Reklama
Co to jest fobia społeczna?
Fobia społeczna to zaburzenie nerwicowe, które – zaraz po depresji i uzależnieniu od alkoholu – jest najczęściej występującym zaburzeniem na świecie. Mimo tego, często pozostaje ono nierozpoznane. Wszystko dlatego, że myli się je ze zwyczajną nieśmiałością.
Ponadto, osoby zmagające się z fobią społeczną często prowadzą samotny tryb życia, stroniąc od ludzi i psychologów, a to również wpływa na brak rozpoznania.
Fobia społeczna zwykle rozpoczyna się w okresie dojrzewania, między 12 a 14 rokiem życia, przy czym występuje ona dwa razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Szacuje się, że z zaburzeniem tym mierzy się 7% ludzkości.
Reklama
Objawy fobii społecznej
O fobii społecznej mówimy, gdy osoba cierpiąca z jej powodu obawia się wzięcia udziału w niektórych lub wszystkich sytuacjach wymagających zetknięcia się z innymi ludźmi. Chory unika kontaktów społecznych oraz znalezienia się w centrum uwagi.Boi się także kompromitacji w oczach innych. Tak jak w przypadku każdej innej fobii, lęk ten jest nieuzasadniony, niewspółmiernie duży w stosunku do realiów i ma negatywny wpływ na funkcjonowanie chorego – zarówno na polu zawodowym, jak i prywatnym.
Gdy dochodzi do wystawienia na sytuacje wywołujące lęk, u chorego występuje szereg objawów somatycznych. Są to:
- przyspieszone bicie serca,
- duszność,
- zwiększona potliwość,
- drżenie rąk,
- rumieńce na twarzy,
- zaburzenia mowy.
Mogą pojawić się również szumy w uszach, mdłości czy parcie na pęcherz.
Reklama
Przyczyny fobii społecznej
U osób chorych objawy fobii społecznej pojawiają się przede wszystkim w sytuacjach takich, jak:
- wystąpienia publiczne,
- rozmowy z przełożonym,
- telefonowanie do kogoś,
- przedstawianie się,
- jedzenie w towarzystwie,
- randki.
Gdy chory znajduje się w takim położeniu, może dojść u niego nawet do napadu paniki. Z czasem najbardziej zwyczajne czynności, takie jak wizyta w sklepie czy załatwienie czegoś w banku mogą stać się niemożliwością. Odczuwanie udręki w codziennych sytuacjach społecznych sprawia, że fobii społecznej u dorosłych często towarzyszy uzależnienie od alkoholu lub substancji psychoaktywnych.
Pojawia się także ryzyko popełnienia samobójstwa, dlatego pamiętajmy, że nigdy nie można lekceważyć objawów fobii społecznej i w razie podejrzenia tej choroby, jak najszybciej trzeba zgłosić się po pomoc do psychiatry.
Reklama
Fobia społeczna u dzieci
Fobia społeczna zwykle pojawia się w bardzo młodym wieku. Dzieci z tym zaburzeniem starają się nie wyróżniać na tle klasy, nie zabierają więc głosu podczas dyskusji na lekcjach i niechętnie podchodzą do tablicy, co może rzutować na ich ocenę przez nauczycieli. Nastolatki dotknięte fobią społeczną unikają chodzenia do szkoły, gdzie może spotkać ich wiele niewygodnych sytuacji. Napędza to zatem błędne koło i jeszcze bardziej zraża osoby chore do ludzi. Jeśli więc zauważymy, że nasze dziecko niechętnie spędza czas z rówieśnikami, a szkoła wywołuje u niego negatywne emocje, koniecznie upewnijmy się czy nie są to pierwsze objawy fobii społecznej.
Reklama
Na czym polega leczenie fobii społecznej?
Fobia społeczna jest zaburzeniem, które powinno być leczone przez lekarza specjalistę. Dostępne są w Internecie liczne testy na fobię społeczną, jednak należy pamiętać, że najważniejsza jest konsultacja ze specjalistą. Pozostawione samemu sobie praktycznie uniemożliwia normalne funkcjonowanie w społeczeństwie, ponieważ chory za wszelką cenę unika stresujących, niewygodnych dla niego sytuacji. Leczenie fobii społecznej zwykle opiera się na terapii skojarzonej, czyli połączeniu psychoterapii i farmakoterapii.
Reklama
Jakie leki należy zażywać?
W leczeniu fobii społecznej przede wszystkim stosuje się selektywne inhibitory wychwytu serotoniny,takie jak paroksetyna czy citalopram. Warto przy tym dodać, że chorzy na fobię społeczną wymagają także przewlekłej terapii, trwającej co najmniej rok. Odpowiednie leczenie umożliwia pacjentom prowadzenie normalnego życia, które nie byłoby możliwe w przypadku nieleczonego zaburzenia. Badania wykazują, że osoby cierpiące z powodu fobii społecznej najczęściej pozostają samotne, rzadko zawierają związki małżeńskie, mają także problemy ze zdobyciem wykształcenia nawet jeśli posiadają dużą wiedzę i zdolności intelektualne. To przekłada się natomiast na problemy ze znalezieniem dobrej pracy, a także zwolnienia.
Zobacz także:
