Mięśnie kończyny górnej
Mięśnie kończyny górnej (łac.: musculi membri superioris) odpowiadają za ruchomość oraz stabilizację ręki na odcinku od obręczy barkowej, aż po dystalne części palców. Są one niezwykle zróżnicowane pod względem budowy, wielkości oraz funkcji, dzięki czemu zapewniają wysoce zdywersyfikowaną sprawność - pozwalają wykonywać czynności wymagające zarówno bardzo dużej siły, jak też niezwykłej precyzji.
W budowie tej części ciała wyróżnia się 4 podstawowe odcinki, a każdy z nich wyposażony jest w specyficzny aparat mięśniowy.
Wymienić w tym kontekście można:
● Mięśnie obręczy kończyny górnej:
▪ naramienny;
▪ nadgrzebieniowy;
▪ podgrzebieniowy;
▪ obły mniejszy i większy;
▪ podłopatkowy
● Mięśnie ramienia:
o przednie:
▪ dwugłowy;
▪ kruczo-ramienny;
▪ ramienny;
o tylne:
▪ trójgłowy;
▪ łokciowy;
● Mięśnie przedramienia:
o przednie powierzchowne:
▪ nawrotny obły;
▪ zginacz promieniowy nadgarstka;
▪ dłoniowy długi;
▪ zginacz łokciowy nadgarstka;
▪ zginacz powierzchownypalców;
o przednie głębokie:
▪ zginacz głęboki palców;
▪ zginacz długi kciuka;
▪ nawrotny czworoboczny;
o boczne:
▪ ramienno-promieniowy;
▪ prostownik promieniowy długi i krótki nadgarstka;
▪ odwracacz;
o tylne powierzchowne:
▪ prostownik palców;
▪ prostownik małego palca;
▪ prostownik łokciowy nadgarstka;
o tylne głębokie:
▪ odwodziciel długi kciuka;
▪ prostownik krótki i długi kciuka;
● Mięśnie ręki (dłoni):
o mięśnie kłębu:
▪ odwodziciel krótki kciuka;
▪ zginacz krótki kciuka;
▪ przeciwstawiacz kciuka;
▪ przywodziciel kciuka;
o mięśnie kłębika:
▪ dłoniowy krótki;
▪ odwodziciel małego palca;
▪ zginacz krótki małego palca;
▪ przeciwstawiacz małego palca;
o mięśnie środkowe dłoni:
▪ glistowate;
▪ międzykostne;
Reklama
Mięśnie obręczy kończyny górnej
Mięśnie obręczy kończyny górnej są jednym z elementów łączących korpus z ręką. Rozpięte są między obojczykiem i łopatką, a kością ramienną.
Do ich podstawowych funkcji należą:
- rootowanie ręką w stawie barkowym do wewnątrz i na zewnątrz;
- przywodzenie i odwodzenie ramienia;
Największym z całej tej grupy, a jednocześnie położonym najbardziej powierzchniowo, jest mięsień naramienny. Ma on kształt trójkąta. Jego górna część mocowana jest do trzech punktów - wyrostka barkowego łopatki, grzebienia łopatki oraz końca barkowego obojczyka, natomiast dolna przyczepia się do guzowatości kości ramiennej.
Reklama
Mięśnie ramienia
Mięśnie ramienia dzielą się na przednie i tylne. Pierwsze z nich zaliczane są do grupy zginaczy, drugie zaś to prostowniki kończyny górnej.
Ich zadaniem jest odpowiednio: zginanie ręki w stawie łokciowym oraz przywracanie przedramienia do wyjściowej pozycji. Biorą też udział w mechanizmach unoszenia i rotowania ramieniem. W zależności od konkretnego mięśnia, zaczepione są od góry między innymi do łopatek, ale też kości ramiennej, u dołu zaś do tej samej kości lub do wchodzących w skład przedramienia kości promieniowej i łokciowej. Unerwione są natomiast przez nerw mięśniowo-skórny oraz promieniowy.
W tej grupie wyróżnia się przede wszystkim mięsień dwugłowy, potocznie zwany bicepsem. Jest on stosunkowo duży i silny, a przy tym łatwo zwiększający swoje gabaryty i moc na skutek treningu. Jego charakterystyczne dwie głowy często podlegają duplikacji, w efekcie czego powstają 4 lub 8 tego typu wyniosłości.
Reklama
Mięśnie przedramienia
Im bliżej dolnej części kończyny, tym liczba mięśni większa, choć poszczególne z nich stają się coraz cieńsze i delikatniejsze.
Mięśnie przedramienia dzielą się na aż 3 grupy:
- przednią,
- boczną,
- tylną,
z których największą mocą charakteryzuje się ta pierwsza. Większość jej elementów stanowią zginacze – nadgarstka (promieniowy i łokciowy) oraz palców (powierzchowny i głęboki). Swój początek biorą na zaczepach kości ramiennej, promieniowej lub łokciowej, z kolei koniec w większości przypadków znajduje się w obrębie ręki (nadgarstek, dłoń, palce).
Funkcje prostowników w przypadku struktur przedramienia pełnią natomiast z reguły mięśnie boczne i tylne, które przywracają nadgarstek i palce do pozycji wyprostowanej.
Reklama
Mięśnie ręki
Mięśnie ręki odpowiadają przede wszystkim za ruchomość i stabilizację palców. Siłą rzeczy są więc niewielkie i stosunkowo słabe. Także i w tym przypadku mamy do czynienia z uzupełniającym się wzajemnie zestawem odwodzicieli i prostowników. Ulokowane są w większości po wewnętrznej, dłoniowej stronie ręki.
Przymocowane są do różnych struktur. U góry - między innymi do tak zwanego troczka zginaczy, łączącego wyniosłość promieniową i łokciową nadgarstka, a także do wyniosłości przyśrodkowej oraz kości śródręcza. U dołu z kolei znaczna część z nich przyczepiona jest do kości samych palców, zapewniając im ruchomość, ale też stabilizację.
