomycyny C może zwiększać ryzyko skurczu oskrzeli i duszności, a w rzadkich przypadkach obserwowano śródmiąższowe zapalenie płuc. Alkaloidy barwinka są znanymi substratami dla P-glikoproteiny, a wobec braku specyficznego badania należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania winorelbiny z silnymi modulatorami tego transportera błonowego. Interakcje wspólne dla wszystkich leków cytotoksycznych. Ze względu na zwiększone ryzyko zakrzepicy u pacjentów z chorobami nowotworowymi, często stosowane są leki przeciwzakrzepowe. Z uwagi na możliwość interakcji doustnych leków przeciwzakrzepowych z lekami przeciwnowotworowymi, w przypadku podjęcia decyzji o włączeniu leczenia przeciwzakrzepowego należy zwiększyć częstość monitorowania wskaźnika INR. Skojarzone leczenie przeciwwskazane: szczepionka przeciw żółtej febrze: ryzyko śmiertelnej uogólnionej choroby szczepiennej. Skojarzone leczenie niezalecane: żywe atenuowane szczepionki (z wyjątkiem szczepionki przeciwko żółtej febrze): ryzyko ogólnoustrojowej, potencjalnie śmiertelnej choroby. Ryzyko jest większe u osób z odpornością osłabioną przez chorobę podstawową. Jeśli jest to możliwe, należy użyć szczepionki inaktywowanej (np. szczepionka przeciwko poliomyelitis). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania fenytoiny i winorelbiny. W związku ze zmniejszonym wchłanianiem żołądkowo-jelitowym fenytoiny, spowodowanym przez winorelbinę, istnieje zwiększone ryzyko nasilenia drgawek. Ponadto możliwa jest zwiększona toksyczność spowodowana powstawaniem metabolitów i (lub) zmniejszoną skutecznością winorelbiny na skutek zwiększonego metabolizmu wątrobowego winorelbiny wywołanego przez fenytoinę. Skojarzone leczenie do rozważenia: cyklosporyna, takrolimus: należy rozważyć możliwość nasilenia działania immunosupresyjnego z ryzykiem limfoproliferacji.

Neocitec - dawkowanie

Dożylnie. Dorośli. Niedrobnokomórkowy rak płuc. W monoterapii zazwyczaj stosowana dawka wynosi 25-30 mg/m² pc., podawanych raz w tygodniu. W chemioterapii wielolekowej schemat dawkowania zależy od protokołu chemioterapii. Preparat może być stosowany w zwykłej dawce (25-30 mg/m² pc.), ale częstość podawania należy zmniejszyć, np. do podawania co 3 tyg. w 1. i 5. dniu lub w 1. i 8. dniu, w zależności od schematu chemioterapii. Rak piersi z przerzutami. Zazwyczaj stosowana dawka wynosi 25-30 mg/m² pc., podawanych raz w tygodniu. Maksymalna dawka tolerowana na jedno podanie: 35,4 mg/m² pc. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się podawania preparatu dzieciom, gdyż nie ustalono u nich skuteczności i bezpieczeństwa stosowania. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby farmakokinetyka leku nie zmienia się. Mimo to dla ostrożności u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby zaleca się stosowanie zmniejszonej dawki 20 mg/m² pc. i dokładne kontrolowanie parametrów hematologicznych. Ze względu na niewielkie wydalanie nerkowe winorelbiny, nie ma farmakokinetycznych podstaw do zmniejszenia jej dawki u pacjentów z niewydolnością nerek. W grupie pacjentów w podeszłym wieku nie można wykluczyć większej wrażliwości niektórych z nich na winorelbinę, jednak wiek pacjenta nie ma wpływu na farmakokinetykę winorelbiny. Sposób podania. Preparat może być podawany w powolnym bolusie (w ciągu 6-10 min) po rozcieńczeniu w 20-50 ml roztworu soli fizjologicznej lub w 5% (50 mg/ml) roztworze glukozy. Po podaniu roztworu należy zawsze zastosować infuzję z co najmniej 250 ml soli fizjologicznej w celu przepłukania żyły.

Neocitec - uwagi

Profil farmakodynamiczny winorelbiny nie wskazuje, aby zaburzała ona zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak ze względu na możliwość wystąpienia niektórych działań niepożądanych pacjenci leczeni winorelbiną muszą zachować ostrożność.