Paclitaxin

Reklama

Paclitaxin - skład

1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 6 mg paklitakselu; lek zawiera etanol bezwodny (396 mg/ml) oraz rycynooleinian makrogologlicerolu (527 mg/ml).

Reklama

Paclitaxin - działanie

Lek przeciwnowotworowy. Paklitaksel sprzyja tworzeniu mikrotubuli z dimerów tubuliny i stabilizuje je, zapobiegając ich depolimeryzacji. Wynikiem tego działania jest zahamowanie reorganizacji sieci mikrotubuli, niezbędnej dla podstawowych czynności komórki związanych z podziałem mitotycznym i interfazą. Dodatkowo paklitaksel powoduje powstawanie nieprawidłowych agregatów lub pęczków mikrotubuli w trakcie cyklu komórkowego oraz tworzenie wielokrotnych wrzecion podziałowych w trakcie mitozy. Po podaniu dożylnym paklitaksel wykazuje dwufazowe zmniejszanie stężenia we krwi. Przy stosowaniu dawek 135 mg i 175 mg/m² pc. w 3- lub 24-godzinnym wlewie dożylnym, średni okres półtrwania fazy końcowej wynosił 3-52,7 h. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 89-98%. Metabolizm wątrobowy (z udziałem układu enzymatycznego cytochromu P-450, głównie CYP2C8, CYP3A4) i wydzielanie z żółcią mogą być uznane za główną drogę eliminacji paklitakselu.

Reklama

Paclitaxin - wskazania

Rak jajnika. Leczenie pierwszego rzutu, w skojarzeniu z cisplatyną, u pacjentek z zaawansowanym rakiem jajnika lub resztkowym nowotworem (>1 cm), po wcześniejszej laparotomii. Leczenie drugiego rzutu raka jajnika z przerzutami, w przypadku gdy standardowe leczenie schematami zawierającymi platynę okazało się nieskuteczne. Rak piersi. Leczenie adjuwantowe (uzupełniające) raka piersi z przerzutami do węzłów chłonnych, po terapii antracykliną i cyklofosfamidem (AC) - leczenie adjuwantowe paklitakselem należy uważać za alternatywę dla przedłużonej terapii AC. Początkowe leczenie miejscowo zaawansowanego raka piersi lub raka piersi z przerzutami, zarówno w skojarzeniu z antracykliną u pacjentów, u których można zastosować leczenie antracykliną lub w skojarzeniu z trastuzumabem u pacjentów ze zwiększoną ekspresją receptora HER-2 na poziomie 3+ oznaczonym metodą immunohistochemiczną, u których leczenie antracykliną nie jest odpowiednie. Monoterapia raka piersi z przerzutami u pacjentów, u których standardowe leczenie schematami zawierającymi antracyklinę okazało się nieskuteczne lub jest nieodpowiednie. Zaawansowany niedrobnokomórkowy rak płuca. Leczenie niedrobnokomórkowego raka płuca w skojarzeniu z cisplatyną u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do zabiegu chirurgicznego dającego potencjalną szansę na wyleczenie i (lub) do radioterapii. Mięsak Kaposi'ego w przebiegu AIDS. Leczenie zaawansowanego mięsaka Kaposi'ego w przebiegu AIDS u pacjentów, u których wcześniejsze leczenie antracykliną liposomalną okazało się nieskuteczne - ograniczona ilość danych potwierdza skuteczność paklitakselu w tym wskazaniu.

Reklama

Paclitaxin - przeciwwskazania

Ciężka nadwrażliwość na paklitaksel lub którykolwiek składnik preparatu (zwłaszcza rycynooleinian makrogologlicerolu). Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Wyjściowa liczba neutrofilów <1500/mm³ (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego: <1000/mm³). Ciężkie, niekontrolowane zakażenie. Ciąża i okres karmienia piersią.

Reklama

Paclitaxin - ostrzeżenia

Leku nie należy podawać dotętniczo. Paklitaksel nie jest zalecany do stosowania u dzieci w wieku <18 lat, ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości po podaniu leku, należy zapewnić odpowiednie środki i sprzęt umożliwiający podjęcie intensywnej terapii. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości, należy niezwłocznie przerwać wlew paklitakselu i rozpocząć leczenie objawowe; nie należy ponawiać prób dalszego podawania leku u danego pacjenta. W trakcie leczenia należy często oznaczać morfologię krwi. W trakcie badań klinicznych, większość pacjentów z mięsakiem Kaposiego otrzymywała czynnik stymulujący wzrost granulocytów (G-CSF). Zaleca się regularną kontrolę czynności życiowych, zwłaszcza w czasie pierwszej godziny wlewu paklitakselu. Jeżeli w czasie leczenia paklitakselem wystąpią zaburzenia w układzie przewodzącym serca, należy wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe, a podczas kolejnych kursów leczenia prowadzić ciągłe monitorowanie czynności serca. Z uwagi na zwiększone ryzyko kardiotoskyczności, przed rozpoczęciem terapii skojarzonej z doksorubicyną lub trastuzumabem należy wykonać badanie kardiologiczne: zebrać dokładny wywiad pod kątem oceny czynności serca, przeprowadzić badanie fizykalne, wykonać elektrokardiogram, echokardiogram i (lub) wentrykulografię izotopową MUGA; podczas leczenia (np. co 3 mies.) należy monitorować pracę serca. Należy także dokładnie określić wielkość dawki skumulowanej (mg/m² pc.) podanej antracykliny, podejmując decyzję co do częstości oceny czynności komór serca. Jeżeli wyniki badań czynnościowych serca wykazują pogorszenie jego pracy, nawet bezobjawowe, należy rozważyć korzyści kliniczne wynikające z dalszego leczenia w aspekcie możliwego uszkodzenia serca, w tym potencjalnie nieodwracalnego. Jeżeli leczenie jest kontynuowane, należy częściej kontrolować czynność serca (np. co 1-2 kursy leczenia). Zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby; obserwować czy nie dochodzi do nasilenia zahamowania czynności szpiku kostnego. W razie stwierdzenia ciężkiej lub uporczywej biegunki w czasie stosowania leku lub krótko po leczeniu, należy rozważyć możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy. Pacjenci w trakcie leczenia powinni stosować środki chroniące ręce i stopy przed promieniowaniem słonecznym. Ponieważ preparat zawiera alkohol etylowy (401,7 mg/ml), należy wziąć pod uwagę możliwość wpływu alkoholu na o.u.n. i inne skutki jego działania. Ze względu na zawartość rycynooleinianu makrogologlicerolu, lek może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości.

Reklama

Paclitaxin - ciąża

Paklitaksel ma działanie teratogenne, embriotoksyczne i mutagenne. Lek jest przeciwwskazany w ciąży (z wyjątkiem sytuacji, kiedy zastosowanie paklitakselu jest bezwzględnie konieczne) i okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym i mężczyźni muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia paklitakselem oraz przez 6 mies. po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjenta o możliwości zamrożenia nasienia, ze względu na możliwość wystąpienia niepłodności wywołanej leczeniem paklitakselem.

Reklama

Paclitaxin - efekty uboczne

Działania niepożądane występujące po podaniu paklitakselu w monoterapii we wlewie trwającym 3 h w leczeniu zmian przerzutowych oraz działania niepożądane zebrane z raportów po wprowadzeniu leku do obrotu. Bardzo często: zakażenia (zwłaszcza układu moczowego i górnych dróg oddechowych; opisywano zgony), zahamowanie czynności krwiotwórczej szpiku, ciężka neutropenia, niedokrwistość, małopłytkowość, ciężka leukopenia, krwawienie, łagodne reakcje nadwrażliwości (głównie zaczerwienienia i wysypka), jadłowstręt, neurotoksyczność (głównie neuropatia obwodowa, parestezje), senność, niedociśnienie, nudności, wymioty, biegunka, zaparcie, ból brzucha, zapalenie błon śluzowych (tym błony śluzowej jamy ustnej), wyłysienie, bóle stawów i mięśni, osłabienie, ból, obrzęk (obwodowy i twarzy). Często: zespół objawów grypowych, gorączka neutropeniczna, depresja, ciężka neuropatia (zwykle obwodowa), zawroty głowy, nerwowość, bezsenność, zaburzenia intelektualne, hipokineza, zaburzenia chodu, niedoczulica, zaburzenia smaku, ból głowy, szumy uszne, bradykardia, tachykardia, kołatanie serca, omdlenia, uderzenia krwi do głowy, duszność, krwawienie z nosa, suchość w ustach, owrzodzenie jamy ustnej, melena, niestrawność, przemijające zmiany skórne, suchość skóry, złuszczające zapalenie skóry, świąd, wysypka, trądzik, przejściowe, łagodne zmiany w obrębie paznokci, ból kości, skurcze mięśni nóg, nużliwość, ból pleców, bolesne oddawanie moczu, reakcje w miejscu podania (rumień, tkliwość uciskowa, zmiana barwy skóry, obrzęk; wynaczynienie, które może powodować zapalenie tkanki łącznej i owrzodzenie skóry), złe samopoczucie, ból w klatce piersiowej, dreszcze, gorączka, znaczne zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej. Niezbyt często: ciężkie zakażenia, wstrząs septyczny, ciężka niedokrwistość, opóźnione reakcje nadwrażliwości, ciężkie reakcje nadwrażliwości wymagające leczenia (np.: niedociśnienie, obrzęk naczynioruchowy, zaburzenia oddychania, uogólniona pokrzywka, dreszcze, ból pleców, ból w klatce piersiowej, częstoskurcz, ból brzucha, ból kończyn, obfite pocenie się i nadciśnienie), odwodnienie, zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała, suchość gałek ocznych, niedowidzenie, zaburzenie pola widzenia, zastoinowa niewydolność serca, kardiomiopatia, bezobjawowy częstoskurcz komorowy, częstoskurcz z rytmem bliźniaczym, blok przedsionkowo-komorowy z omdleniami, zawał mięśnia sercowego, nadciśnienie tętnicze, zakrzepica, zakrzepowe zapalenie żył, zmiany wybarwienia paznokci i odbarwienia łożyska paznokci, znaczne zwiększenie stężenia bilirubiny. Rzadko: zapalenie płuc, posocznica, reakcje anafilaktyczne, neuropatia ruchowa (skutkująca łagodnym osłabieniem w części dystalnej kończyn), wysięk opłucnowy, śródmiąższowe zapalenie płuc, zwłóknienie płuc, zator płucny, niewydolność oddechowa, niedrożność jelit, perforacje jelit, niedokrwienne zapalenie okrężnicy, ostre zapalenie trzustki, rumień, osłabienie, gorączka, odwodnienie, obrzęki, złe samopoczucie, zwiększenie stężenia kreatyniny. Bardzo rzadko: ostra białaczka szpikowa, zespół mielodysplastyczny, wstrząs anafilaktyczny (w tym zgon), splątanie, neuropatia nerwów autonomicznych (prowadząca do niedrożności porażennej jelit i hipotonii ortostatycznej), napady drgawkowe, drgawki, ostra encefalopatia, zawroty głowy, ból głowy, ataksja, zaburzenia nerwu wzrokowego i (lub) widzenia (błyskające mroczki; szczególnie u pacjentów otrzymujących większe dawki leku niż zalecane), ototoksyczność, czuciowo-nerwowa utrata słuchu, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, migotanie przedsionków, wstrząs, kaszel, nadciśnienie płucne, niedrożność jelit, perforacja jelit, niedokrwienne zapalenie jelit, zakrzepica krezki, rzekomobłoniaste zapalenie jelit, martwicze zapalenie okrężnicy, zapalenie przełyku, wodobrzusze, ostre zapalenie trzustki, martwica wątroby i encefalopatia wątrobowa (w obydwu sytuacjach opisywano zgony), zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, oddzielanie się paznokcia od łożyska, zapalenie mieszków włosowych, twardzina skóry. Opisywano martwicę skóry i (lub) złuszczenie skóry, czasami spowodowane wynaczynieniem. Mogą także wystąpić odbarwienia skóry. Rzadko obserwowano wtórne zmiany skórne w miejscu poprzedniego wynaczynienia po podaniu kolejnych dawek paklitakselu w innym miejscu. U chorych leczonych paklitakselem z następującym po nim podaniem cisplatyny obserwowano częstsze występowanie poważnej neurotoksyczności. W przypadku terapii skojarzonej z doksorubicyną opisywano zaburzenia kurczliwości serca. Podawanie trastuzumabu w skojarzeniu z paklitakselem u pacjentów wcześniej leczonych antracyklinami powodowało zwiększenie częstości oraz stopnia nasilenia niewydolności serca w porównaniu z leczeniem paklitakselem w monoterapii; w nielicznych przypadkach obserwowano zgony. U pacjentów leczonych paklitakselem i poddawanych dodatkowo radioterapii odnotowywano popromienne zapalenie płuc. Następujące zaburzenia występowały częściej w leczeniu przerzutowej postaci raka piersi z zastosowaniem 3-godzinnego wlewu paklitakselu w skojarzeniu z trastuzumabem, jako leczenie pierwszego rzutu, niż w przypadku podawania paklitakselu w monoterapii: niewydolność krążenia, zakażenia, dreszcze, gorączka, kaszel, wysypka, ból stawów, tachykardia, biegunka, nadciśnienie, krwawienie z nosa, trądzik, opryszczka, przypadkowe urazy, bezsenność, nieżyt nosa, stan zapalny zatok, reakcje w miejscu podania. U pacjentów z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS zaobserwowano, iż z wyjątkiem zaburzeń układu krwiotwórczego oraz wątroby częstość oraz nasilenie działań niepożądanych były porównywalne, jak u pacjentów leczonych paklitakselem w monoterapii innych guzów litych.

Paclitaxin - interakcje

Cymetydyna podawana w premedykacji nie wpływa na klirens paklitakselu. W terapii skojarzonej z cisplatyną, paklitaksel należy podawać przed cisplatyną (wówczas profil bezpieczeństwa paklitakselu jest taki sam, jak w przypadku podania paklitakselu w monoterapii); w przypadku podawania paklitakselu po cisplatynie obserwowano silniejszą mielosupresję i zmniejszenie klirensu paklitakselu o około 20%. Terapia skojarzona paklitakselem i cisplatyną może zwiększać ryzyko niewydolności nerek, w porównaniu do monoterapii cisplatyną. W początkowej fazie leczenia raka piersi z przerzutami zaleca się podawanie paklitakselu 24 h po doksorubicynie, ponieważ wydalanie doksorubicyny i jej aktywnych metabolitów może być zmniejszone w przypadku podawania obu leków w krótszych odstępach czasu. Ponieważ paklitaksel jest metabolizowany głównie przez CYP2C8 oraz częściowo przez CYP3A4, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów (m.in.. erytromycyna, fluoksetyna, gemfibrozil) lub induktorów (m.in. ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina, fenobarbital, efawirenz, newirapina) zarówno CYP2C8, jak i CYP3A4. Jednoczesne stosowanie ketokonazolu (silny inhibitor CYP3A4) nie hamuje eliminacji paklitakselu, dlatego oba leki mogą być stosowane jednocześnie, bez konieczności dostosowywania dawek. Układowy klirens paklitakselu może być znacząco zmniejszony podczas równoczesnego stosowania nelfinawiru i rytonawiru, natomiast stosowanie indynawiru nie wpływa na klirens paklitakselu; nie oceniono interakcji z innymi inhibitorami proteazy - zachować ostrożność w trakcie jednoczesnego stosowania paklitakselu i inhibitorów proteazy.

Paclitaxin - dawkowanie

Lek należy podawać pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza mającego doświadczenie w prowadzeniu chemioterapii przeciwnowotworowej. Przed rozpoczęciem stosowania paklitakselu należy zastosować premedykację składającą się z: kortykosteroidu - deksametazon 20 mg (8-20 mg u pacjentów z mięsakiem Kaposiego) doustnie na 12 i 6 h przed rozpoczęciem wlewu lub dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu; leku przeciwhistaminowego - difenhydramina 50 mg (lub inny lek przeciwhistaminowy, np. chlorfenyramina - 10 mg) dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu; antagonisty receptorów H₂ - cymetydyna 300 mg dożylnie lub ranitydyna 50 mg dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu. Rak jajnika. Leczenie pierwszego rzutu: paklitaksel w dawce175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym (lub w dawce 135 mg/m² pc. w 24-godzinnym wlewie dożylnym), z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 75 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Leczenie drugiego rzutu: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Rak piersi. Leczenie adjuwantowe: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, co 3 tyg., po terapii AC; leczenie powinno obejmować 4 kursy podawania paklitakselu. Leczenie pierwszego rzutu: paklitaksel w dawce 220 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym następującym 24 h po podaniu doksorubicyny w dawce 50 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. W skojarzeniu z trastuzumabem, zaleca się podawanie dawki paklitakselu 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami (podawanie paklitakselu można rozpocząć następnego dnia po pierwszej dawce trastuzumabu lub bezpośrednio po kolejnych dawkach, jeżeli poprzednia dawka trastuzumabu była dobrze tolerowana; szczegóły dotyczące dawkowania trastuzumabu znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego dla trastuzumabu). Leczenie drugiego rzutu: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Zaawansowana postać niedrobnokomórkowego raka płuca: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 80 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Mięsak Kaposi'ego w przebiegu AIDS: paklitaksel w dawce 100 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 2-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Dostosowywanie dawki. W przypadku leczenia mięsaka Kaposi'ego w przebiegu AIDS, paklitaksel nie powinien być ponownie podawany, do czasu, aż liczba granulocytów obojętnochłonnych osiągnie wartość ≥1000/mm³ a płytek krwi ≥75 000/mm³; u chorych z ciężką neutropenią (liczba neutrofili < 500/mm³ utrzymująca się przez minimum 7 dni), ciężką neuropatią obwodową lub zapaleniem błon śluzowych (≥3st.), dawki paklitakselu podawane w kolejnych kursach leczenia należy zmniejszyć o 25% do 75 mg/m² pc. W przypadku leczenia raka piersi z przerzutami, raka jajnika z przerzutami i niedrobnokomórkowego raka płuca z przerzutami, nie należy kontynuować podawania paklitakselu, dopóki liczba granulocytów obojętnochłonnych osiągnie wartość ≥1500/mm³, a liczba płytek krwi ≥100 000/mm³; u pacjentów, u których wystąpiła ciężka neutropenia (liczba granulocytów obojętnochłonnych <500/mm³ przez okres tygodnia lub dłużej) lub ciężka neuropatia obwodowa podczas leczenia paklitakselem, należy zmniejszyć dawkę o 20% (niedrobnokomórkowy raka płuca i leczenie pierwszego rzutu raka jajnika) lub 25% (rak piersi z przerzutami, rak jajnika z przerzutami) w czasie dalszego podawania paklitakselu; u pacjentów, u których podczas leczenia paklitakselem wystąpiło zapalenie błon śluzowych (≥2st.) należy zmniejszyć dawkę o 25% w czasie dalszego podawania paklitakselu. Szczególne grupy pacjentów. Brak wystarczających danych, aby proponować zmiany dawkowania u pacjentów z łagodną i umiarkowaną niewydolnością wątroby; nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie przeprowadzono badań u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i dlatego brak wystarczających danych dotyczących dawkowania.
Lek należy podawać przez zestaw do infuzji z filtrem wewnętrznym zawierającym błonę z mikroporami o średnicy ≤0,22 µm. Biorąc pod uwagę możliwość wynaczynienia, w trakcie wlewu należy uważnie obserwować miejsce podawania leku w celu szybkiego zidentyfikowania nacieku. Rycynooleinian makrogologlicerolu zawarty w preparacie może powodować wypłukiwanie DEHP z pojemników wykonanych z PCV, w ilościach zwiększających się z upływem czasu i ze wzrostem stężenia leku - przygotowanie, przechowywanie i podawanie leku powinno odbywać się z użyciem sprzętu niezawierającego PCV.

Paclitaxin - uwagi

Ze względu na zawartość etanolu preparat może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.