W stomatologii mamy poza tym do czynienia z chorobą okluzyjną (znaną także pod nazwami: zgryz urazowy oraz okluzja urazowa). To schorzenie, które, ze względu na niejednoznaczne objawy, jest bardzo trudne zdiagnozowania, a jego symptomy są często bagatelizowane. Choroby okluzyjnej nie należy jednak ignorować, ponieważ nieleczona może doprowadzić w skrajnych przypadkach nawet do utraty zębów. Konieczna jest więc wizyta u lekarza specjalisty.
Reklama
Okluzja w kosmetyce
W kosmetologii do zjawiska okluzji dochodzi w wyniku zastosowania kosmetyku (najczęściej w konsekwencji nałożenia maski do twarzy), na skórze powstaje wówczas powłoka (zwana popularnie filmem), dzięki której z jednej strony składniki aktywne są w stanie szybciej przedostać się do środka skóry, a z drugiej strony stanowi ona zabezpieczenie przed nadmierną utratą wody z naskórka.
W wyniku aplikacji na skórę różnych produktów kosmetycznych można osiągnąć dwa rodzaje okluzji:
- okluzję ciągłą– dochodzi do niej, gdy do niej, tego typu zjawisko powinno trwać od kilku do maksymalnie kilkunastu minut, w przypadku, kiedy okluzja ciągła trwa dłużej może spowodować nadmierne odwodnienie skóry, położone bowiem głębiej partie skóry otrzymują wówczas informację, że poziom nawilżenia skóry jest w porządku i nie trzeba robić nic, co zapobiegłoby utracie wody, jeśli więc do typu okluzji dochodzi w wyniku stosowania odpowiednich masek kilka razy w tygodniu lub w miesiącu, nie pociąga to żadnych negatywnych konsekwencji dla skóry, a wręcz przeciwnie przyczynia się do poprawy jej wyglądu. Należy jednak pamiętać o zachowaniu umiaru;
- okluzję nieciągłą– dochodzi do niej, kiedy na skórze jest wytwarzana półprzepuszczalna powłoka, dzięki której woda może częściowo odparowywać z powierzchni skóry. Z tego rodzaju okluzją mamy do czynienia w przypadku naturalnie wytwarzanego przez skórę płaszcza hydrolipidowego.
Obecnie w drogeriach jest dostępna cała gama produktów zawierających w składzie różne substancje powodujących powstanie okluzji. Za każdym razem są to substancje posiadające budowę hydrofobową, czyli taką, których cząsteczki potrafią odpychać od siebie cząsteczki wody.
Do substancji wywołujących okluzję ciągłą należą:
- wazelina,
- parafina,
- olej mineralny,
- wosk parafinowy,
- skwalan,
- skwalen,
- cerezyna(rafinowany wosk ziemny)
- oraz ozokeryt(wosk ziemny).
Ponieważ tego typu substancje mają również właściwości zaskórnikotwórcze, osoby posiadające cerę problematyczną (trądzikową lub mieszaną) powinny unikać ich w składzie stosowanych kosmetyków. Przyczyniają się one bowiem do pogorszenia stanu tego typu cery.
Okluzję nieciągłą wywołują takie substancje jak:
- woski naturalne (m.in. wosk pszczeli, lanolina, wosk Candelilla z liści wilczomlecza, ciekły wosk z nasion krzewu jojoba),
- woski syntetyczne(mirystynian izopropylu, palmitynian cetylu, palmitynian izopropylu),
- kwasy tłuszczowe(kwas palmitynowy, stearynowy, linolowy i gamma-linolenowy),
- silikony(Dimethicone lub Cyclemethicone),
- a także alkohole tłuszczowe(alkohol cetylowy i stearylowy).
Przeczytaj: Maseczka do twarzy - domowa, nawilżająca
Okluzja w stomatologii
W praktyce stomatologicznej okluzja skupia się na kontakcie (właściwym ułożeniu) zębów dolnej szczęki z zębami górnej szczęki.Relacje te wyglądają zupełnie inaczej w przypadku, kiedy żuchwa nie rusza się, a inaczej w przypadku ruchów wykonywanych żuchwą. Niebagatelną rolę w tym procesie odgrywają poza tym mięśnie żucia oraz staw skroniowo-żuchwowy. Wystarczy już jeden - ze wszystkich trzech wymienionych – szwankujący element, by doszło do wystąpienia choroby okluzyjnej. Początkowo dolegliwość przebiega niemal bezobjawowo, a jeśli już występują jakiekolwiek jej symptomy, to nie są one charakterystyczne wyłącznie dla tego schorzenia. Szybkie i jednoznaczne postawienie diagnozy bywa więc problematyczne. Zaniepokoić powinny jednak takie objawy jak:
- starcia zębów, które w zaawansowanym stadium choroby mogą wywoływać stany zapalne miazgi zęba (konsekwencją tego typu zjawisk może być także częsta utrata wypełnień, pęknięcia i ukruszenia zębów, a nawet uszkodzenia porcelanowych koron i mostów protetycznych),
- bóle zębów oraz mięśni odpowiedzialnych za przeżuwanie,
- odsunięcie się dziąseł od zębów i odsłonięcie korzeni, co w konsekwencji wywołuje wrażliwość na zimno,
- kruchość i ruchomość zębów,
- ból żuchwy odczuwany zarówno podczas gryzienia pożywienia, jak i w trakcie mówienia,
- problemy z otwieraniem ust,
- trzaski i przeskoki w stawach,
- wychylenie zębów do przodu,
- napięcie mięśni twarzy, szyi i karku,
- bruksizm (zaciskanie lub zgrzytanie zębami), zazwyczaj w nocy podczas snu, ale również w dzień podczas stresujących sytuacji (w efekcie mięśnie żuchwy są obolałe i napięte, twarzy zdaje się być odrętwiała),
- bóle głowy (na ogół mylone z migreną).
Reklama
Okluzja zębów - przyczyny
Zdaniem specjalistów, przyczyn wystąpienia choroby okluzyjnej jest bardzo wiele i mają one różne podłoże, w tym także genetyczne, choć nie tylko. Wśród tych pojawiających się najczęściej należy wymienić:
- wady zgryzu,
- nieprawidłowo wyrzynające się tzw. zęby mądrości (ósemki),
- wypełnienia stomatologiczne (plomby), które odbiegają w sposób znaczny od kształtu naturalnych zębów,
- przesuwanie się zębów w kierunku luki po utraconym zębie (tzw. objaw Godona),
- nieprawidłowo wykonane korony, mosty oraz licówki,
- zmiany reumatyczne,
- często powtarzające się nawyki w postaci np. obgryzania paznokci, a także przygryzania długopisów i ołówków,
- stres, pod którego wpływem wiele osób mocno zaciska zęby, co z kolei przyczynia się do ich zwiększonego ścierania się.
Okluzja zębów - leczenie
Ponieważ nie ma jednej przyczyny występowania choroby okluzyjnej, nie istnieje również jeden skuteczny sposób jej wyleczenia. Lekarz ustala szczegółową terapię indywidualnie dla każdego pacjenta i po wykonaniu wcześniej szczegółowych badań. Głównym celem, jaki przyświeca leczeniu jest doprowadzenie do prawidłowego ułożenia zębów dolnych z zębami górnymi – w taki sposób, by nie dochodziło do ich wzajemnego ścierania się, a tym samym uszkadzania. Bywają przypadki, w których wystarczą regularnie powtarzane ćwiczenia rozluźniające mięśnie żuchwy i twarzy. Bardzo często przynoszą one zadowalające efekty krótko po postawieniu diagnozy o chorobie. Jeśli jednak one nie pomogą, wybawieniem dla cierpiących na chorobę okluzyjną mogą okazać się:
- specjalne nakładki na zęby (tzw. deprogramatory), które powodują zmianę ustawienia kości w stawie skroniowo-żuchwowym na prawidłową;
- aparaty ortodontyczne, które likwidują wady zgryzu;
- korekta wypełnień (plomb);
- uzupełnienie i odbudowa brakujących zębów;
- ekwilibracja polegająca na delikatnym, bezbolesnym i w bardzo niewielkim zakresie szlifowaniu zębów, co doprowadza do ich prawidłowego, równomiernego ułożenia.
Czytaj też:
