Cabometyx

Reklama

Cabometyx - skład

1 tabl. zawiera 20 mg, 40 mg lub 60 mg kabozantynibu w postaci (S)-jabłczanu. Preparat zawiera laktozę.

Reklama

Cabometyx - działanie

Kabozantynib hamuje liczne receptory kinaz tyrozynowych (RTK) związane ze wzrostem nowotworu i angiogenezą, patologiczną przebudową kości, opornością na leki i tworzeniem przerzutów nowotworu. Po doustnym podaniu maksymalne stężenie kabozantynibu w osoczu osiągane jest po 2 – 3 h po podaniu. W warunkach in vitro kabozantynib wiążę się silnie z białkami ludzkiego osocza (≥ 99,7%). W warunkach in vitro, kabozantynib jest substratem metabolizmu izoenzymu CYP3A4. W analizie farmakokinetyki populacyjnej kabozantynibu przy użyciu danych zebranych od 318 pacjentów z RCC i 63 zdrowych ochotników po doustnym podaniu dawek 60 mg, 40 mg i 20 mg końcowy okres półtrwania kabozantynibu w osoczu wyniósł około 99 h. Szacowany średni klirens (CL/F) w stanie stacjonarnym wyniósł 2,2 l/h. W okresie 48 dni po podaniu zdrowym ochotnikom jednorazowej dawki kabozantynibu znakowanego izotopem węgla ¹⁴C, odzyskano około 81% całości podanej dawki radioaktywnej, z czego 54% w stolcu i 27% w moczu.

Reklama

Cabometyx - wskazania

W monoterapii leczenie zaawansowanego raka nerkowokomórkowego: jako pierwsza linia leczenia dorosłych pacjentów z grupy pośredniego lub niekorzystnego ryzyka; u dorosłych pacjentów, u których uprzednio zastosowano terapię celowaną na czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF). Lek w skojarzeniu z niwolumabem jest wskazany do leczenia pierwszej linii zaawansowanego raka nerkowokomórkowego u dorosłych pacjentów. W monoterapii w leczeniu raka wątrobowokomórkowego (HCC) u dorosłych uprzednio leczonych sorafenibem.

Reklama

Cabometyx - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Reklama

Cabometyx - ostrzeżenia

Ponieważ większość działań niepożądanych może wystąpić we wczesnej fazie leczenia, lekarz powinien starannie oceniać stan pacjenta przez pierwsze 8 tyg. leczenia, aby określić, czy konieczna jest modyfikacja dawki. Przed rozpoczęciem terapii kabozantynibem zaleca się przeprowadzenie badań czynności wątroby (AlAT, AspAT i bilirubina) i uważne monitorowanie tych parametrów w czasie leczenia. W przypadku pogorszenia się wyników tych badań, będącego prawdopodobnie konsekwencją leczenia kabozantynibem (tj. w sytuacji, gdy nie ma innej wyraźnej przyczyny), należy modyfikować dawkowanie – patrz Dawkowanie. Należy uważniej monitorować ogólne bezpieczeństwo pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (klasa B w skali Childa-Pugh), leczonych kabozantynibem, częściej rozwijała się encefalopatia wątrobowa – nie zaleca się stosowania. W badaniu z udziałem pacjentów z HCC występowanie encefalopatii wątrobowej obserwowano częściej u osób otrzymujących kabozantynib niż w grupie placebo. Stosowanie kabozantynibu jest związane z występowaniem biegunki, wymiotów, zmniejszonego łaknienia i zaburzeń elektrolitowych. U pacjentów z HCC z zaburzoną czynnością wątroby takie niezwiązane z wątrobą działanie leku może być czynnikiem przyspieszającym rozwój encefalopatii wątrobowej. Należy monitorować pacjentów w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych encefalopatii wątrobowej. U pacjentów leczonych kabozantynibem obserwowano przypadki poważnych perforacji przewodu pokarmowego i przetok w obrębie przewodu pokarmowego, niekiedy zakończonych zgonem. Pacjenci z zapalną chorobą jelit (np. chorobą Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, zapaleniem otrzewnej, zapaleniem uchyłków lub zapaleniem wyrostka robaczkowego), pacjenci z nowotworowym naciekiem przewodu pokarmowego lub pacjenci z powikłaniami zabiegu chirurgicznego w obrębie przewodu pokarmowego (szczególnie związanymi z opóźnionym lub niepełnym wygojeniem) powinni przejść dokładną ocenę przed rozpoczęciem leczenia kabozantynibem, a następnie powinni być ściśle monitorowani w kierunku objawów perforacji i przetok, w tym ropni i posocznicy. Pacjenci z uporczywą lub nawracającą biegunką w okresie leczenia mogą być zagrożeni wystąpieniem przetoki odbytu. Należy przerwać leczenie kabozantynibem u pacjentów, u których wystąpi perforacja lub przetoka w obrębie przewodu pokarmowego, która nie poddaje się leczeniu. U pacjentów leczonych kabozantynibem zaobserwowano żylne zdarzenia zakrzepowo-zatorowe, w tym przypadki zatorowości płuc oraz tętnicze zdarzenia zakrzepowo-zatorowe. Należy zachować ostrożność stosując kabozantynib u pacjentów z czynnikami ryzyka takich zdarzeń lub z takimi zdarzeniami w wywiadzie. Należy przerwać leczenie kabozantynibem u pacjentów, u których wystąpi ostry zawał mięśnia sercowego lub inne klinicznie istotne tętnicze powikłanie zakrzepowo-zatorowe. U pacjentów leczonych kabozantynibem zaobserwowano przypadki ciężkiego krwotoku. Pacjenci z ciężkim krwawieniem w wywiadzie, powinni przejść dokładną ocenę przed rozpoczęciem przyjmowania kabozantynibu. Nie należy podawać kabozantynibu pacjentom z ciężkim krwotokiem lub ryzykiem krwotoku. Stosowanie inhibitorów szlaku VEGF u pacjentów z nadciśnieniem lub bez nadciśnienia może sprzyjać tworzeniu tętniaka i (lub) rozwarstwieniu tętnicy. Przed rozpoczęciem stosowania kabozantynibu należy starannie rozważyć to ryzyko, zwłaszcza u pacjentów z takimi czynnikami ryzyka, jak nadciśnienie lub tętniak w wywiadzie. W badaniu z udziałem pacjentów z HCC obserwowano przypadki małopłytkowości i zmniejszenia liczby płytek krwi. W czasie leczenia kabozantynibem należy kontrolować liczbę płytek krwi i odpowiednio dostosować dawkę w zależności od stopnia nasilenia małopłytkowości. U pacjentów leczonych kabozantynibem zaobserwowano powikłania związane z ranami. W miarę możliwości leczenie kabozantynibem należy przerwać co najmniej 28 dni przed planowanym zabiegiem chirurgicznym, w tym operacją dentystyczną lub inwazyjnym zabiegiem stomatologicznym. Decyzję o ponownym podjęciu leczenia kabozantynibem po zabiegu chirurgicznym należy podjąć w oparciu o kliniczną ocenę procesu gojenia się ran. Należy przerwać leczenie kabozantynibem u pacjentów z powikłaniami gojenia się ran, które wymagają interwencji medycznej. Ciśnienie krwi pacjenta powinno być prawidłowo kontrolowane przed rozpoczęciem leczenia kabozantynibem. Podczas leczenia kabozantynibem wszyscy pacjenci powinni być monitorowani w kierunku nadciśnienia oraz w miarę potrzeby leczeni z zastosowaniem standardowego leczenia przeciwnadciśnieniowego. W przypadku uporczywego nadciśnienia, utrzymującego się mimo zastosowania leków przeciwnadciśnieniowych, należy zmniejszyć dawkę kabozantynibu. Należy przerwać leczenie kabozantynibem jeśli nadciśnienie jest ciężkie i utrzymuje się mimo zastosowanego leczenia przeciwnadciśnieniowego oraz zmniejszenia dawki kabozantynibu. Należy przerwać leczenie kabozantynibem w przypadku wystąpienia przełomu nadciśnieniowego. Podczas stosowania kabozantynibu obserwowano przypadki martwicy kości szczęki (ONJ); przed rozpoczęciem stosowania kabozantynibu i okresowo podczas leczenia kabozantynibem należy wykonać badanie jamy ustnej. Pacjentów należy poinformować o zasadach higieny jamy ustnej. Jeśli to możliwe, leczenie kabozantynibem należy przerwać co najmniej 28 dni przed planowaną operacją dentystyczną lub inwazyjnymi zabiegami stomatologicznymi. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących środki związane z ONJ, takie jak bisfosfoniany. Należy przerwać leczenie kabozantynibem w przypadku wystąpienia ONJ. W razie ciężkiej erytrodyzestezji dłoniowo- podeszwowej (PPES) należy rozważyć tymczasowe przerwanie leczenia kabozantynibem. Można je wznowić w zmniejszonej dawce, gdy PPES ustąpi do stopnia 1. Należy regularnie monitorować zawartość białka w moczu i przerwać leczenie kabozantynibem u pacjentów, u których wystąpi zespół nerczycowy. Należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zespołu odwracalnej tylnej encefalopatii (PRES) u każdego pacjenta z obecnością wielu objawów, takich jak napady padaczkowe, ból głowy, zaburzenia widzenia, splątanie lub zaburzenia czynności psychicznych. U pacjentów z RPLS należy przerwać leczenie kabozantynibem. Kabozantynib należy ostrożnie stosować u pacjentów z wydłużeniem odcinka QT w wywiadzie, pacjentów, którzy przyjmują leki antyarytmiczne lub pacjentów z istotnymi współistniejącymi zaburzeniami krążenia, bradykardią lub zaburzeniem elektrolitów. Podczas przyjmowania kabozantynibu należy okresowo monitorować EKG oraz elektrolity w surowicy krwi (wapń, potas i magnez). U wszystkich pacjentów zaleca się początkową ocenę czynności tarczycy w badaniach laboratoryjnych. Pacjenci z występującą wcześniej niedoczynnością lub nadczynnością tarczycy powinni być leczeni zgodnie ze standardową praktyką lekarską przed rozpoczęciem leczenia kabozantynibem. W czasie leczenia kabozantynibem wszystkich pacjentów należy uważnie obserwować w celu wykrycia przedmiotowych i podmiotowych objawów zaburzeń czynności tarczycy. Czynność tarczycy należy okresowo monitorować przez cały okres leczenia kabozantynibem. Pacjentów, u których rozwiną się zaburzenia czynności tarczycy, należy leczyć zgodnie ze standardową praktyką lekarską. Należy unikać długotrwałego podawania środków o silnym działaniu indukującym CYP3A4 razem z kabozantynibem (np. ketokonazol powodował zwiększenie ekspozycji na kabozantynib, a ryfampicyna powodowała zmniejszenie ekspozycji na kabozantynib). Kabozantynib może powodować zwiększenie stężenia w osoczu podanych jednocześnie substratów P-gp (np. feksofenadyny, aliskirenu, ambrisentanu, eteksylanu dabigatranu, digoksyny, kolchicyny, marawiroku, pozakonazolu, ranolazyny, saksagliptyny, sitagliptyny, talinololu, tolwaptanu); należy zachować ostrożność. Podanie inhibitorów MRP2 (np. cyklosporyny, efawirenzu, emtrycytabiny) może spowodować zwiększenie stężenia kabozantynibu w osoczu. Należy zachować ostrożność, stosując kabozantynib u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek lub wątroby; nie zaleca się stosowania kabozantynibu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek lub wątroby. Przed rozpoczęciem leczenia oraz okresowo w trakcie leczenia należy kontrolować aktywność enzymów wątrobowych. Doświadczenie związane ze stosowaniem kabozantynibu u pacjentów rasy innej niż kaukaska jest ograniczone. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności kabozantynibu u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Lek zawiera laktozę i nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w jednej tabletce, co znaczy, że uznaje się go za „wolny od sodu”.

Reklama

Cabometyx - ciąża

Nie przeprowadzono żadnych badań z udziałem kobiet w ciąży przyjmujących kabozantynib. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozwój zarodkowo-płodowy oraz działanie teratogenne. Możliwe zagrożenia dla człowieka nie jest znane. Leku nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga podawania kabozantynibu. Nie wiadomo, czy kabozantynib i (lub) jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Z uwagi na możliwe zagrożenie dla dziecka, matki powinny zaprzestać karmienia piersią podczas leczenia kabozantynibem oraz przez co najmniej 4 mies. po zakończeniu leczenia. Pacjenci i pacjentki oraz ich partnerki/partnerzy powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji (w tym barierowe) w trakcie leczenia, a także przez co najmniej 4 mies. po jego zakończeniu.   Biorąc pod uwagę niekliniczne dane dotyczące bezpieczeństwa, leczenie kabozantynibem może upośledzać płodność u mężczyzn i kobiet. Należy poinformować zarówno mężczyzn jak i kobiety o możliwości zasięgnięcia porady oraz rozważenia możliwości zachowania płodności przed podjęciem leczenia.

Reklama

Cabometyx - efekty uboczne

Kabozantynib w monoterapii. Bardzo często: niedokrwistość, małopłytkowość, niedoczynność tarczycy, zmniejszenie łaknienia, hipomagnezemia, hipokaliemia, hipoalbuminemia, zaburzenie smaku, ból głowy, zawroty głowy, nadciśnienie tętnicze, krwotok, dysfonia, duszność, kaszel, biegunka, nudności, wymioty, zapalenie jamy ustnej, zaparcie, ból brzucha, niestrawność, ból nadbrzusza, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, wysypka, ból kończyn, zmęczenie, zapalenie błon śluzowych, astenia, obrzęki obwodowe, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie aktywności AlAT i AspAT w surowicy. Często: ropień, neutropenia, limfopenia, odwodnienie, hipofosfatemia, hiponatremia, hipokalcemia, hiperkaliemia, hiperbilirubinemia, hiperglikemia, hipoglikemia, obwodowa neuropatia (w tym czuciowa), szumy uszne pochodzenia błędnikowego, zakrzepica żył głębokich, zakrzepica żył, zakrzepica tętnicza, zatorowość płucna, perforacja przewodu pokarmowego, przetoka*, refluks żołądkowo-przełykowy, guzki krwawnicze, ból w jamie ustnej, suchość w jamie ustnej, dysfagia, ból języka, encefalopatia wątrobowa, świąd, łysienie, suchość skóry, trądzikopodobne zapalenie skóry, zmiana koloru włosów, hiperkeratoza, rumień, skurcze mięśni, bóle stawów, białkomocz, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie aktywności GGT, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi zwiększenie aktywności amylazy, zwiększenie aktywności lipazy, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi, zwiększenie stężenia triglicerydów. Niezbyt często: drgawki, zapalenie trzustki, cholestatyczne zapalenie wątroby, martwica kości szczęki, zaburzenia gojenia się ran. Częstość nieznana: incydent naczyniowo-mózgowy, zawał mięśnia sercowego, tętniak i rozwarstwienie tętnicy. Kabozantynib w skojarzeniu z niwolumabem. Bardzo często: zakażenia górnych dróg oddechowych, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, zmniejszenie apetytu, zaburzenia smaku, zawroty głowy, ból głowy, nadciśnienie, dysfonia, duszność, kaszel, biegunka, wymioty, nudności, zaparcie, zapalenie jamy ustnej, ból brzucha, niestrawność, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, wysypka (obejmująca zapalenie skóry, trądzikopodobne zapalenie skóry, alergiczne zapalenie skóry, atopowe zapalenie skóry, pęcherzowe zapalenie skóry, wysypkę złuszczającą, wysypkę rumieniowatą, wysypkę pęcherzykową, wysypkę plamkową, wysypkę plamkowo-grudkową, wysypkę grudkową, wysypkę odropodobną, wysypkę świądową i wysypkę polekową), świąd, bóle mięśniowo-szkieletowe (obejmujące bóle pleców, bóle kości, bóle mięśniowo-szkieletowe w klatce piersiowej, dyskomfort mięśniowo-szkieletowy, bóle mięśni, bóle szyi, bóle kończyn, bóle kręgosłupa), ból stawów, skurcz mięśni, białkomocz, uczucie zmęczenia, gorączka, obrzęk w miejscu podania, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności AspAT, hipofosfatemia, hipokalcemia, hipomagnezemia, hiponatremia, hiperglikemia, limfocytopenia, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zwiększenie aktywności lipazy, zwiększenie aktywności amylazy, małopłytkowość, zwiększenie stężenia kreatyniny, niedokrwistość, leukopenia, hiperkaliemia, neutropenia, hiperkalcemia, hipoglikemia, hipokaliemia, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej, hipermagnezemia, hipernatremia, zmniejszenie masy ciała. Często: zapalenie płuc, eozynofilia, nadwrażliwość (w tym reakcja anafilaktyczna), niewydolność nadnerczy, odwodnienie, polineuropatia obwodowa, szumy uszne pochodzenia błędnikowego, zespół suchego oka, niewyraźne widzenie, migotanie przedsionków, częstoskurcz, zapalenie naczyń (obejmujące zakrzepicę żyły wrotnej, zakrzepicę żył płucnych, zakrzepicę płuc, zakrzepicę aorty, zakrzepicę tętniczą, zakrzepicę żył głębokich, zakrzepicę żył miednicy, zakrzepicę żyły głównej, zakrzepicę żył, zakrzepicę żył kończyn), zapalenie płuc, zatorowość płucna, wysięk opłucnowy, krwawienie z nosa, zapalenie jelita grubego, zapalenie żołądka, ból jamy ustnej, suchość w ustach, hemoroidy, zapalenie wątroby, łysienie, sucha skóra, rumień, zmiana zabarwienia włosów, zapalenie stawów, niewydolność nerek, ostre uszkodzenie nerek, ból w miejscu podania, ból w klatce piersiowej, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwii, hipertriglicerydemia. Niezbyt często: reakcja nadwrażliwości związana z wlewem dożylnym, zapalenie przysadki, zapalenie tarczycy, autoimmunologiczne zapalenie mózgu, zespół Guillain-Barre, zespół osłabienia mięśniowego, zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie trzustki, perforacja jelita cienkiego (notowano przypadki śmiertelne), glossodynia, łuszczyca, pokrzywka, miopatia, martwica kości szczęki, przetoka, zapalenie nerek.

Cabometyx - interakcje

Podawanie ketokonazolu, silnego inhibitora CYP3A4 (w dawce 400 mg na dobę przez 27 dni) zdrowym ochotnikom zmniejszyło klirens kabozantynibu (o 29%) i zwiększyło ekspozycję na kabozantynib w osoczu (AUC) po podaniu jednorazowej dawki o 38%. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania silnych inhibitorów CYP3A4 (np. rytonawiru, itrakonazolu, erytromycyny, klarytromycyny, soku grejpfrutowego) z kabozantynibem. Podawanie ryfampicyny, silnego induktora CYP3A4 (w dawce 600 mg na dobę przez 31 dni) zdrowym ochotnikom zwiększyło klirens kabozantynibu (4,3-krotnie) oraz zmniejszyło ekspozycję na kabozantynib w osoczu (AUC) po podaniu jednorazowej dawki o 77%. W związku z tym należy unikać długotrwałego jednoczesnego podawania silnych induktorów CYP3A4 (np. fenytoiny, karbamazepiny, ryfampicyny, fenobarbitalu lub preparatów zawierających ziele dziurawca. Badania in vitro wykazały, że kabozantynib jest substratem białka MRP2. W związku z tym podanie inhibitorów MRP2 może spowodować zwiększenie stężenia kabozantynibu w osoczu. Środki wiążące kwasy żółciowe, takie jak cholestyramina i cholestagel, mogą wchodzić w interakcje z kabozantynibem i wpływać na wchłanianie (lub wchłanianie zwrotne), co może spowodować zmniejszenie ekspozycji. Nie ma konieczności modyfikacji dawki kabozantynibu w razie podawania leków zmniejszających kwasowość soku żołądkowego (tzn. inhibitorów pompy protonowej, antagonistów receptora H2 i leków zobojętniających). Może wystąpić interakcja z warfaryną; w przypadku skojarzonego leczenia należy monitorować wartości INR. Kabozantynib może powodować zwiększenie stężenia w osoczu podanych jednocześnie substratów P-gp. Należy pouczyć pacjentów o konieczności zachowania ostrożności w razie przyjmowania substratów P-gp (np. feksofenadyny, aliskirenu, ambrisentanu, eteksylanu dabigatranu, digoksyny, kolchicyny, marawiroku, pozakonazolu, ranolazyny, saksagliptyny, sitagliptyny, talinololu, tolwaptanu). Nie przeprowadzano badań nad wpływem kabozantynibu na farmakokinetykę steroidowych środków antykoncepcyjnych. Ponieważ nie można zagwarantować niezmienionego działania antykoncepcyjnego, zaleca się stosowanie dodatkowych środków antykoncepcyjnych, takich jak metoda barierowa.

Cabometyx - dawkowanie

Doustnie. Leczenie preparatem powinien rozpocząć lekarz z doświadczeniem w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Dorośli. W monoterapii: zalecana dawka w RCC i HCC wynosi 60 mg raz na dobę. Leczenie należy kontynuować do czasu, w którym pacjent nie będzie już odnosić korzyści klinicznych z leczenia lub do momentu wystąpienia niedopuszczalnej toksyczności. Lek w skojarzeniu z niwolumabem w leczeniu pierwszej linii zaawansowanego raka nerkowokomórkowego RCC: zalecana dawka leku wynosi 40 mg raz na dobę w skojarzeniu z niwolumabem podawanym dożylnie w dawce 240 mg co 2 tyg. lub 480 mg co 4 tyg. Leczenie preparatem należy kontynuować do wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnych objawów toksyczności. Stosowanie niwolumabu należy kontynuować do wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnych objawów toksyczności lub przez okres do 24 mies. u pacjentów bez progresji choroby (informacje na temat dawkowania niwolumabu podano w ChPL niwolumabu). Modyfikacja leczenia. Postępowanie w razie podejrzewanego działania niepożądanego leku może wymagać czasowego przerwania podawania i (lub) zmniejszenia dawki leku. Jeśli w monoterapii konieczne jest zmniejszenie dawki, zaleca się zmniejszyć ją do 40 mg na dobę, a następnie do 20 mg na dobę. Gdy lek jest podawany w skojarzeniu z niwolumabem, zaleca się zmniejszenie dawki leku do 20 mg raz na dobę, a następnie do 20 mg co drugi dzień (w ChPL niwolumabu podano zalecenia dotyczące modyfikacji dawkowania niwolumabu). Przerwanie podawania zalecane jest w przypadku toksyczności stopnia 3. lub wyższego wg kryteriów CTCAE lub też nietolerowanej toksyczności stopnia 2. Zmniejszenie dawki zalecane jest w przypadku zdarzeń, które w razie przedłużającego się utrzymywania, mogłyby stać się poważne lub nietolerowane. Działania niepożądane stopnia 1. lub stopnia 2., które są tolerowane i łatwo poddają się leczeniu: modyfikacja dawki zwykle nie jest konieczna; w zależności od wskazań klinicznych można rozważyć leczenie podtrzymujące. Działania niepożądane stopnia 2., które nie są tolerowane i nie ustępują pomimo zmniejszenia dawki lub zastosowania leczenia podtrzymującego: przerwać leczenie do czasu ustąpienia objawu niepożądanego do stopnia ≤1; włączyć leczenie podtrzymujące w zależności od wskazań klinicznych; rozważyć wznowienie leczenia w zmniejszonej dawce. Działania niepożądane stopnia 3. (z wyjątkiem nieprawidłowych wyników badań laboratoryjnych bez znaczenia klinicznego): przerwać leczenie do czasu ustąpienia objawu niepożądanego do stopnia ≤1; włączyć leczenie podtrzymujące w zależności od wskazań klinicznych; wznowić leczenie w zmniejszonej dawce. Działania niepożądane stopnia 4. (z wyjątkiem nieprawidłowych wyników badań laboratoryjnych bez znaczenia klinicznego): przerwać leczenie; wdrożyć odpowiednią opiekę medyczną; jeśli objaw niepożądany ustąpi do stopnia ≤1, wznowić leczenie w zmniejszonej dawce; jeśli objaw niepożądany nie ustąpi, trwale zakończyć leczenie preparatem. Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych u pacjentów z RCC leczonych preparatem w skojarzeniu z niwolumabem. Aktywność AlAT lub AspAT >3-krotność GGN, ale ≤10-krotność GGN, jeśli jednocześnie poziom bilirubiny całkowitej nie jest ≥2-krotności GGN: należy przerwać podawanie kabozantynibu i niwolumabu do czasu zmniejszenia się nasilenia tych działań niepożądanych do stopnia ≤1; w przypadku podejrzewania reakcji o podłożu immunologicznym można rozważyć podawanie kortykosteroidów (patrz ChPL dotycząca niwolumabu); po uzyskaniu poprawy można rozważyć ponowne włączenie jednego leku lub sekwencyjne włączenie obu leków; w przypadku wznawiania leczenia niwolumabem należy zapoznać się z ChPL dotyczącą niwolumabu. Aktywność AlAT lub AspAT >10-krotności GGN lub > 3-krotności GGN, jeśli jednocześnie poziom bilirubiny całkowitej jest ≥2-krotność GGN: należy definitywnie kabozantynib i niwolumab; w przypadku podejrzewania reakcji o podłożu immunologicznym można rozważyć podawanie kortykosteroidów (patrz ChPL dotycząca niwolumabu). Jednocześnie stosowane leki. Należy zachować ostrożność stosując jednocześnie leki, które są silnymi inhibitorami izoenzymu CYP3A4; należy również unikać jednoczesnego, długotrwałego stosowania leków, które są silnymi induktorami izoenzymu CYP3A4. Należy rozważyć wybór alternatywnego, jednocześnie stosowanego leku, który ma minimalne działanie indukujące lub hamujące CYP3A4, bądź nie ma na niego żadnego wpływu. Szczególne grupy pacjentów. Należy zachować ostrożność, stosując kabozantynib u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek; nie zaleca się stosowania kabozantynibu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek. Zalecana dawka dla pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby wynosi 40 mg raz na dobę. Pacjenci powinni być obserwowani w kierunku zdarzeń niepożądanych i w razie potrzeby należy zmodyfikować dawkę lub czasowo wstrzymać podawanie produktu. Nie zaleca się stosowania kabozantynibu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Brak danych odnośnie dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności serca oraz u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. W razie pominięcia dawki nie należy przyjmować pominiętej dawki, jeśli do czasu przyjęcia kolejnej pozostało mniej niż 12 h. Lek CABOMETYX w tabletkach i kabozantynib w kapsułkach nie są równoważne biologicznie i nie należy ich stosować zamiennie. Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości, nie dzieląc ich ani nie rozkruszając. Nie należy jeść niczego co najmniej przez 2 h przed przyjęciem i przez 1 h po przyjęciu produktu.

Cabometyx - uwagi

Ze stosowaniem kabozantynibu związane są takie działania niepożądane, jak zmęczenie i osłabienie. W związku z tym zaleca się ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.