Choroby autoimmunologiczne
Choroby autoimmunologiczne to niestety schorzenia przewlekle, w których nawet właściwe, bardzo obciążające leczenie nie gwarantuje okresów bez zaostrzeń. Wystarczą infekcje, przewlekłe stany stresowe lub nagły stres, by doszło do zakończenia remisji choroby.
Ponadto trudno uogólnić i włożyć do „jednego worka” wszystkie choroby autoimmunologiczne. Niemniej jednak w większości przypadków istnieje wspólna ścieżka, która warunkuje określone rokowanie. Przyjrzyjmy się prognozom schorzenia w poszczególnych, najczęściej występujących chorobach autoimmunologicznych.
Zapalenie stawów
Szacuje się, że nawet u ponad 70 procent chorych po dwóch latach od rozpoznania reumatoidalnego zapalenia stawów dochodzi do trwałych uszkodzeń w obrębie stawów. Niestety już po kilku latach zdecydowana większość chorych traci zdolność do wykonywania pracy.
W przypadku reumatoidalnego zapalenia stawów możliwy jest też szybszy rozwój miażdżycy, co prowadzi do większej śmiertelności z powodu chorób układu sercowo-naczyniowego. Choroba przyczynia się też do upośledzenia wykonywania podstawowych czynności życiowych, z chodzeniem włącznie.
Cukrzyca
Chory dotknięty tym schorzeniem do końca życia musi substytuować insulinę. Z racji, że cukrzyca typu I pojawia się w dość młodym wieku, powikłania także mogą się pojawić wcześniej (choć same powikłania nie są efektem bezpośrednim działania przeciwciał, a przewlekłym stanem braku insuliny, złej kontroli hiperglikemii). Powikłania przewlekłe pojawiają się niejednokrotnie już po pięciu latach od rozpoznania choroby.
Chorzy bardzo często skarżą się na zmiany skórne, których się wstydzą, i przez które nie opuszczają domu. Zmiany te nie są jednak najpoważniejszym problemem tych osób z punktu widzenia długości życia. Najgorsze rokowanie jest dla osób, u których toczeń rumieniowaty trzewny zajęął nerki (wówczas bardzo często rozwija się schyłkowa niewydolność tego organu). Bardzo groźne są infekcje pojawiające się w trakcie terapii. Statystyczna długość życia chorych na tocznia rumieniowatego trzewnego niestety jest o kilka do kilkunastu lat krótsza od średniej populacyjnej.
Lepsze rokowanie jest dla osób, u których rozpoznano postać ograniczoną twardziny układowej, niestety zdecydowanie gorsze dla tych, u których występują zmiany narządowe. Szczególnie niebezpieczne są rozlane zmiany w obrębie płuc oraz serca. Rozwijające się nadciśnienie w układzie płucnym także zdecydowanie pogarsza rokowanie. Prognozy dotyczące rozwoju choroby są także gorsze dla mężczyzn po pięćdziesiątym roku życia.
