Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗

Epimedac

Spis treści

Reklama

Epimedac - skład

1 ml roztworu zawiera 2 mg chlorowodorku epirubicyny. Roztwór zawiera sód.

Reklama

Epimedac - działanie

Cytostatyk z grupy antybiotyków antracyklinowych. Mechanizm działania epirubicyny jest związany z jej zdolnością wiązania się z DNA. Badania na hodowlach komórkowych wykazały szybkie przenikanie do komórek, umiejscowienie w jądrze komórki i hamowanie syntezy kwasu nukleinowego oraz mitozy. Udowodniono skuteczność działania epirubicyny w szerokim spektrum eksperymentalnych nowotworów, jak np. białaczka L1210 i P388, mięsaki SA180 (odmiany lite i puchlinowe), czerniak B16, rak gruczołu sutkowego, rak płuca Lewisa oraz rak jelita grubego 38. Wykazano również skuteczność epirubicyny przeciw ludzkim nowotworom (czerniak, rak gruczołu sutkowego, płuca, prostaty i jajnika) przeszczepionym tzw. nagim myszom z brakiem grasicy. U pacjentów z prawidłową czynnością wątroby i nerek, po dożylnym wstrzyknięciu 60-150 mg/m2 pc. leku jego stężenie w osoczu zmienia się zgodnie z malejącą funkcją trójwykładniczą o bardzo szybkiej pierwszej fazie i powolnej fazie końcowej, o średnim T0,5 ok. 40 h. Dawki te mieszczą się w granicach liniowości farmakokinetycznej zarówno pod względem wartości klirensu osocza, jak i szlaku metabolicznego. W dawkach między 60 a 120 mg/m2 pc. farmakokinetyka ma charakterystykę liniową, podczas gdy dawka 150 mg/m2 pc. znajduje się na obrzeżu liniowości dawek. Główne dotychczas zidentyfikowane metabolity to: epirubicynol oraz glukuronidy epirubicyny i epirubicynolu. W badaniach farmakokinetycznych u pacjentów z rakiem in situ pęcherza moczowego stwierdzono swoiście niskie stężenia epirubicyny w osoczu (<10 ng/ml) po podaniu leku do pęcherza moczowego. Z tego względu nie można zakładać istotnego wchłaniania się leku i jego działania ogólnoustrojowego. Natomiast można oczekiwać większego wchłaniania leku u pacjentów z uszkodzoną śluzówką pęcherza moczowego (np. z powodu nowotworu, zapalenia pęcherza moczowego lub operacji). Epirubicyna jest eliminowana głównie przez wątrobę; wysokie wartości klirensu w osoczu (0,9 l/min) wskazują na to, że powolna eliminacja spowodowana jest szeroką dystrybucją leku w tkankach. Ok. 9-10% podanej dawki zostaje wydalane z moczem w ciągu 48 h. Ok. 40 % podanej dawki jest odzyskiwane z żółci w ciągu 72 h. Epirubicyna nie przenika bariery krew-mózg.

Reklama

Epimedac - wskazania

Leczenie szeregu chorób nowotworowych, w tym: raka piersi, zaawansowanego raka jajnika, raka żołądka i raka drobnokomórkowego płuca. Po podawaniu epirubicyny do pęcherza moczowego stwierdzono jej korzystne działanie w leczeniu następujących chorób: brodawkowaty rak przejściowokomórkowy pęcherza moczowego, rak in situ pęcherza moczowego i profilaktyka nawrotów powierzchniowego raka pęcherza moczowego po resekcji przezcewkowej.

Reklama

Epimedac - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, inne antracykliny lub antracenodiony. Karmienie piersią. Podanie dożylne: utrzymujące się zahamowanie czynności szpiku kostnego; ciężkie zaburzenia czynności wątroby; ciężka niewydolność mięśnia sercowego; niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego; ciężkie arytmie; wcześniejsze leczenie epirubicyną i (lub) leczenie innymi antracyklinami i antracenodionami w maksymalnych dawkach skumulowanych; pacjenci z ostrymi zakażeniami ogólnoustrojowymi; niestabilna dławica piersiowa; kardiomiopatia; ostre stany zapalne serca. Podanie do pęcherza moczowego: zakażenia dróg moczowych; inwazyjny nowotwór naciekający pęcherz moczowy; utrudnione cewnikowanie pęcherza; zapalenie pęcherza moczowego; krwiomocz; skurcz pęcherza moczowego; zaleganie w pęcherzu dużej objętości moczu.

Reklama

Epimedac - ostrzeżenia

Epirubicynę należy podawać wyłącznie pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu terapii cytotoksycznej. Leczenie epirubicyną można rozpocząć dopiero po wyleczeniu ostrych objawów toksyczności powstałych po wcześniejszym leczeniu cytotoksycznym (takich jak zapalenie jamy ustnej, śluzówek, neutropenia, trombocytopenia i zakażenia uogólnione). Pomimo, że leczenie dużymi dawkami epirubicyny (np. ≥90 mg/m2 pc. co 3 lub 4 tygodnie) powoduje działania niepożądane na ogół podobne do działań niepożądanych obserwowanych po podaniu standardowych dawek (<90 mg/m2 pc. co 3 lub 4 tygodnie), to jednak nasilenie neutropenii i zapalenia śluzówek jamy ustnej może być większe. Leczenie dużymi dawkami epirubicyny wymaga szczególnej uwagi w związku z możliwością wystąpienia powikłań klinicznych spowodowanych silnym zahamowaniem czynności szpiku kostnego. Kardiotoksyczność stanowi ryzyko związane z leczeniem antracyklinami, której objawy mogą pojawiać się w postaci wczesnych (tj. ostrych) lub późnych (tj. opóźnionych) działań niepożądanych. Wczesna kardiotoksyczność epirubicyny obejmuje głównie częstoskurcz zatokowy i (lub) nieprawidłowości w zapisie elektrokardiogramu (EKG) takie jak niespecyficzne zmiany odcinka ST-T, ale obserwowano również tachyarytmie, w tym przedwczesne skurcze komorowe, częstoskurcz komorowy, jak również bradykardię, blok przedsionkowo-komorowy i blok odnóg pęczka Hisa - takie objawy nie zawsze wskazują na wystąpienie opóźnionej w czasie kardiotoksyczności, rzadko mają znaczenie kliniczne i zwykle są przemijające, odwracalne i nie powodują rozważenia przerwania leczenia epirubicyną. Opóźniona w czasie kardiotoksyczność zwykle pojawia się w późniejszej fazie leczenia epirubicyną lub w ciągu 2-3 miesięcy po zakończeniu leczenia, ale obserwowano również późniejsze objawy (od kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia). Objawem opóźnionej kardiomiopatii jest zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i (lub) są objawy przedmiotowe i podmiotowe zastoinowej niewydolności serca (CHF) takie jak: duszność, obrzęk płuc, obrzęk ortostatyczny, powiększenie serca i wątroby, oliguria, wodobrzusze, wysięk opłucnowy i rytm cwałowy. Zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność krążenia jest najcięższą postacią kardiomiopatii wywołanej przez antracykliny i stanowi działanie toksyczne leku ograniczające maksymalną dawkę skumulowaną. Ryzyko rozwoju CHF wzrasta szybko wraz ze wzrostem całkowitej dawki skumulowanej epirubicyny przekraczającej 900 mg/m2; w przypadku przekroczenia takiej dawki skumulowanej należy zachować szczególną ostrożność. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca należy ocenić jego czynność przed rozpoczęciem leczenia pacjentów epirubicyną i monitorować przez cały czas leczenia. Po stwierdzeniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca należy niezwłocznie przerwać leczenie. Do odpowiednich metod ilościowych powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF) należy angiografia wielobramkowa z zastosowaniem radionuklidu (MUGA) oraz echokardiografia (ECHO). Zalecana jest wyjściowa ocena czynności serca z badaniem EKG i badaniem MUGA lub ECHO, szczególnie w przypadku pacjentów z czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA lub ECHO, zwłaszcza gdy zwiększa się skumulowana dawka antracyklin. Ocenę czynności serca należy prowadzić taką samą metodą badania przez cały okres obserwacji. Spowodowana przez antracykliny kardiomiopatia jest związana z trwałym obniżeniem amplitudy zespołu QRS, z przedłużeniem poza normalne granice odstępów między skurczami (PEP) oraz ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej (LVET). Mimo że zmiany w EKG mogą być wskaźnikiem kardiomiopatii spowodowanej przez antracykliny, to jednak EKG nie jest na tyle czułą lub swoistą metodą, by z jej pomocą można było ustalić kardiotoksyczność związaną z antracyklinami. Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności są: czynna lub bezobjawowa choroba serca, wcześniejsza lub równoczesna radioterapia okolicy śródpiersia, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenodionami oraz równoczesne stosowanie innych leków upośledzających czynność skurczową serca lub leków kardiotoksycznych (np. trastuzumab), ze zwiększonym ryzykiem dla osób w podeszłym wieku. Jednak kardiotoksyczność w następstwie stosowania epirubicyny może wystąpić po mniejszych dawkach skumulowanych, niezależnie od obecności czynników ryzyka. Prawdopodobnie toksyczność epirubicyny i innych antracyklin lub antracenodionów sumuje się. Niewydolność serca (klasa II-IV wg NYHA) obserwowano u pacjentów otrzymujących leczenie trastuzumabem w monoterapii lub w skojarzeniu z antracyklinami, takimi jak epirubicyna. Może być o nasileniu umiarkowanym lub ciężkim i wiązała się ze zgonem. Trastuzumabu i antracyklin, takich jak epirubicyna, nie należy stosować aktualnie w skojarzeniu, z wyjątkiem dobrze kontrolowanych badań klinicznych z monitorowaniem kardiologicznym. Pacjenci, którzy uprzednio otrzymywali antracykliny, są również narażeni na ryzyko kardiotoksyczności podczas leczenia trastuzumabem, chociaż ryzyko jest mniejsze niż w przypadku jednoczesnego stosowania trastuzumabu i antracyklin. Odnotowany T0,5 trastuzumabu jest zmienny. Trastuzumab może utrzymywać się w krwiobiegu przez okres do 7 mies. W związku z tym po zakończeniu leczenia trastuzumabem, jeśli jest to możliwe, lekarze powinni unikać leczenia antracyklinami przez okres do 7 mies. Jeśli antracykliny są stosowane przed upłynięciem tego okresu, zaleca się ścisłe monitorowanie czynności serca. W przypadku rozwoju objawowej niewydolności serca podczas leczenia trastuzumabem po leczeniu epirubicyną należy ją leczyć standardowymi lekami przeznaczonymi do tego celu. Epirubicyna może spowodować zahamowanie czynności szpiku kostnego - przed każdym cyklem leczenia epirubicyną i w czasie leczenia należy wykonać badania hematologiczne, w tym oznaczenie liczby białych krwinek (WBC) z wzorem odsetkowym. Zależna od dawki, odwracalna leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) to najczęstsze ograniczające dawkę ostre hematologiczne działania toksyczne epirubicyny. Leukopenia i neutropenia są na ogół bardziej nasilone po zastosowaniu schematów z dużymi dawkami epirubicyny. Nadir leukopenii i neutropenii występuje zazwyczaj między 10. a 14. dniem po podaniu epirubicyny, działanie to jest zwykle przemijające, a liczba leukocytów/neutrofilów wraca w większości przypadków do wartości prawidłowych ok. 21 dnia. Może również wystąpić trombocytopenia lub niedokrwistość. Klinicznymi następstwami ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego mogą być: gorączka, zakażenia, posocznica/sepsa, wstrząs septyczny, krwawienia, niedotlenienie tkanek lub zgon. U pacjentów leczonych antracyklinami, w tym epirubicyną, obserwowano wtórne białaczki, z fazą preleukemiczną lub bez tej fazy. Wtórna białaczka występuje częściej u pacjentów, u których leki te podaje się w skojarzeniu z przeciwnowotworowymi lekami uszkadzającymi DNA, w skojarzeniu z radioterapią, u wcześniej intensywnie leczonych lekami cytotoksycznymi oraz gdy dawki antracyklin były zwiększane. W białaczkach tego typu okres utajenia może trwać od 1 do 3 lat. Przed rozpoczęciem leczenia epirubicyną i w trakcie leczenia należy ocenić stężenie bilirubiny całkowitej i AspAT w surowicy. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny lub AspAT klirens leku może być obniżony, a jego ogólne działanie toksyczne bardziej nasilone; u takich pacjentów zaleca się zmniejszenie dawki. Przed rozpoczęciem leczenia i w czasie jego trwania należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy. U pacjentów, u których stężenie kreatyniny wynosi > 5 mg/dl, konieczne jest dostosowanie dawki. W przypadku wystąpienia przedmiotowych bądź podmiotowych objawów wynaczynienia podczas dożylnego podawania epirubicyny należy niezwłocznie przerwać podawanie leku. Działaniu niepożądanemu w postaci wynaczynienia antracyklin można zapobiegać lub zmniejszać poprzez niezwłoczne zastosowanie odpowiedniego leczenia, np. deksrazoksanu (należy przestrzegać odpowiednich informacji dotyczących stosowania). Ból odczuwany przez pacjenta można zmniejszyć przez schłodzenie danego obszaru i kontynuowanie chłodzenia, zastosowanie kwasu hialuronowego i DMSO. W związku z możliwością wystąpienia martwicy po kilku tygodniach od wynaczynienia, pacjenta należy objąć ścisłą obserwacją. W przypadku wynaczynienia należy skonsultować z chirurgiem plastycznym ewentualne wykonanie zabiegu. Epirubicyna może powodować hiperurykemię w wyniku nasilenia katabolizmu puryn towarzyszącego szybkiemu rozpadowi komórek nowotworowych w następstwie działania leku (zespół rozpadu guza). Po leczeniu wstępnym należy ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. W celu ograniczenia potencjalnych powikłań zespołu lizy guza należy nawadniać pacjenta, alkalizować mocz i zapobiegać hiperurykemii poprzez podawanie allopurynolu. Podobnie jak w przypadku innych leków cytotoksycznych, podczas stosowania epirubicyny obserwowano zakrzepowe zapalenie żył z powikłaniami zatorowymi, w tym zatorowością płucną (w niektórych przypadkach prowadzącą do zgonu). U pacjentów z odpornością osłabioną przez chemioterapeutyki, w tym epirubicynę, należy unikać żywych szczepionek, ponieważ mogą prowadzić do ciężkich lub śmiertelnych zakażeń. Można podawać szczepionki z zabitymi drobnoustrojami lub inaktywowane, jednak odpowiedź organizmu na takie szczepionki może być zmniejszona. Dopęcherzowe podanie epirubicyny może wywołać objawy chemicznego zapalenia pęcherza moczowego (takie jak dyzuria, wielomocz, nykturia, oddawanie moczu kroplami, krwiomocz, dyskomfort w obrębie pęcherza moczowego, martwica ściany pęcherza moczowego) oraz skurcz pęcherza moczowego. Szczególnej uwagi wymagają problemy związane z cewnikowaniem (np. zwężenie cewki moczowej z powodu dużych guzów pęcherza). Brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności epirubicyny u dzieci. Roztwór zawiera 0,154 mmol (lub 3,54 mg) sodu na 1 ml roztworu do wstrzykiwań, co należy uwzględnić u pacjentów stosujących dietę z kontrolowaną zawartością sodu. Różne wielkości opakowań preparatu zawierają następującą ilość sodu: fiolka 5 ml - zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”; fiolka 10 ml - zawiera 35,42 mg sodu, co odpowiada 1,77% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych; fiolka 25 ml - zawiera 88,55 mg sodu, co odpowiada 4,43% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych; fiolka 50 ml - zawiera 177,1 mg sodu, co odpowiada 8,86% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych; fiolka 100 ml - zawiera 354,21 mg sodu, co odpowiada 17,71% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.

Reklama

Epimedac - ciąża

W ramach chemioterapii nowotworów epirubicynę u kobiet w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym można stosować wyłącznie w sytuacji, gdy korzyści wynikające z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Nie ma danych dotyczących stosowania epirubicyny u kobiet w ciąży. Dane z doświadczeń na zwierzętach wskazują, że epirubicyna podana ciężarnej kobiecie może spowodować uszkodzenie płodu. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować, aby unikały zajścia w ciążę w trakcie leczenia. Należy je również szczegółowo poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Należy wziąć pod uwagę konsultację genetyczną, w przypadku, gdy pacjentka zaszła w ciążę podczas leczenia epirubicyną. Nie wiadomo, czy epirubicyna jest wydzielana do mleka kobiet karmiących. Ponieważ wiele leków, w tym inne antracykliny, przenika do mleka matki oraz z uwagi na możliwość wywołania przez epirubicynę poważnych działań niepożądanych u dziecka, matka powinna przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania tego leku. Stosowanie leku jest przeciwwskazane w okresie laktacji. Epirubicyna może powodować genotoksyczność. Należy poinformować pacjentów obojga płci przyjmujących epirubicynę o możliwym ryzyku szkodliwego wpływu na reprodukcję. Mężczyźni i kobiety leczeni epirubicyną powinni stosować odpowiednie środki antykoncepcyjne. Płodność. Epirubicyna może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyźni leczeni epirubicyną nie powinni planować poczęcia dziecka w trakcie leczenia oraz powinni zasięgnąć porady na temat możliwości pobrania przed leczeniem nasienia do przechowania w stanie zamrożonym ze względu na możliwą bezpłodność spowodowaną leczeniem. Epirubicyna może spowodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę u kobiet przed menopauzą.

Reklama

Epimedac - efekty uboczne

Bardzo często: zakażenie, zapalenie spojówek, mielosupresja (leukopenia, granulocytopenia i neutropenia, niedokrwistość i gorączka neutropeniczna, trombocytopenia), zapalenie rogówki, uderzenia gorąca, zapalenie żył, zapalenie błon śluzowych, zapalenie jamy ustnej, wymioty, biegunka, nudności które mogą powodować utratę apetytu i ból brzucha, łysienie (zazwyczaj odwracalne), działanie toksyczne na skórę, chromaturia (czerwone zabarwienie moczu przez 1-2 dni po podaniu leku), brak miesiączki, złe samopoczucie, gorączka, zmiany aktywności aminotransferaz, po podaniu do pęcherza moczowego chemiczne zapalenie pęcherza, czasami z towarzyszącym krwawieniem. Często: bakteryjne zapalenie pęcherza moczowego (po podaniu dopęcherzowym), utrata apetytu, odwodnienie, częstoskurcz komorowy, blok przedsionkowo-komorowy, blok odnóg pęczka Hisa, bradykardia, zastoinowa niewydolność serca (duszność, obrzęki, powiększenie wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, dodatkowe skurcze serca), krwotok, nagłe zaczerwienienie twarzy, zapalenie przełyku, ból brzucha i jelit, ból brzucha, nadżerka w przewodzie pokarmowym, krwawienie z przewodu pokarmowego, owrzodzenie żołądka, nadżerka błony śluzowej jamy ustnej, ból w jamie ustnej, uczucie pieczenia śluzówki, wysypka, świąd, nadmierna pigmentacja skóry i paznokci, miejscowe działanie toksyczne na tkankę, po podaniu dopęcherzowym - bolesne oddawanie moczu, krwiomocz, częstomocz, dreszcze, rumień w miejscu podania, bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF). Niezbyt często: posocznica, zapalenie płuc, ostra białaczka limfoblastyczna, ostra białaczka mieloblastyczna, zator, zator tętnicy, zakrzepowe zapalenie żył, zatorowość płucna, pokrzywka, rumień, astenia. Rzadko: reakcja anafilaktyczna (obejmująca wysypkę skórną, świąd, gorączkę i dreszcze), reakcje uczuleniowe po podaniu dopęcherzowym, nadwrażliwość, hiperurykemia, kardiotoksyczność (np. nieprawidłowości w zapisie EKG, arytmie, kardiomiopatia), azoospermia, zawroty głowy. Częstość nieznana: wstrząs septyczny, zapalenie tkanki łącznej, wstrząs anafilaktyczny, wstrząs, stwardnienie ścian żył, choroba zakrzepowo-zatorowa, niedotlenienie tkanek wynikające z mielosupresji, pigmentacja błony śluzowej jamy ustnej, nadwrażliwość na światło, ból miejscowy, wstrzyknięcie poza żyłę mogące spowodować martwicę tkanek, ból głowy, nadwrażliwość skóry poddanej wcześniej napromienianiu (nawrót objawów popromiennych).

Epimedac - interakcje

Epirubicyna jest zwykle stosowana w leczeniu skojarzonym z innymi lekami cytotoksycznymi. Objawy toksyczności, szczególnie ze strony szpiku kostnego/układu krwiotwórczego oraz układu pokarmowego, mogą mieć charakter addytywny. Potencjalne ryzyko kardiotoksyczności może być większe u pacjentów, którzy otrzymują równocześnie leki kardiotoksyczne (np. 5-fluorouracyl, cyklofosfamid, cisplatynę, taksany) lub radioterapię okolicy śródpiersia w leczeniu skojarzonym (lub wcześniej). Stosowanie epirubicyny w leczeniu skojarzonym z innymi lekami potencjalnie kardiotoksycznymi, jak również jednoczesne stosowanie innych leków kardioaktywnych (np. blokerów kanału wapniowego), wymaga monitorowania czynności serca przez cały czas leczenia. Ponadto należy wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności, gdy pacjent otrzymuje antracykliny po przerwaniu leczenia innymi lekami kardiotoksycznymi, szczególnie lekami o długim okresie półtrwania takimi jak trastuzumab (lek może utrzymywać się w krwiobiegu do 7 mies. - w związku z tym po przerwaniu leczenia trastuzumabem, jeśli jest to możliwe, należy unikać leczenia antracyklinami przez okres do 7 mies.; jeśli antracykliny są stosowane przed upłynięciem tego okresu, zaleca się ścisłe monitorowanie czynności serca). U pacjentów otrzymujących epirubicynę należy unikać stosowania szczepionek z żywymi drobnoustrojami; można podawać szczepionki z martwymi drobnoustrojami lub inaktywowane, jednak odpowiedź organizmu na takie szczepionki może być zmniejszona. Cymetydyna powodowała zwiększenie pola pod krzywą zależności stężenia epirubicyny od czasu (AUC) o 50 % i podawanie tego leku należy przerwać na czas leczenia epirubicyną. Paklitaksel podawany przed epirubicyną może powodować wzrost stężenia niezmienionej epirubicyny i jej metabolitów w surowicy, choć metabolity te nie są ani toksyczne, ani czynne. Równoczesne podawanie paklitakselu lub docetakselu nie wpływało na farmakokinetykę epirubicyny w przypadku podawania epirubicyny przed taksanami. Takie leki można stosować w skojarzeniu, jeśli stosowane jest przestawne podawanie dwóch leków. Infuzję epirubicyny i paklitakselu należy podawać przy zachowaniu co najmniej 24-godzinnego odstępu pomiędzy tymi dwoma lekami. W jednym z badań stwierdzono, że po podaniu docetakselu bezpośrednio po epirubicynie może się podwyższyć stężenie metabolitów epirubicyny w osoczu. Dekswerapamil może mieć wpływ na właściwości farmakokinetyczne epirubicyny, przy czym możliwe jest nasilenie działania hamującego czynność szpiku kostnego. Chinina może przyspieszyć początkową dystrybucję epirubicyny z krwi do tkanek i w ten sposób wpłynąć na rozkład epirubicyny przez czerwone krwinki. Równoczesne podawanie z interferonem α2b może spowodować zarówno skrócenie okresu półtrwania, jak i zmniejszenie klirensu całkowitego epirubicyny. Należy wziąć pod uwagę możliwość wyraźnego zaburzenia hematopoezy w przypadku pacjentów leczonych wcześniej lekami wpływającymi na szpik kostny (takimi jak: cytostatyki, sulfonamidy, chloramfenikol, difenylohydantoina, pochodne amidopiryny, preparaty antyretrowirusowe). Nasilenie mielosupresji może występować u pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone antracyklinami i deksrazoksanem. Epirubicyna jest ekstensywnie metabolizowana w wątrobie. Zaburzenia czynności wątroby wywołane przez inne jednocześnie stosowane leki mogą wpływać na metabolizm, farmakokinetykę, skuteczność i (lub) toksyczność epirubicyny. Leku nie należy mieszać z roztworami zasadowymi (ryzyko hydrolizy epirubicyny) oraz z heparyną.

Epimedac - dawkowanie

Dożylnie. Dorośli. Nie należy przekraczać całkowitej skumulowanej dawki epirubicyny wynoszącej 900-1000 mg/m2 pc. Monoterapia: zwykle 60-90 mg/m2 pc. wstrzykując przez 3-5 min, co 21 dni w zależności od parametrów hematologicznych oraz czynności szpiku kostnego. W razie pojawienia się objawów toksyczności, jak np. neutropenii / gorączki neutropenicznej oraz małopłytkowości (które mogą występować również w 21. dniu terapii), może być konieczna zmiana dawki lub opóźnienie podania następnej dawki. Dawki wysokie: rak drobnokomórkowy płuca (uprzednio nieleczony) - 120 mg/m2 pc. w dzień 1, co 3 tyg.; rak piersi w ramach leczenia adjuwantowego pacjentów z wczesnym stadium raka piersi i zajętymi węzłami chłonnymi - 100 mg/m2 pc. (jako pojedynczą dawkę 1. dnia terapii) do 120 mg/m2 pc. (podzielone na 2 dawki dnia 1. i 8.) co 3-4 tyg. w kombinacji z podawanym dożylnie cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem oraz podawanym doustnie tamoksyfenem. W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności szpiku kostnego spowodowanymi wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią, podeszłym wiekiem albo naciekiem nowotworowym szpiku kostnego, zaleca się mniejsze dawki (60-75 mg/m2 pc. w dawkowaniu konwencjonalnym oraz 105-120 mg/m2 pc. w dawkowaniu wysokim). Można podzielić całkowitą dawkę jednego cyklu leczenia podając częściowe dawki przez 2-3 kolejne dni. W leczeniu wysokodawkowym, epirubicynę można podawać w postaci wstrzyknięcia dożylnego przez 3-5 min lub w postaci infuzji trwającej do 30 min. Leczenie złożone: należy odpowiednio zmniejszyć dawkę epirubicyny w razie stosowania z innymi lekami cytotoksycznymi - zaawansowany rak jajnika: 50-100 mg/m2 pc.; rak żołądka: 50 mg/m2 pc. W leczeniu raka drobnokomórkowego płuca (SCLC) stosować dawkę jak przy monoterapii (120 mg/m2 pc.). Pacjenci z zaburzoną czynnością wątroby: dawkę należy zmniejszyć w zależności od stężenia bilirubiny - stężenie bilirubiny 1,4-3,0 mg/100 ml: 50% normalnej dawki; >3,0 mg/100 ml, aktywność AspAT > 4 x GGN: 25% normalnej dawki. Umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki. Może jednak zachodzić konieczność dostosowania dawki u pacjentów ze stężeniem kreatyniny w osoczu >5 mg/dl. Lek podawać we wstrzyknięciu dożylnym, trwającym nie krócej niż 3-5 min albo we wlewie dożylnym z 0,9% chlorkiem sodu, 5% glukozą.
Dopęcherzowo. Rak powierzchniowy pęcherza moczowego: 8 wlewów po 50 mg/50 ml (0,9% chlorku sodu lub wody do wstrzykiwań) w odstępach tygodniowych; w razie objawów toksyczności miejscowej zaleca się zmniejszenie dawki do 30 mg/50 ml. Rak in situ: dawkę zwiększyć do 80 mg/50 ml (w zależności od indywidualnej tolerancji u pacjenta). Zapobiegawczo przeciw nawrotom raka powierzchniowego pęcherza moczowego po wycięciu przezcewkowym: 4 wlewy po 50 mg/50 ml w odstępach tygodniowych, następnie 11 wlewów po jednym podaniu na miesiąc w tej samej dawce. Roztwór należy utrzymać w pęcherzu moczowym przez 1-2 h. Aby zapobiec niepożądanemu rozcieńczeniu przez mocz, pacjentowi należy zakazać przyjmowania płynów przez 12 h przed wprowadzeniem roztworu. Pacjenta z napełnionym pęcherzem moczowym należy od czasu do czasu obracać i na koniec zabiegu powinien on oddać mocz. Dopęcherzowe podawanie leku nie powinno być wykorzystywane do leczenia nowotworów inwazyjnych, naciekających błonę mięśniową pęcherza moczowego.

Epimedac - uwagi

Przechowywać w lodówce (2st.C-8st.C). Epirubicyna może powodować epizody nudności i wymiotów, które mogą przejściowo zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.


Podobne leki
Adriblastina
Bioepicyna
Biorubina
Farmorubicin

Reklama

Czym się różni odporność swoista od nieswoistej?
Sprawdź!